Stronger

H54

Je was in shock. Daarna ben je flauwgevallen. Waarschijnlijk ongeveer nu voel je een vreselijke steek door je knie.' Verteld Melanie en zoals ze zei voel ik een steek in mijn knie.

'Ben ik tegen iets aangestoten of zo?' Vraag ik en ik houd mijn tranen zo goed mogelijk binnen.

'Ja. Ik kon je net niet op tijd opvangen, sorry.' Zegt Melanie. Dan zie ik dat ik op de bank lig en ik voel me slap worden.

'Jij moet rusten. Daniël breng haar maar naar de keuken. Ik was aan het koken en het is bijna klaar. Laat haar maar even iets eten. Dan gaat ze meteen naar bed.' Zegt Alice en ik voel dat ik word opgetild. Daniël loopt op een heerlijke geur af en ik zie dat we macaroni eten. Ik krijg een bord met de helft van mijn normale portie en ik denk dat dat wel het slimste is. Ook de anderen gaan zitten en ik merk een gespannen situatie.

'Ik moet jullie alle 9 en mijzelf op het gemeentehuis tekenen. Tussen de 2e en 3e verdieping. Over de gehele breedte.' Zeg ik zacht en iedereen kijkt mijn kant op.

'WAT???' Schreeuwt Niels en ik kijk langzaam op.

'Sorry dat ik het niet heb besproken.' Zeg ik en ik pak het blaadje met de schets uit mijn mijn broekzak en ik voel weer een steek door mijn knie.

'Auw.' Fluister ik en ik vouw het blaadje uit.

'Zo komt hij eruit te zien.' Zeg ik en ik geef de tekening aan Niels die naast me zit. Hij kijkt met grote ogen naar de tekening en dan geeft hij hem door. Zwijgend gaat hij weer verder met eten. De tekening gaat de hele tafel over en niemand zegt nog iets.

'Daniël wil je me naar boven brengen?' Vraag ik zacht en hij knikt kort. Ik drink het laatste beetje cola nog op en dan mompel ik nog een vermoeide welterusten.

'Sterre?' Hoor ik zacht en ik kijk langzaam om terwijl ik evenwicht zoek bij Daniël.

'Wat is er?' Vraag ik en ik kijk de tafel rond.

'Hij is prachtig.' Mompelt Niels dan en hij kijkt me langzaam aan.

'Wees wel voorzichtig wanneer je hem uitwerkt. We willen niet dat je valt.' Zegt hij erachteraan en ik knik.

'Ik zal niet vallen. Dat beloof ik.' Zeg ik snel en dan wordt ik opgetild. Daniël tilt me voorzichtig door de deur en dan de trap op. Ik probeer de vreselijke pijn in mijn knie te negeren. Zodra we in de kamer van Daniël zijn wordt ik op het bed gezet. Hij doet de deur op slot. Sinds wanneer zit er een slot op zijn deur? Ik denk er niet over na en ik vraag het.

'Toen jij weg was, hebben de jongens meerdere keren mij uit bed getrokken om me naar school te slepen. Ik was zo verdrietig dat je weg was dat ik op het punt stond om... Om... Ik kan het niet.' Zegt hij en de tranen stromen over zijn wangen.

Ik weet al wat hij wou zeggen. Hij stond op het punt om zelfmoord te plegen. Ik wil opstaan maar dan bedenk ik me.

'Daniël, kom eens hier.' Zeg ik en ik open mijn armen. Hij weet niet hoe snel hij bij me moet zijn en sluit zijn armen om me heen. Ik laat hem uithuilen in mijn armen en dan staat hij langzaam op.

'Beter?' Vraag ik en ik zie dat hij knikt.

'Ik miste je zo erg.' Hoor ik hem fluisteren en dan komt hij, te langzaam naar mijn mening, dichterbij. Hij is net buiten bereik voor mijn lengte en hij lacht een beetje. Dan doe ik iets onverwachts, ik sta op en ik spring in zijn armen. Dan zoen ik hem vurig op zijn lippen. Hij schrikt even maar dan zoent hij mee. Hij legt ons op het bed en draait ons om zodat ik bovenop lig. Ik laat Daniël even los maar ik hoor hem een beetje grommen. Ik grijns maar hem en ik pak de zoom van mijn shirt. Ik zie dat Daniël op zijn lip bijt om zich in te houden. Ik trek mijn shirt uit en ik gooi hem op de grond. Dan pak ik de zoom van Daniëls shirt. Ook die trek ik uit en dan wil Daniël mij tegen hem aantrekken maar ik stribbel even tegen. Hij laat me verbaasd los. Ik trek mijn bh, wat nog steeds een sportbh is, uit en die beland ook op de grond. Dan trek ik het shirt van Daniël aan. Ik pak de bovenkant vast en ik breng hem naar mijn gezicht. Ik ruik er kort aan en de geur van Daniël dringt mijn neus binnen. Ik heb hem echt gemist.

Tot nu toe heeft Daniël me alleen aan kunnen staren. Nu pakt hij me vast maar dan pas nadat ik op hem ben gaan liggen. Ik haal mijn haar uit de staart die ik inhad. Ik doe langzaam mijn broek uit en ook die van Daniël trek ik uit. Het boeit me niet hoe hij slaapt, zolang hij het alleen maar met mij doet.

'Ben je moe?' Vraagt Daniël terwijl hij met zijn handen over mijn hoofd gaat. Ik knik.

'De afgelopen tijd heb ik aan armen en benen gehangen aan een plafond. Ik werd nooit los gemaakt. Ik miste jou en mijn bed. Ook afwisselend eten miste ik. Maar nu is het allemaal weer terug.' Zeg ik en ik kijk Daniël aan.

'Ik heb je zo gemist.' Zeggen we tegelijk en dan moeten we even lachen.

'Daniël?' Ik ben zo bang om het te vragen.

'Ja?'

'Waarom heb je geen zelfmoord gepleegd?' Vraag ik zacht. Ik lig met mijn hoofd in Daniëls nek en ik hoor zijn ademhaling veranderen.

'De anderen hebben me tegengehouden. Ze zijden dat er nog een kans was dat jij leefde. Wanneer ik er dan niet zou zijn, hoe zou jij dan reageren? Zulke vragen stelden ze aan me en toen ben ik uitgegleden. Ik viel bijna op de snelweg en geloof me, het was druk. Ik heb me nog net aan de reling vast kunnen houden en toen hebben de anderen me weer op de brug getrokken.' Verteld hij en een traan verlaat mijn oog. In mijn hoofd bedank ik de anderen voor het redden van mijn vriendje. Ze doen zoveel voor me en ik kan niets voor ze terug doen.

'Sterre?'

'Ja?'

'Je weet toch dat ik van je houd?'

'Ja, tuurlijk weet ik dat. En jij weet dat ik van jou houd.' Zeg ik en ik ga op mijn ellebogen leunen. Ik geef hem een lichte kus op zijn lippen. Dan verplaats ik mijn benen tussen die van hem. Ik laat mezelf iets lager glijden en dan ga ik op Daniëls borst liggen. Ik luister naar zijn hartslag en ik wordt er helemaal rustig van. Daniël doet de deken over ons heen en ik sluit mijn ogen.

'Ga maar slapen, schat. Je hebt een lange dag gehad. Ik meld ons morgen wel af voor school. Om even weer bij te komen.' Hoor ik hem zeggen en ik knik.

'Slaap lekker.' Zeg ik en ik geef hem snel een kus. Zodra ik weer ga liggen voel ik alle energie uit mijn lichaam stromen. Ik doe mijn ogen dicht.

'Slaap lekker, light of my life.' Hoor ik Daniël nog zeggen voordat ik word meegetrokken naar slaapstad.