Stronger

H52

Ik begin met schetsten en met een paar minuten heb ik mijn schets af. Ik loop naar mevrouw Herrinks toe en ik laat de schets zien.

'Dat heb je snel gedaan. Eens kijken. Misschien iets meer... Iets. Ik weet niet wat maar je mist iets.' Zegt ze en ik kijk met haar mee. Ik heb Sophie, Nathalie, Alice, Melanie, Daniël, Jack, Bastiaan, Niels, Sander en mezelf getekend. Ik kijk nog een keer goed naar de tekening en dan zie ik het.

'Misschien iets van "Stay strong, your friends are there for you"?' Vraag ik en ik zie mevrouw moeilijk kijken.

'Het moet iets korters zijn.' Zegt ze en we denken even na.

'Friends are there to help you.' Zeggen we in koor en we beginnen te lachen. Ik pak het blaadje van haar over. Ik loop terug en ik zet het erbij.

'Wat heb je tot nu toe?' Vraagt Sophie en ik laat het aan Jack, Sophie en Daniël zien.

'Klopt.' Zegt Daniël en hij gaat weer verder met zijn schets. Ik kijk over zijn schouder mee en ik zie dat hij bezig is met een engel. Hij maakt nu de vleugels maar hij krijgt ze niet goed. Ik pak het potlood van hem af en ik gum de vleugels uit. Ik teken snel een schets vleugel en dan werk ik hem iets uit. Daniël pakt mijn heupen en hij zet me bij hem op schoot. Hij leunt met zijn buik tegen mijn rug en zijn kin rust op mijn schouder. Ik teken ook de andere vleugel erbij en dan ga ik verder met een paar fouten verbeteren.

'Angel.' Fluistert Daniël ineens heel zacht in mijn oor en ik begin te blozen.

'Demon.' Zeg ik terug maar meer over mijzelf.

'Nee, angel.'

'Demon.' Mompel ik weer en ik voel dat Daniël zijn grip verstrakt.

'Angel.' Zegt hij weer en ik laat het er maar bij.

'Verder nog wensen?' Vraag ik wanneer ik alles heb bijgewerkt en de tekening op een kleine afstand houd.

'Kan je de tekening verdelen in 2 gelijke vlakken en de ene kant bloederig en kapot en de andere kant gloednieuw maken?' Vraagt hij en ik knik kort. Ik grinnik wanneer Daniël zijn hoofd in mijn nek verstopt en ik begin weer te tekenen. Ik maak warrig haar en een kapotte vleugel een van de benen ligt kompleet open. Ook een van de armen ligt open. Kapotte kleding, vallende veren, bloed vegen en druppels en het gouden cirkeltje boven het hoofd is dof. De andere kant heeft geen verandering meer nodig.

'Klaar.' Zeg ik en ik laat het zien. Ik voel dat Daniël nog een keer diep inademt en mijn geur in zich opneemt. Dan voel ik zijn kin weer op mijn schouder.

'Kan je het haar nog wat langer maken? Ongeveer tot op de onderrug?' Vraagt hij en zijn gezicht verdwijnt weer in mijn nek. Ik maak het haar wat langer en ik doe alles zoals het zitten moet.

'En nu?' Vraag ik en Daniël kijkt naar de tekening,

'Perfect.' Mompelt hij en ik wil opstaan maar zijn grip verstrakt en hij gromt heel iets. Snel ga ik weer zitten en ik kijk naar Sophie.

'Kan je vragen aan mevrouw of deze schets goed is? Ik mag niet weg.' Zeg ik en ik hoor nog een grom van Daniël.

'Tuurlijk.' Lacht ze en ze staat snel op. Ze loopt naar mevrouw en ze laat de tekening zien. Kort daarna komt ze weer terug en ik kijk haar veelbetekenend aan.

'Hij is goed.' Zegt ze en kort daarna stoot ze een gilletje uit. Jack heeft haar ook op schoot gezet.

'Blijf nooit meer zolang weg.' Zegt hij en hij houd haar stevig vast. Ik kijk Sophie aan en dan beginnen we heel hard te lachen. Ik steek mijn hand maar op en ik wacht tot mevrouw komt.

'Wat zijn de locaties voor Daniël's en mijn uitwerkingen?' Vraag ik en mevrouw loopt weg. Even later komt ze terug met 2 papieren.

'Jullie kunnen nog kiezen aangezien jullie de eerste zijn die het af hebben.' Zegt ze en ze geeft me de papieren. Ik lees snel alle plaatsen en ik denk na over waar ze kunnen zijn. Dan zie ik er een die ik wel heel gaaf vind.

'Mevrouw. Ik wil die ene op het gemeentehuis in de stad.' Zeg ik. Mevrouw loopt naar me toe en ik glunder helemaal.

'Volgens mij is dat de grootste muur die er is. Heb je er wel een groot genoeg ontwerp voor?' Vraagt ze en ik kijk naar mijn tekening.

'Ik denk het wel. Is het een vierkanten of een rechthoekige muur?' Vraag ik en ik bedenk hoe ik het beste de tekening kan plaatsen.

'Anders kijk je gewoon even. Dan zie je het vanzelf.' Zegt mevrouw en ik knik. Daniël plaatst een kusje in mijn nek en ik schrik een beetje.

'Daniël...' Zeg ik op een veelbetekenende toon. Daniël gromt weer maar dan gaat de bel. Hij laat me met heel veel tegenzin los en ik sta langzaam op. Ik pak de krukken en ik pak mijn tas in. Dan loop ik de gang in. Iedereen gaat voor me aan de kant en Sophie, Jack en Daniël lopen achter me aan.

'Heb jij eigenlijk al een plek gekozen?' Vraag ik aan Daniël en hij knikt.

'Hier, gewoon op een muur van de school. Het leek me wel makkelijk.' Zegt hij en ik knik kort. Ik hinkel de trap af en ik loop de school uit. Ik loop door naar de auto van Daniël en ik hoor de auto van slot gaan.  Ik zet mijn tas op de achterbank en ik leg mijn krukken daar ook neer.

'Sterre? Kan ik je iets belangrijks vragen?' Hoor ik Daniël vragen net wanneer ik de deur van de bijrijder wil openen.

'Tuurlijk.' Ik draai me om en ik ontmoet de ogen die ik echt heb gemist.

'Mijn familie heeft ieder jaar een etentje. De hele familie komt en mijn ouders hebben het eerste contact met me gelegd. Ze hebben gevraagd of jij een keer wil komen eten maar ook of ik naar het familie dineer ga.' Zegt hij en ik zie dat hij niet wil gaan.

'Ik wil je ouders wel ontmoeten, en je familie... Wil je dat ik meega?' Vraag ik maar want uit Daniël valt nu niets meer te halen.

'Ik wil je niet tot last zijn of zo...' Zegt hij maar ik schud lachend mijn hoofd.

'Daniël, je bent me nooit tot last.' Zeg ik en ik trek hem naar me toe. Ik geef hem een kus en dan hoor ik een harde gil achter me.

'Hoe kun je? Hoe durf je? Waarom ga je vreemd?' Ik draai verbaasd mijn hoofd en ik kijk in een iets te bekend gezicht.

'Juliette, rot een f*cking eind op!' Schreeuwt Daniël haar kant op en ik zie dat ze blijft staan. Ze is ongelofelijk opgedoft en ik denk er niet over na. De wind waait nog best hard en de haren van Juliette waaien naar de linker kan van haar hoofd. Ik ga met mijn hand naar mijn zak en ik pak er een werpmes uit. Vanaf nu zal ik er altijd minimaal 1 meenemen. Overal heen. Ik duw Daniël een stukje aan de kant en dan zet ik me af tegen de auto, waar ik tegenaan geleund stond. Ik houd mijn hand in mijn zak maar ik kan in een paar seconden het mes in een boom werpen.

'Wie ben jij? Hoe durf je met mijn vriendje uit te gaan?' Schreeuwt Juliette mijn kant op en ik probeer in evenwicht te blijven op 1 been.

'Wie ben jij om mijn vriendje jou vriendje te noemen?' Vraag ik en ik kijk haar boos aan.

'Hij is jou vriendje nooit geweest. Hij is al meer dan 2 maanden van mij.' Zegt ze en ik pak het mes uit mijn zak. Ik gooi het in een vloeiende beweging net langs haar hoofd. Ze gild heel hard en plukken porno blond haar dwarrelen naar beneden.

'Jammer van je haar. Blijf met je GORE poten van mijn vriendje af!' Schreeuw ik wanneer ik mijn mes uit de boom achter haar haal. Ik hinkel weer terug maar ik kan het niet laten om nog een pluk haar van haar hoofd te snijden.

'Dank je.' Zegt Daniël wanneer ik eindelijk in de auto zit.

'Geen probleem. Ik miste het, om mensen bang te maken.' Zeg ik en ik begin zacht te lachen. Daniël doet ook mee en dan gaan we naar het gemeentehuis. Ik wil de muur wel even zien.