Stronger

H68

'Hoezo ze?' Vraagt Liam en ik draai me langzaam om.

'Welke andere "ze" zou hier aanwezig moeten zijn naast Sophie?' Vraag ik en ik zie zijn ogen veranderen van niet begrijpend naar verbaast.

'Jij? Maar je kan niet lopen.' Zegt Liam en ik sta boos op.

'Dus omdat ik niet kan lopen ben ik zwak? Even ter informatie, de mensen op krukken zijn veel sterker in hun armen dan welk ander persoon dan ook. Ze moeten hun hele gewicht erop dragen voor een lange tijd.' Zeg ik boos en ik kijk hem in de ogen aan.

'En zorg nu maar heel snel dat je op die stoel tegenover mij gaat zitten voordat ik je erop dwing te zitten.' Zeg ik erachteraan en Liam zit er met een halve seconde.

'Sorry, pleeg-mama.' Zegt hij en hij kijkt naar de tafel. Ik ga langzaam weer zitten op de kruk tegenover hem en voor een lange tijd zijn we stil.

'Wat is er gebeurd met jullie moeder?' Vraag ik zacht wanneer de anderen ook zijn gaan zitten. Blikken veranderen en tranen komen in ogen te staan.

'Mama is... Overleden.' Zegt Sophie zacht en ik kijk langzaam haar kant op. Ze staat achter me en ik zie dat de tranen in haar ogen staan.

'Ik had er moeten zijn. Ik had beter moeten opletten.' Fluistert Liam zacht en ik zie dat hij trilt.

'Het is niet jou schuld en dat weet jij ook wel.' Zegt Raffael en ik zie dat hij het er minder moeilijk mee heeft dan de anderen.

'Ik was net 18 en ik had mijn rijbewijs. We kwamen in een kettingbotsing terecht en mama heeft zich over mij heen geworpen. Ze heeft mijn leven gered en die van haar opgegeven.' Zeg Liam zacht en ik zie dat de tranen over zijn wangen stromen. Langzaam begin hij te snikken en ik zie dat Sophie naar hem toe snelt.

'Liam we hebben hier over gesproken. Die klootzak aan het begin heeft het veroorzaakt. Jij kon er niets aan doen. Het is niet jou schuld.' Zegt ze en inmiddels stromen de tranen haar ook over de wangen. De andere jongens gaan ook om hem heen staan en ze proberen Liam te trosten.

'Liam, er gebeuren vaak ongelukken in het leven. Maak je geen zorgen. Mijn leven is een hel. Ik ben gepest op zeker 8 verschillende scholen en ik ben een week geleden ontsnapt nadat ik ontvoerd was. Mijn vader was een van de grootste criminelen op straat. Dankzij mijn vader heb ik 3 jaar lang mijn broer niet meer gesproken. Mijn moeder heeft het meeste geleden. Ze deed nooit iets fout maar ze werd heel vaak geslagen. Ik heb veel van die klappen opgevangen en daarmee geprobeerd mijn moeder en mijn broer te beschermen.' Zeg ik zacht en ik voel plotseling een hand op die van mij. Ik kijk op en ik zie Liams hand op de mijne liggen.

'Het spijt me.' Zegt hij en ik kijk hem verbaasd aan.

'Hoezo?'

'Met denken dat mijn leven vreselijk is. Er zijn altijd mensen die het zwaarder hebben dan mij.' Zegt hij en hij schenkt me een lieve glimlach.

'Maar daarom ben ik hier niet. Ik kom om iemand te verslaan. En volgens mij moet ik maar ophouden met praten en je gewoon vernietigen.' Zegt Liam en hij gaat even met zijn handen over zijn gezicht. Hij zet zijn elleboog op de tafel en kijkt mij uitdagend aan. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en ik pak Liams hand vast.

'You're going down!' Zeg ik zacht. David legt zijn hand weer op die van mij, en nu, Liam en hij begint met aftellen.

'5, 4, 3, 2, 1, en go!' David haalt zijn hand weg en Liam begint meteen te duwen. Hij heeft meer kracht als Jeff maar ik voel dat ik hem aankan. Ik duw net zo hard terug en Liam lacht zacht. Hij heeft zijn arm op de tafel liggen en zijn hand sluit zich om de tafel rand. Zijn knokkels beginnen wit te worden.

'Hey, dat is niet eerlijk. Jij gebruikt ook je andere hand.' Zeg ik boos en ik zet meer kracht. Liams gezichtsuitdrukking veranderd en hij kijkt me verbaasd aan. Ik laat iets kracht los en we komen weer in het midden van de tafel te staan.

'Je bent sterk. Helaas niet sterk genoeg.' Zegt Liam en nog voordat hij meer kracht kan zetten licht zijn hand op de tafel.

'HA. Denk het even niet.' Zeg ik en ik pak mijn gitaar van mijn rug. Ik begin iets te spelen en ik zie de jongens verbaast kijken.

'Ik kan nog wel meer dan elektrische gitaar en armpje drukken hoor.' Zeg ik lachend en ik kijk Liam aan. Hij zit sip voor zich uit te kijken.

'Whats down?' Vraag ik.

'Ik moet weer naar school. Ik heb alleen geen zin. Je bent wel gezellig.' Zegt Liam en ik zie de anderen knikken. Ik pak een blaadje en mijn telefoon.

'Schrijf de naam van je school en, als je het weet, een telefoonnummer van de conciërge of administratiebalie ofzo. Ik meld jullie wel ziek. Je hebt koorts of je bent misselijk. Sophie's schuld.' Zeg ik en de jongens beginnen te lachen.

'Deal!' Zeggen ze in koor en ze schrijven hun school op en even later zijn ze allemaal afgemeld.

'Dus... Wat gaan we nu doen?' Vraagt Victor wanneer we in de woonkamer zitten.

'Ik kan nog wat pannenkoeken maken als jullie de spullen nog hebben.' Stel ik voor en ik zie de jongens meteen grijnzend kijken.

'Papa koopt altijd teveel dus meestal hebben we over.' Zegt Raffael en ik hinkel naar de keuken. Sophie loopt langzaam achter me aan.

'Het gaat weer wat beter met de misselijkheid.' Zegt ze en ze pakt de ingrediënten uit de kast. Ik pak alle andere spullen omdat ik dat had opgeruimd en ik begin met het maken van heel heel heel veel beslag.

'Waarom zoveel?' Vraagt Sophie lachend en ik weet dat het er raar uitziet. De hele beslagkom zit vol met pannenkoeken beslag en ik moet veel moeite doen om het niet over te laten lopen.

'Je broers eten veel hoor. En je hebt er ook nog eens 6. Inclusief jou en je vader heb ik hier misschien niet eens genoeg aan.' Zeg ik en ik pak een pan en ik begin weer met bakken. Na ongeveer een uur heb ik het voor mekaar gekregen om ongeveer 80 pannenkoeken klaar te hebben en het is echt een grote stapel. Sophie pakt het bord met pannenkoeken en ik pak de andere nodige dingen.

'Jongens stop eens met gamen, jullie zullen nooit langs dat level komen. De missie is te moeilijk.' Hoor ik Victor zeggen en ik loop zo snel mogelijk naar de woonkamer.

'Ooh, Call of Duty. Leuk.' Zeg ik en ik maak een handstand over de bank. Ik land vol op Liams schoot en ik pak de controller van David af en ik begin de missie opnieuw.

'Je moet jezelf niet verraden. Je moet in de bosjes gaan liggen en tijgeren. Ik had ook moeite met dit level.' Zeg ik en ik voel dat Liam verbaasd naar mijn achterhoofd zit te staren.

'Ik heb een ps4 in mijn kamer met ongeveer 15 games. Ook heb is spellen op de computer en ik game veel bij de jongens.' Zeg ik en ik maak een rare beweging wanneer ik bijna gezien word door een mannetje van het andere team.

Plotseling slaat Liam zijn handen rond mijn middel en trekt me tegen hem aan. Ik laat van schrik een gilletje horen en sla meteen een hand voor mijn mond, bang om mezelf te verraden in de game.

'Shit, ik game teveel. Het lijkt alsof ik in de game zelf zit.' Zeg ik zacht en ik ga weer verder met tijgeren.

'Liam, ze heeft een vriendje. Gewoon dat je het weet.' Zegt Sophie best luid door de kamer.

'Ze is een schat van een meid maar ze is me te jong. Plus ik ben al verliefd en het is niet op haar. Ze zat op een spier in mijn been.' Zegt Liam.

'Stt. Jullie verraden me nog en ik heet trouwens Sterre.' Zeg ik door de kamer heen en ik sluip langs de laatste man van het eerste groepje. Dan neem ik kort een pauze en prop ik een pannenkoek in mijn mond. Achter me hoor ik iedereen nog hard gelach wanneer ik weer verderga met gamen.