Stronger

H72

Het is nu donderdag en het gips mag ervan af voor een controle.

'Daniël. Breng me nou gewoon. Ik moet er over een half uur zijn.' Zeur ik maar Daniël beweegt niet van zijn stoel.

'Meneer True en mevrouw Trust. Zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om de hele klas mee te laten genieten met jullie gesprek?' Vraagt mevrouw hogeschool en ik sta op en pak mijn tas.

'Tuurlijk. Iemand...' ik kijk opzij naar Daniël. 'Wil me niet naar het ziekenhuis brengen om dat stomme gips eraf te laten halen.' Daniël kijkt me lichtelijk geïrriteerd aan en ik zucht een keer. Ik pak hem vast bij zijn pols en trek hem overeind. Dan til ik hem over mijn schouders en hinkel ik naar de deur.

'Hey.' Zegt Daniël boos maar ik negeer hem. Ik duw een schouder in zijn ballen en ik hoor hem kreunen.

'Krijg je ervan.' Mompel ik.

'Terug komen jullie.' Schreeuwt mevrouw Hogeschool boos en ik draai me om.

'Dacht het niet!' Zeg ik en ik hinkel verder met Daniël over mijn schouders. Ik hoor hem lachen en wanneer we buiten zijn zet ik hem neer op de grond.

'Breng me nou gewoon.' Zucht ik en ik begin te hangen aan zijn schouder.

'Oké, prima.' Ik klim op zijn rug en dan loopt Daniël naar zijn auto. Hij zet me neer op de bijrijdersstoel en dan rijden we weg naar het ziekenhuis.

'Ooh, Frankieeeee.' Schreeuw ik door het ziekenhuis en mensen kijken raar mijn kant op.

'Ik ben raar. Nou en?' Vraag ik boos en iedereen gaat weer aan het werk of loopt verder. Ik hinkel de trap op omdat ik mijn krukken niet mee kon nemen en na een paar minuten hinkel ik het kantoor van Frank binnen.

'Hey, Sterre. Hoi Daniël.' Zegt Frank en hij staat meteen op.

'Kom maar mee.' Ik zucht een keer en begin weer met hinkelen. We lopen de röntgen kamer binnen en het gips wordt van mijn been geknipt. Er word snel een foto gemaakt en ik word door Daniël terug naar het kantoor gedragen. Hij zet me op een stoel neer en Frank bekijkt de foto's.

'Het ziet er heel mooi uit. Je kan voorzichtig weer gaan beginnen met lopen. Denk er wel aan dat je spieren nier meer gewend zijn aan inspanning. Dat kan je ook wel zien aan de dikte. Het kan nog even duren totdat je weer volop kan sproten.' Ik knik even en kijk naar mijn been. Ik draag een joggingbroek en het zit wel lekker maar na enige tijd wil je wel weer iets anders aan.

'Kan ik nu gewoon ongestoord weer lopen?' Vraag ik voor de zekerheid en Frank knikt.

'Tenzij je pijn krijgt kan je weer beginnen met opbouwen. Als het pijn begint te doen, meteen weer terugkomen. Oké?' Ik knik en sta langzaam op. Ik probeer te lopen en voel dat hij inderdaad verzwakt is.

'Dank je.' Zeg ik tegen Frank en dan loop ik voorzichtig het kantoor uit.

'Gaat het lukken zo?' Vraagt Daniël voorzichtig en ik knik.

'Ik heb veel problemen gehad. Dit is niets ergs meer.' Mompel ik en ik probeer steeds meer te doen met mijn knie. Het doet geen pijn dus dat is een voordeel.

'Kan je me naar het gemeentehuis brengen? Dan kan ik een afspraak maken voor dat project.' Vraag ik meteen aan Daniël en hij lacht even.

'Meteen weer aan het werk. Typisch Sterre.' Mompelt hij. Ik stap in de auto en Daniël stapt ook in. Hij buigt zicht naar me toe en geeft kort een kus op mijn wang.

'Op naar het gemeentehuis.' Zegt hij en ik geef hem een kus op zijn lippen.

Nadat we naar het gemeentehuis gegaan zijn en een afspraak hebben gemaakt gaan we naar huis. School is nu toch al afgelopen. Wanneer we aankomen worden we verwelkomt door onze vrienden en ik lach even wanneer ze vertellen wat er gebeurd was bij Nederlands nadat we weg gegaan waren.

'Ze was echt woedend. Haar hoofd was helemaal rood en je kon de aders zien kloppen. Geweldig.' Zegt Alice. Na een tijdje zie ik dat het al half 6 is en ik sta op van Daniëls schoot.

'Wil je naar huis?' Vraagt hij en ik knik.

'Ik wil vanavond naar de training.' Zeg ik en hij knikt. Hij pakt zijn autosleutels en brengt me dan naar huis. Ik neem afscheid en dan loop ik naar binnen toe.

'Hey. Hoe gaat het?' Vraagt Max vanuit de woonkamer en ik loop daar naar binnen.

'Goed. Het lopen gaat weer makkelijker.' Zeg ik en ik geef hem een kus op zijn wang.

'Gips mocht er toch alleen af?'

'Ja, we hebben foto's gemaakt en Frank zij dat alles goed was.' Zeg ik en ik loop de trap op. Ik merk meteen dat dit zwaarder is maar daar had Frank al voor gewaarschuwd. Ik loop langzaam verder en loop meteen mijn kast in wanneer ik boven ben. Ik trek een hockeyrokje aan en een shirt. Ik ga niet echt meedoen met trainen dus scheendekkers en sokken laat ik uit. Ik neem ze wel mee. Ik loop weer naar beneden en pak dan mijn sleutels.

'Doei Max.' Roep ik nog snel.

'Doei.' Krijg ik terug en ik loop de garage in. Ik pak mijn schoenen en trek ze snel aan. Ik voel dat mijn knie nog een beetje stijf is maar dat komt wel weer goed. Ik pak mijn stick en tas en stap dan op de fiets. Zonder extreem veel kracht te zetten fiets is weg. Na een tijdje kom ik bij de velden aan en ik kijk meteen of ik bekende gezichten zie. Helaas zie ik niemand maar het veld is wel leeg. Ik stap op het veld en begin een beetje in te lopen. Ik loop eerst een paar rondjes en dan probeer ik te rennen. Nadat ik warmgelopen ben loop ik weer naar de zijkant van het veld. Ik begin met rekken en strekken en ik voel mijn spieren weer los komen. Ik ga op mijn handen staan en begin met opdrukken. Wanneer ik 20 keer heb opgedrukt ga ik weer rechtop staan. Ik maak een split en spagaat en ga dan iets doen waar ik waarschijnlijk spijt van ga krijgen.

Ik ga rechtop staan en breng mijn goede been naar boven. Ik pak hem vast met mijn arm boven mijn hoofd en probeer evenwicht te houden. Dat lukt me zeer goed en ik zak langzaam door mijn been heen. Ik voel de spieren in mijn been aanspannen en ik merk dat ze echt te weinig gedaan hebben de laatste paar weken. Ik laat mijn been weer zakken en ga op de lijn staan en kijk naar de andere zijlijn. Ik ga staan en dan begin ik te sprinten. Ik ren zo hard als ik kan en ik merk dat ik echt langzamer ben geworden. Ik push mezelf verder en uiteindelijk sprint ik een heel rondje. Hijgend kom ik tot stilstand bij de duck-outs en ik merk niet dat er al een paar mensen zijn voor de training.

'Heey Sterre. Weer op de been zo te zien.' Zegt iemand achter me en ik draai me op. Ik zie dat Maarten, James en Lucas op de bank zitten om hun scheenbeschermers om te doen en ik zie dat ze wel zin hebben in een spelletje.

'Ja. Wie heeft er zin om te lummelen?' Vraag ik en ik pak een bal en mijn stick. De jongens kijken me aan met een grijns en knikken. Ze doen hun sokken goed en ik begin alvast naar het midden van het veld te lopen. Uit het niets komt Maarten achter me langs lopen en pakt hij de bal af. Hij rent weg maar ik ga er snel achteraan. Ik merk dat ik hem bijna niet bijhoud en ik begin boos te worden.

'F*ck!' Zeg ik dan en ik struikel over mijn eigen voeten. Ik kom met een klap op het veld neer en ik voel een schaafplek op mijn elleboog ontstaan.

'Gaat alles wel goed?' Maarten komt boven me staan en ik rol me om op mijn rug.

'Natuurlijk gaat het niet. Ik ben mijn hele conditie kwijt, waar ik zo hard aan heb gewerkt. Als die kut zakken me niet hadden ontvoerd dan kon ik alles nog gewoon doen.' Boos sla ik met mijn vuist op het veld en ik voel tranen in mijn ogen komen.

'Het komt wel weer goed. Ik ken je niet heel lang maar ik weet wel dat jij sterk bent en dat je er weer snel overheen komt.' Zegt Maarten en hij helpt me overeind.