Bite

40

Xia

Ilang araw, linggo na ba ang lumipas simula ng iwasan kami ni Ann? Ilang linggo narin ba simula nung gabing nalaman niya kung ano talaga kami. Pumapasaok siya pero hindi niya kami kinikibo, naka subsub lang ang ulo niya sa lamesa niya lagi, mag lu-lunch siya mag-isa pag sinamahan naman namin siya aalis siya kaya minabuti na lang namin na hindi siya saluhan at tuwing sinusubukan namin siya kausapin ipapasok niya ang earbuds niya at ilalagay sa maximum ang volume.

Pero kung kami na mi-miss na siya, si Alek nababaliw na. Grabe, ganun niya ka mahal si Ann. I know Ann does too and still does, but the feeling of being betrayed is too strong right now for her to listen to our words.

Sana mabalik na namin ang tiwala niya ng saganun bumalik na ang lahat sa dati... mababalik pa nga ba ang lahat sa dati?

"Uy, bakit ang tahimik mo dyan?"

Inangat ko ang ulo ko at bumungad sa akin ang muka ni Hope na naka nguso. Umiling ako at tinulak ang muka niya palayo sa akin. Nag pout siya at umupo sa sahig at inihiga ang ulo niya sa tuhod ko.

"Si Ann nanaman yan no?" Sabi niya na naka tingala sa akin.

Mahina akong tumungo. "Mhm... na mi-miss ko na kasi yung pinsan mo na yun."

Nag pout ulit siya. "Nag seselos na ako sa pinsan ko na snob, siya nalang laman lagi ng isip mo! Hmp!" Nag cross arms siya at humarap sa iba.

Natawa naman ako sa pagka childish niya, para talaga siyang si Zein. Napatigil ako at umiling. Hindi siya si Zein Xia, don't do this to Hope. He isn't Zein.

"But he can end up like Zein."

"N-no... wag.." napahawak ako sa ulo ko at madiin na ipinikit ang mga mata ko. "Not him too.."

Para bang pinaparusahan ako ng nakaraan ng biglang mag flashback sa akin ang pinagsamahan namin ni Zein hangang sa huling hantungan niya. Para bang sinasabi niya sa akin na wala akong karapatan na maging masaya kasama ang iba dahil kasalanan ko kung bakit na sayang ang isang buhay at pinag dusa ang isang pamilya sa pagkakawala ng isang myembro nito.

Na balik lang ako sa realidad ng maramdaman ko ang mainit na mga palad ni Hope sa mga kamay ko. "Baby what's wrong? Why are you crying?" Tanong ni Hope.

Napa hawak ako sa mga pisngi ko at basa nga sila. I must've been to engrossed with my thoughts to even realize the tears had started to fall. "Hope.." Hinawakan ko ang mga pisngi niya, "Hope natatakot ako.."

"Hm? Bakit naman?" Tanong niya at pinunasan ang mga luha na natulo parin.

I didn't want to hide anything from him so I told him everything, I told him about Zein. "Natatakot ako na baka magaya ka sa kanya." Mahina ko na sabi.

Ngumiti siya ng mahina at niyakap ako. "Zein and I, we aren't the same, that happening to me maybe fifty-fifty, but I promise you, you won't lose me too."

Lalo lang ako na iyak at niyakap siya lalo.

In his presence, in his arms, will I only let the world know I am weak and fragile, made of glass and not stone and that I too cry and I too have feelings.

Crystal

"Bakit, akala mo ba hindi ka niya iiwan? When everything is just to much for him, he will leave. Thats what all humans are good at."

Umiling ako. Hindi, hindi sila ganun, hindi siya ganun, hindi ganun si Nathan. Hindi niya ako iiwanan.

Hindi nga ba?

"Stop." Mahina ko na sabi sa sarili ko bago mahinang nahampas ang ulo ko sa libro ma binabasa ko. Napa hinga ako ng malalim at tumingin sa labas ng bintana. "Malapit na lumubog ang araw..." Tiningnan ko ang orasan ko at nakita na 5:45 na pala ng hapon.