Stronger

H69

'Je bent gek!' Schreeuwt David in mijn oor wanneer ik de 10de pannenkoek achterover druk en ik verder ga met een andere missie.

Ik kou op de pannenkoek en ik draai me boos om.

'Liam, David is gemeen.' Zeg ik en ik voel dat ik moe begin te worden.

'Hoe laat is het?' Vraag ik en ik hoor de voordeur open gaan.

'Ben thuis.' Zegt Erik en ik hoor dat hij moe is.

'Rond 4 uur waarschijnlijk.' Zegt Liam en ik geef de controller aan David. Daarna leun ik tegen Liams buik aan en laar mijn hoofd achterover vallen.

'Ben je moe?' Vraagt Sophie en ze stopt het laatste stukje van haar pannenkoek in haar mond. Ik knik en ik hoor iemand op een bank ploffen.

'Liam, wat doe jij hier? Je hoort op school te zijn. Jullie allemaal trouwens. Oké, David en Raffael misschien niet en Sophie is ziek. Maar Jeff, David en jij wel.' Zegt Erik en ik glimlach even.

'We hebben een gezellige meid op bezoek en Liam is verslagen in armpje drukken.' Zegt Jeff. Liam spant zijn spieren aan en ik moet even lachen.

'Sorry.' Zeg ik zacht en hij ontspant zich weer iets.

'Door wie is hij verslagen dan?' Vraagt Erik verbaasd. Hij heeft waarschijnlijk mijn excuus niet gehoord.

'Door Sterre.' Zegt Sophie droog.

'Oke.... Dat is... Ehm... Hoe zeg ik dit.... Nieuw.' Zegt Erik en ik lach even.

'Nog nooit ben ik verslagen in armpje drukken. Het is raar om nu ineens verslagen te worden door een meisje.' Zegt Liam en ik sluit mijn ogen.

'Denk maar niet dat je ooit van mij gaat winnen. Ik moet klaar zijn voor de volgende hel waar ik in ga belanden. Ik heb alleen nog geen idee wat voor een hel dat gaat worden.' Zeg ik en ik gaap even en ik hoor mijn buik protesteren.

'Ik heb een oorlog gehad met mijn vader, de broer van Daniël en ik ben ontvoerd geweest. Daarnaast moet ik een paar sporten blijven beoefenen en ik moet een nieuwe oorlog klaar staan. Ik heb echt een kut leven als je het zo bekijkt. Mijn vrienden maken het alleen allemaal weer goed.' Zeg ik zacht en ik open een van mijn ogen. Ik kijk de kamer rond en ik zie dat David, Rafaël en Victor helemaal stil zijn geworden door mijn woorden. Jeff kijkt ook stil voor zich uit maar hij heeft al een deel van het verhaal gehoord dus zal het hem niet zo heel veel meer uit te maken. Waarschijnlijk zal het wel anders zijn dat ik denk. Erik is helemaal stil en kijkt met grote ogen mijn kant op. Sophie heeft de tranen weer in haar ogen staan. Ze denkt waarschijnlijk weer terug aan de momenten. Liam... Ik kan Liam niet zien maar hij heeft zijn spieren aangespannen. Ik voel dat hij zijn handen tot vuisten balt en ik pak zijn handen vast.

'Rustig. Ik ben bijna weer beter. Ik moet alleen oppassen met mijn knie. Nog maar een weekje of zo en dan mag ik weer lopen.' Zeg ik en ik draai me naar Liam om. Hij kijkt woedend voor zich uit en ik schrik van zijn uitdrukking. Ik laat zijn handen los en wil opstaan maar hij slaat zijn armen om me heen.

'Niet weggaan. Ik wilde je niet laten schrikken. Blijf alsjeblieft zitten.' Zegt hij en ik laat me weer zakken.

'Liam, nogmaals, ze is niet vrijgezel. Gewoon dat je het weet.' Zegt Sophie zacht en ik kijk haar even aan.

'Het maakt niet uit. Daniël zal het wel begrijpen.' Zeg ik zacht en ik denk weer aan hem. Hoe hij reageren zal en hoe hij me altijd vasthoud.

Ineens voel ik een druppel op mijn rug vallen en ik voel dat Liam omhoog schiet.

'Liam? Alles oké?' Vraag ik zacht en ik voel dat hij zijn hoofd schud.

'Niemand zou zo'n leven moet hebben. Zelfs de slechtste personen niet.' Snikt Liam en ik draai me half om. Ik sla mijn armen om hem heen en ik laat hem even uithuilen.

'Gaat het weer een beetje beter?' Vraag ik en ik til zijn hoofd op. Ik veeg de tranen op zijn gezicht weg en ik kijk hem in zijn ogen aan. Hij kijkt me droevig aan maar hij knikt wel.

'Ik wou dat ik je had kunnen helpen.' Zegt hij en hij kijkt naar beneden.

'Niemand heeft me kunnen helpen. Ik moest dit zelf doen en mijn leven is erger geweest. Ik moet gewoon achter mijn ware ik komen en dan komt alles wel weer goed.' Zeg ik en ik geef hem weer een knuffel. Hij knikt en dan laat hij me weer los. Hij tilt me op en staat op. Dan zet hij me weer op de bank neer en loopt zelf weg.

'Heeft hij een vriendin?' Vraag ik en ik hoor Sophie lachen.

'Nee, hij heeft nog nooit een vriendin gehad. Je hebt hem wel een moment gegeven die hij niet meer gaat vergeten.' Zegt ze zacht en ik knik.

'Misschien ken ik nog wel iemand voor hem. Een meisje die mijn haar heeft gedaan de vorige keer. Ze is wel aardig maar ook weer een beetje verlegen.' Zeg ik en ik denk aan Willemijn.

'Je hebt hem gehoord. Hij is al verliefd, weet je nog. Ik denk niet dat hij dat meisje uit zijn hoofd zal krijgen, wie het ook maar mag zijn.' Zegt David en ik lach even.

'Ik hoor me er eigenlijk helemaal niet mee te bemoeien.' Zeg ik zacht en ik draai een kwartslag. Ik leg mijn benen op de bank en ga onderuit liggen.

'Wat gaan we eten vanavond?' Vraagt Jeff.

'Geen idee. Ik heb eigenlijk geen zin om te koken.' Zegt Erik.

'Ik kan wel koken.' Zeg ik terwijl ik mijn ogen sluit.

'Sterre, je bent hier al de hele dag. Ga naar huis.' Zegt Erik en ik schud mijn hoofd.

'Ik ben liever hier. Niemand is thuis bij mij. Mijn broer heeft afspraken en mijn moeder heeft nachtdienst. Ik mag niets doen en hier heb ik gezelschap. Als het niet erg is natuurlijk.' Zeg ik en ik kijk naar Erik.

'Ik heb er geen problemen mee. Je mag doen wat je wil.' Zegt Erik en hij staat op om naar de keuken te lopen.

'Bestel gewoon wat eten. Dan ben je met 10 minuten klaar en dan heb je over een half uur tot drie kwartier eten.' Mompel ik en ik leg mijn hoofd in mijn nek. Ik kijk naar Erik de in de deuropening staat.

'Ik weet het niet.' Zegt hij.

'Ik zou het doen. Jij verdiend ook rust.' Zegt Sophie. Zo gezegd, zo gedaan.