Bite

43

Roxanne

Pag uwi ko sa bahay na abutan ko si manang Tere na naka upo sa sofa na parang may inaantay.

"Manang?" Tawag ko.

Humarap siya sa akin at agad na tumayo para yakapin ako. "Ikaw bata ka! Saan ka ba nang galing?! Anong oras na!" Sunod sunod na sabi ni manang.

Anong oras na nga ba? Napatingin ako sa pader kung saan naka sabit ang isang malaking orasan na nag sasabi sa akin na pasado alas-unse na. Hala, grabe naman katagal kami na naka upo dun nung kumag. "Sorry po manang, di ko na po namalayan ang oras, sorry po talaga."

Huminga ng malalim sa manang bago tumungo. "Oh siya, naka uwi ka narin naman at maayos ka naman, hindi na ako manggungulit." Nginitian ko si manang at tumungo na sa taas pero napa tigil ng mag salita ulit si manang. "Nag ka-ayos na ba kayo nung mga kaibogan mo at nung binata?"

Nagulat ako ng itanong niya yun, wala naman ako na aalala na may sinabi ako sa kanya na nag away kami nila Xia at nung kumag. "H-ho?" Tanong ko pag harap ko kay manang.

"Hindi mo kasi ugali na mag pagabi tuwing lalabas ka ng gabi, na isip ko lang na baka maayos na kayo ng mga kaibigan mo." Sabi ni manang.

"Paano niyo po na sabi na nag away po kami manang?" Tanong ko sa kanya.

Pinalapit niya ako sa kanya at agad naman ako na sumunod sa kanya at naupo sa tabi niya. "Kasi napansin ko na halos wala kang gana tuwing na pasok ka, pag umuuwi ka para kang maiiyak sa sobrang lungkot mo, ang tahimik mo na para bang  naka limutan mo nang mag salita, kung di ka pa yata namin kakausapin di ka na mag sasalita eh, at lagi kang wala pag gabi at uuwi ng mapupula ang mga mata. Sa tingin mo ba wala kaming napapansin? Ibinilin ka sa amin ng mga magulang mo na alagaan ka at ingatan, at yun ang ginagawa namin."

I felt like tearing up. Kahit wala na sila dito mismo sa tabi ko they are still making sure I'm fine. I miss them. I miss them so much.

"Oh, bakit ka na iyak?" Pinunasan ni manang ang mga pisngi ko na basa ng luha.

Hinawakan ko ang mga pisngi ko, "na mi-miss ko lang po talaga si mommy at daddy, sana andito parin po sila."

Ngumiti si manang at niyakap ako. She doesn't feel like mom, but she feels like home and mom and dad are my home. "Naiintindihan kita," sabi niya at pinadaan ang kamay niya sa buhok ko, "malulungkot tayo, maiiyak at hahanap-hanapin natin sila, pero hindi ibig sabihin na wala na sila ay dapat na tayo mabulok sa mga ito na nararamdaman natin," pinatong niya ang kamay niya sa may dib-dib ko, "andito sila, hindi sila mawawala dito, ika nga nila, the mind forgets, but the hurt does not."

Ngumiti ako at tumungo.

"Ay siya, na abala pa kita! Matulog ka na at may pasok ka pa bukas-"

"Manang relax lang po kayo, Saturday po bukas, wala po akong pasok." I giggled when she started to panic, but we wouldn't want that would we now?

Her mouth formed an 'O' in realization that today in fact is a Friday and that tomorrow is a Saturday, which meant, no classes, just me stuck on my bed with my phone, my loptop and food. Saturday is my get fat and lazy day.

Natawa si manang, "ay oo nga, hay naku, natanda na talaga ako. Ah siya matulog ka na miss Roxanne at gabi narin naman." Tumayo na si manang at nag umpisa na maglakad papunta sa maids quarters sa first floor ng tawagin ko siya.

"Manang, pwede po ba..." kaya mo yan Roxanne, para yun lang di mo pa masabi!

"Hm? Ano yun miss Roxanne?" Sagot niya ng humarap siya.

"P-pwede po ba na..." uy, sabihin mo na! Para naman may mawawala sayo pag sinabi mo yun! "Ano po... uhm.." gabi na! Inaantok ka na, pati si manang! Maawa ka naman!