Stronger

H93

Ik sta als verstijfd voor me uit te kijken. Lucy springt uit mijn armen en gaat naast me staan. Tranen beginnen over mijn wangen te stromen terwijl ik mijn hand voor mijn mond sla. Ik blijf voor een paar minuten staan en dan kom ik weer in beweging. Eerst zet ik een enkele stap maar dan begin ik te rennen. Ik ren vol tegen Daniël aan en hij heeft moeite met het houden van zijn evenwicht. Hij slaat zijn armen om mijn middel terwijl ik mijn gezicht in zijn nek verstop en luid begin te huilen.

'Ik dacht dat ik je nooit zou zien.' Zeg ik wanneer ik iets rustiger ben.

'Ik heb je zo gemist.' Mompelt Daniël en ik zucht een keer. Wat heb ik zijn stem gemist.

'Daniël, ze is er niet. Ze komt waarschijnlijk ook niet meer terug. We hebben al 6 maanden niks meer van haar gehoord.' Hoor ik iemand achter Daniël zeggen. Ik kijk op van Daniëls schouder en zie dat Sophie in de deuropening van een cafeetje staat. Ik kijk bij het café naar binnen en zie dat iedereen binnen zit. Ze zitten gezellig met zijn allen te lunchen.

'Ik ben blij dat jullie verder zijn gegaan met jullie levens en niet al te veel achtergebleven zijn.' Fluister ik terwijl ik me uit de knuffel trek. Ik geef Daniël een korte kus voordat ik hem in zijn ogen aankijk.

'Ga maar naar binnen. We hebben je allemaal gemist. Ik pak je tas wel.' Zegt hij en ik knik even. Hij loopt om me heen en wanneer hij verdwijnt van Sophies zicht laat ze de deur van het café los en zakt haar mond open. Ik loop langzaam op haar af en geef haar meteen een dikke knuffel wanneer ze in mijn armen springt.

'OMG! Hoe gaat het met je? Ik dacht echt dat je dood was.' Mompelt ze. Ik voel mijn schouder nat worden van haar tranen en ik duw Sophie even van me af om haar in haar ogen aan te kijken.

'Het gaat wel goed met me. En ik ga niet zo makkelijk dood. Je kent me toch?' Zeg ik en ik pak haar gezicht vast in mijn handen en wrijf de tranen van haar wangen af met mijn duimen.

'Kom naar binnen. De rest zal wel blij zijn om je weer te zien.' Zegt ze wanneer ze iets rustiger is en Daniël naast ons staat. Ik knik en volg ze naar binnen.

'We weten dat je haar mist Daniël...' Hoor ik Niels beginnen maar voordat hij zijn zin af kan maken stapt Daniël voor me weg.

'Hey.' Zeg ik zacht terwijl ik met een kleine hand zwaai. Meteen springen de meiden op en geven ze me knuffels. Bij de jongens zakt hun mond open. Wanneer ik eindelijk losgelaten word door de meiden word ik aangevallen door de jongens. Wanneer zij ook hun knuffels, of eerder wurggrepen, gegeven hebben neem ik plaats aan de tafel.

'Vertel. Wat is er gebeurd toen je weg was?' Zegt Sophie. Ik slik een brok weg en haal even diep adem.

'Nou eigenlijk niets raars denk ik. Eerst met de trein, toen met het vliegtuig en met de auto naar het veld. Ik heb de systemen een beetje op orde gemaakt en we werden getraind. Toen dat gedaan was moesten we echt aan het werk. Ik heb de gehele tijd een post gehad boven in het gebouw zodat ik met de sniper kon schieten. De laatste dag dat de oorlog nog doorging ben ik ontdekt en langs mijn arm geschoten. Ik heb de snipers uitgeschakeld maar toen iedereen weer terug naar hun post kon is een van mijn vrienden neergeschoten en ben ik mijzelf kwijtgeraakt. Ik ben via een omweg naar de andere kant gegaan en heb mensen uitgeschakeld. Ik vond een minigun in de wapenkamer en ben toen gaat schieten op de eettent aangezien het etenstijd was. Ik heb niet veel mensen vermoord maar wel de leiders. Daarna ben ik terug gegaan naar ons kamp en moesten we nog een week wachten tot we weg konden. Voor het geval de oorlog toch weer startte.' Zeg ik en ik kijk de tafel even rond.

'Maar wie is dit schatje dan?' Vraagt Daniël terwijl hij Lucy van onder de tafel tilt en haar over haar buikje aait. Ze begint speelt te trappen en Daniël lacht zachtjes erom.