Stronger

H94

Ik kijk even naar mijn spiegelbeeld en haal diep adem.

'Sterre, je ziet er prachtig uit.' Zegt Max achter me en ik bedank hem. Nog 10 minuten en dan moet ik op. Ik draag een lange Witte jurk die vanaf mijn heupen los naar beneden valt. Over mijn schouders lopen 2 banden die bedekt zijn met kraaltjes en er zit een riem bij die ook bedenkt is met kralen. Ik kijk naar het boeket dat bestaat uit blauwe, witte en zilverige bloemen. Ze hebben mijn make-up heel neutraal gelaten en mijn haar hebben ze aan 1 kant ingevlochten. Verder hebben ze het los laten hangen en er een tiara met blauwe en zilveren steentjes. Dan draag ik nog een sluier maar die is gewoon eigenlijk best wel heel erg saai. Maar hij maakt het plaatje wel helemaal af. Ik draag verder nog donkerblauwe pumps met een dun gespje over mijn voet heen.

Ik draai me om naar Max met een sluwe grijns.

'Ga jij maar vast bij de deuren staan. Wanneer de muziek begint te draaien, loop je, maakt niet uit wat er gebeurd.' Max knikt omdat hij weet dat ik een plannetje heb en loopt de deur uit. Waarschijnlijk om het aan mijn moeder te zeggen. Ik kon niet echt kiezen wie mij naar het altaar zou lopen dus heb ik gevraagd of ze het allebei wilden doen.

Een minuutje nadat Max is weggelopen loop ik de kamer uit ik loop door de hallen van het gebouw dat we hebben afgehuurd en zie voor de deuren iedereen klaarstaan. De meiden hebben allemaal een eigen jurk aan zolang hij maar blauw was. De jongens staan allemaal in pak naast hun meisje en ze praten onderling met elkaar. Mijn moeder en Max staan achteraan en ik zie helemaal vooraan Anna staan met een mand vol bloemblaadjes. de mand zit vast aan de paal die ze nog altijd mee moet nemen maar het gaat al wel een stuk beter met haar.

Ik sneak achter ze langs en loop een lege gang in. Ik loop een stukje door en open een deur. Ik kijk even over het muurtje en zie dat ik in de zaal ben uitgekomen. Ik ga laag zitten en graai de jurk bij elkaar. Ik schuifel steeds een stukje verder naar het podium maar niet zodat iemand me ziet. Na ongeveer 2 minuten gaat de deur open en dicht en zie ik Daniël naar het podium lopen. Hij draagt een zwart pak met een witte stropdas. Er zit een bloem aan vastgespeld die ook in het boeket zit. Meer kreeg hij niet te weten van de bruiloft. Datum, plaats, tijd en die bloem. Verder weet hij niets.

Mensen zitten onderling nog een beetje met elkaar te praten totdat de muziek start. Iedereen valt stil en ze draaien massaal naar de deuren toe.

Eerst komt Anne aangelopen. Ze strooit de bloemen rustig in het rond terwijl ze naar voren loopt. Meteen daarachter komen Sophie en jack, gevolgd door Melanie en Sander, gevolgd door Nathalie en Bastiaan, gevolgd door Alice en Niels. Als laatste komen mijn moeder en Max en meteen hoor ik mensen naar adem happen omdat ik niet met ze meeloop.

'Waar is ze?' Vraagt Daniël wanneer Max en mijn moeder bij hem staan.

'Dat weten wij ook niet. Ze heeft alleen gezegd dat we moesten lopen wanneer het tijd was. Verder weten wij ook niks. Maar het komt wel goed.' Zegt Max en Daniël zucht een keer diep. Dan kom ik achter mijn verstopplek vandaan en leg mijn vinger op mijn lippen zodat niemand iets zegt. Gelukkig heeft iedereen het door en loop ik stilletjes naar het podium toe. Ik ga klaar staan op mijn plek terwijl iedereen zijn plek neemt. Daniël staat nog altijd met zijn rug naar me toe maar we wacht allemaal rustig af.

'Waar kan ze zijn? Waar kan ze zijn?' Vraagt hij zichzelf af en hij draait zich nu wel om. Wanneer hij mij ziet staan laat hij een gil horen en springt hij achteruit van schrik.

''Laat me niet zo schrikken!' Zegt hij met een lach op zijn gezicht terwijl de hele zaal aan het lachen is.

'Sorry, ik kon het niet laten.' Zeg ik zacht. Alice komt mijn kant op lopen en ik geef haar mijn boeket. Dan pakt Daniël mijn handen vast en begint de man naast ons met spreken.