Bite

52

Xia

"May masamang mangyayari, hindi ko alam kung kelan, pero alam ko na malapit na ito."

Ang pag kawala ni Wendy ay sinisi ko din sa sarili ko. She warned us, pero wala akong ginawa. Sumandal ako sa pader habang nag-iisip. Kung sineryoso ko ang mga salita ni Wendy... buhay pa kaya ang kaibigan namin ngayon?

"Xia."

Humarap ako sa mama ni Wendy na tinawag ang pangalan ko na may lambing.

"Tita..." I heard my voice crack as I forced myself too not cry because of the guilt welling up inside of me.

"Shh... wag mo isisi sa sarili mo ang nagyari. Hindi ikaw ang may kasalanan sa nangyari. Hindi ko rin sinisisi sa tao niyang mahal, dahil wala siyang kasalanan. Kahit si Amy na may kasalanan ay hindi ko sinisisi." She smiled weakly.

Tiningnan ko siya na para bang nababaliw na siya. Hindi niya sinisisi si Amy? Eh si Amy nga ang pumatay sa kaisa-isa niyang anak!

"I'm not crazy my dear." She giggled. "Mabait na bata si Amy, pero may mga kasamaan sa mundo na nanaig. Kahit anong bait mo. Amy didn't feel accepted in their family, si Melissa lang ang nag mahal sa kanya. Kahit si Alek na mahal niya, hindi siya mahal, well hindi kagaya ng pag mamahal niya dito. Killing Melissa was the last straw of her sanity." She looked out the window and sighed.

Kitang-kita sa mata niya ang pangungulila sa anak na kapapanaw lang.

"I miss my daughter Xia, so much."

"Hindi lang ikaw tita." Mahina ko na sabi.

Troy

"Troy, may I speak with you?"

Humarap ako sa may-ari ng boses. It was Wendy's mother that called.

Tumungo ako bago sumunod sa kanya. We stopped infront of the staircase before she turned around to look at me.

"Gusto kita makausap tungkol sa mga nangyayari ngayon." Tumungo lang ako ulit. "Hindi pa ito ang huling problema niyo na ibibigay ni Amy. Gusto ko na mag ingat kayong lahat. Sapat ng na namatay ang anak ko, hindi na kelangan pang madagdagan." Tumingin siya sa kabaong ng anak niya at napa luha.

I pulled out my handkerchief and handed it to her. Kinuha niya ito sa akin at nag pasalamat siya.

"Naiintindihan ko po ang sinasabi niyo. We will take extra precaution." I said with determination in my voice.

"That's good too hear." Pinunasan niya ang mga luha. "Troy, mahal na mahal ka ng anak ko. Kahit na sa simula palang alam niyang magkaiba kayo.. she still allowed herself too love you." She smiled softly. "My daughter always loved those who were different, hindi dahil walang may gusto nito, pero dahil kakaiba ang mga 'to."

"You were different from the rest. Ang kwento niya ay hindi ka pala ngiti, tahimik ka at madalas binabara ang mga naka palibot sayo, pero nakita niya ang laman ng puso mo, nabasa niya ang tunay mong iniisip. Hindi ka pala isang supladong bata, mapag mahal ka na kapatid, pero mas pinili mong alagaan sila sa paraan na alam mo. My daughter found you different from the rest, and she loved you for that." She smiled and placed a hand on my shoulder before walking away.

Na alala ko tuloy ng minsan na sabihin ni Wendy na para akong isang diamante na hindi pa na po-polish ng maayos. Hindi pa man nakikita ang halaga ko, pero nandun na yun, waiting to be recognized.

My face fell as i recalled at how she smiled at me while saying those words and how she smiled before dying.

Kung ako isang diamante na hindi pa nakikita ang halaga, siya naman ay isang bituin na walang kupas ang ningning. Bright, like her smile, her kindness and her warm heart.