Stronger

H32

H 32

We rijden naar mijn huis. We staat een politiewagen voor de deur. Ik doe de deur open en ik loop naar de woonkamer.

'Hallo.' Zeg ik en ik loop naar de agent die op de bank zit.

'Sterre Trust. Mag ik u vragen wat u hier doet?' Vraag ik nadat ik hem een hand heb gegeven. Dan komen Max en mijn moeder binnen.

'Sterre je bent er weer.' Zegt mijn moeder en ze geeft me voorzichtig een knuffel. Max doet hetzelfde en dan gaan we zitten.

'Mag ik u vragen of uw vrienden er zijn?' Vraagt de agent vriendelijk.

'Ja, ze zijn hier moet ik ze halen?' Vraag ik en de agent knikt.

'Dit hangt van jullie allemaal af.' Zegt hij en ik loop naar buiten. Ik doe de voordeur open en ik wenk iedereen. Ze kijken me verbaast aan maar ze komen wel uit de auto's. Ze lopen mee naar binnen en dan gaan we in de woonkamer zitten. Iedereen stelt zich voor. De meiden gaan zitten en de jongens gaan achter ons staan.

'Wat is er aan de hand?' Vraag ik nog een keer.

'Ik kom vragen of u en uw vrienden, die gewond zijn geraakt, aangifte willen doen aan de heer Alex True.' De jongens kijken mijn kant op.

'Geen van ons is echt gewond geraakt maar jij bent dat wel. Jij moet het antwoord geven op deze vraag.' Zegt Sander en de andere jongens stemmen met hem mee. Ik kijk de agent aan.

'Ik wil die keuze niet maken zonder Alex gezien en gesproken te hebben.' Zeg ik en de agent knikt.

'Dat is een hele duidelijke vraag en die gaan we zeker gebruiken. Als u mee zou willen dan kan dat en dan gaan we nu naar het politiebureau.' Ik knik en we staan op. Ik zeg mijn moeder dat ik bij Daniël blijf slapen en ik zeg ook meteen dat we een koppel zijn. Dan loop ik naar buiten en ga ik in een van de 2 auto's zitten. Daniël komt ook eindelijk aan en hij kijkt een keer bang mijn kant op. Ik kijk naar de voordeur en ik zwaai naar Max en mijn moeder. Dan rijden we naar het politie bureau.

'Mevrouw Trust hier voor het gesprek met Alex True.' Zegt de agent en hij geeft aan dat we achter de mevrouw van de balie aan moeten lopen. We lopen langs een paar cellen en ineens zie ik mijn vader zitten.

'Sterre.' Zegt hij en hij begint te huilen.

'Vader.' Zeg ik kil en ik kijk hem zonder emotie aan.

'Sorry, wat ik deed was slecht en jullie verdienden het niet. Kan je me alsjeblieft vergeven?' Zegt hij.

'Je hebt gelijk.' Zeg ik en mijn vader kijkt me opgelucht aan.

'We verdienden het niet en nee ik kan je niet vergeven.' Hij kijkt me raar aan en dan begint hij weer te huilen. Ik loop verder en ik haal de vrouw van de balie weer in.

'Sorry. Mijn vader zit hier ook.' Ze kijkt me begrijpend aan en we lopen verder. Dan komen we aan bij een cel apart. Ik herken de jongen meteen.

'Broer van me. Wat doe jij hier? Kijken of ik echt wel word opgesloten?' Dan gaan de jongens achter Daniël staan.

'Oké, ik kom zeker vast te zitten. Agent hoeveel jaar zit ik vast voor het neersteken van 5 jongens en het vermoorden van 1 meisje?' De meiden gaan achter de jongens staan.

'Je kan er volgens mij levenslang voor krijgen.' Zegt de agente. Alex zucht.

'Heeft u een krijtje? Dan kan ik vast beginnen met de dagen af te strepen.' Zegt Alex.

'Wie zegt dat de jongens de beslissing moeten nemen?' Vraag ik en ik kom achter de muur vandaan.

'Je leeft nog?' Zegt Alex verbaast.

'Sorry, dat bedoel ik. Sorry dat ik je neer wilde steken. Ik hoorde dat je in een coma raakte en dat je het misschien niet zou halen.'

'Waarom viel je de jongens aan?' Vraag ik rustig.

'Daniël werd uit huis gezet omdat hij iets kapot had gemaakt. Mijn ouders kwamen er toen achter dat dat niet het enige was. Hij heeft iets van 50 ton aan geld kapot gemaakt. Mijn ouders waren zo boos en hebben hem toen uit huis gezet. Hij heeft alles meegenomen en mijn ouders hebben het huis moeten verhuren. We hielden maar 1 kamer over van de velen die we hadden. Ik was zo boos dat ik nooit meer iets tegen hem zij. Maar toen zag ik alles wat hij geeft gehouden van mijn ouders. Ja we zitten nu wel weer op ons oude pijl. Maar Daniël heeft al die tijd zijn luxe leven kunnen houden. Ik werd jaloers en ik heb niet helder nagedacht. Ik begon te steken en toen kwam jij. Je was goed en ik heb je niet kunnen verslaan zonder je pijn te doen. Ik wilde niet verliezen. Ik heb er veel spijt van.' Ik kijk hem aan en hij loopt naar de tralies toe. Ik draai me om en ik doe mijn shirt uit. Het verband haal ik van de wond af en ik laat het aan Alex zien. Hij gaat er voorzichtig langs met zijn vingers.

'Het spijt me zo erg. Ik wil de tijd wel terugdraaien als dat kan.' Zegt hij en ik doe mij shirt weer normaal aan. Ik loop naar de agente toe.

'Mag ik de sleutels?' Ze knikt en ze geeft me de sleutels. Alex zit in het donkerste hoekje van de cel en hij let op niemand. Ik maak de cel open en ik stap naar binnen. Ik steek mijn hand uit en Alex kijkt op.

'Kom. Dan gaan we weg hier. Allemaal.' Zeg ik en hij kijkt me aan. Hij neemt mijn hand aan en we lopen de cel uit.

'Pas op hoor. Die meid gaat beest en geef haar geen mogelijkheid om haar beest te moeten laten gaan.' Waarschuwde Daniël Alex voor mij en hij slaat een arm om mijn middel. We gaan voor Alex achteruit lopen en we doen ons shirt omhoog.

'WoW. Je hebt Daniël verslagen in dat wat hij het beste kan. Een sixpack creëren.' We beginnen te lachen. We gaan weer vooruit lopen en we naderen de uitgang.

'Nog een fijne dag verder.' Roep ik bij de uitgang  om iedereen voor een van de laatste keren dat ik hier zal komen, hoop ik.

'Waarom laten jullie me eigenlijk gaan?' Vraag Alex wanneer we buiten zijn.

'Je hoort niet thuis in een cel en ik wil je nog iets laten zien.' Zeg ik en ik loop naar Daniëls auto. Ik krijg na enig gestaar de sleutels. Ik stap voorin in de auto en Alex gaat naast me zitten.

'We komen zo nog wel weer terug. Regel maar een taxi dit kan nog wel even duren.' Zeg ik en ik steek mijn tong uit naar Daniël. Dan rijd ik rustig weg.