Bite

55

Xia

Until now, tears wont cease to fall from my sore and tired eyes. I rest my trembling hands on top of Hope's. I bite my lip hard enough to draw blood.

"Kasalanan ko 'to."

Inangat ko ang tingin ko sa kanya at kahit ilang beses ko nang nakita ang kalagayan niya nadudurog parin ang puso ko. Hope is on a hospital bed, bandages wrapped around his pale body and a lot of tubes connected to his frail body to keep him alive.

"I'm so sorry Hope." Mahina ko na pagkakasabi. But what's the point of apologizing? I did this to him.

Hope was winning, but they were still my parents, I couldn't just stand there. Maybe I could reason with them, I thought. I shouldn't have listened to myself.

"Hope, mom, dad tama na!" I screamed.

They all stoped in their place. Mom was wounded on the side, unable to move, Hope hovered above my father, a sharp blade in his hand. He listened. He shouldn't have. Hope nodded and headed to where I am, throwing his blade to the side. He should have just held his dagger. He should've just killed him.

At para bang bumagal ang pag ikot ng mundo ng biglang tumayo ang ama ko at dinampot nang mabilis ang patalim at agad na napunta sa likuran ni Hope. I couldn't even scream his name to warn him, I was simly too late.

Everything went black, my ears went deaf, and suddenly my mind lost it's control over me. My body moved on its own, and by the time I was back to my senses, Nathan and Troy were already there.

Naka upo ako sa sahig with Hope laying on my lap, barely breathing. I scanned the area only to find my parents dead, soaking in their own blood. Nang makita ko ang malagim na itsura nila, alam ko na agad na ako ang may gawa nun. Hope must have been the breaking point of everything they did to me. Malungkot lang na inantay ko pa na may masamang nangyari sa taong mahal ko bago pa ako natutong lumaban sa kanila. Look where my stupidity got me? No family, and a dying boyfriend. Ang galing-galing naman ng buhay na meron ako.

Nagmamada,ing lumapit sa amin si Troy, at ng makita niya ang kalagayan ng kapatid niya hindi niya napigilan ang pag mura. "Fuck! Hope stay with me buddy!" Mabilis niyang hinubad ang kanyang suot na pang itaas at itinapal ito sa sugat ni Hope Humarap siya sa akin ng may mga matang puno ng galit, sakit, lungkot at pag-aalala. "Xia, anong nangyari sa kapatid ko?!"

Walang lumabas na salita sa bibig ko, naka tingin lang ako sa malayo na parang tanga. I'm still in a shock. Para akong nakikipag habulan sa realidad sa loob ng magulo kong isip. Pinabayaan kong kunin ng dalawa sa akin ang kapatid nila na nag aagaw buhay at isinakay sa sasakyan nila. Ipinikit ko ang mga mata ko at inalala ang katangahan ko na nag dala kay Hope sa sitwasyon niya ngayon. I'm so sorry Hope. Kasalanan ko 'to. Kung hindi kita pinigilan, kung hindi ako naging mahina at kung nagka lakas ako sana ng loob noon pa para kalabanin sila sana wala ka ngayon sa harap ng pintuan ni kamatayan, nag aantay na buksan niya ang pinto papunta sa isang lugar na hindi na kita ulit makaksama.

Inangat ko ang tingin ko nang maramdaman ko ang pag hawak ng isang kamay sa braso ko. Tiningnan ako ni Nathan nang may maliit at pilit na ngiti. How can her force a smile at a time like this? "Xia, let's go." Mahinahon niyang saad. Tiningnan ko ang isa niyang kamay na naka lahad para kunin ko. "Let's go. Kelangan kita gamutin, masama dij ang lagay ng katawan mo." Umiling ako at nanatili sa aking pwesto. "Masasaktan si Hope pag nakita ka niya na ganito." Ani niya muli. Paano niya nagagawang ngumiti at kausapinbako ng mahinhin? Halos ako narin ang pumatay sa kapatid niya, hindi man literal, pero malapit na din duon.

Yumuko ako at tinakpan ang buong muka ko ng mga kamay ko. "I'm so sorry..." Mahina ko na sabi. "Kasalanan ko to-"

Naramdaman kong dumampi sa pisngi ko ang mabigat na palad ni Troy dahilan para manahimik ako. Gulat na walang nagawa si Nathan na naka tayo sa tabi ko. Hinawakan ko ang mahapdi ko na pisnge at tiningnan si Troy. Nanginginig ang buong katawan niya sa galit, ang mha palad niya ay naka sara ng mahigpit at ang mga mata niya ay namamaga.