Bite

2

Roxanne

"What took you all so long?" Ang malamig na boses ni tito Steven ang bumati sa aming pito. Naka upo si tito sa paborito nyang armchair while drinking his favorite wine.

Nag bow si kuya Nathan. "Sorry dad. Kababalik lang po kasi ni Troy at Anne galing dun sa matanda." Pag explain niya sa tatay nila.

While they were talking about a few things about the gangs current stability, inilingon ko ang mata ko sa kinaroroonan ng isang lalake at isang babae. Napansin ko sila agad pag pasok ko. May malamig na tingin yung babae habang naka tingin siya sa malayo at yung lalake naman may kalamadong tingin. I'm assuming it's them, my parents. Yes, I'm assuming. Malay ko ba kung sila nga. I've never met them or seen a photo of them ever since I lived here with my uncle.

Huminga ng malalim yung babae bago inilibot ang mata noya sa paligid na para bang may hinahanap siya. Napa tigil siya nang makita niya ako na naka tingin din sa kanya. Tiningnan niya ako ng maigi at para bang nawala ang tigas sa kanyang mga mata at napalitan ng kunga ano mang emosyon yun. But it all went back when tito Steven cleared his throat to grab our attentions.

Tiningnan ako ni tito Steven and gave me a half hearted smile. "Roxanne, they are your parents, Key and Rosé Park." Pag papakilala niya. Ramdam ko ang pag kabog ng puso ko sa dib-dib ko ng iconfirm ni tito na sila nga ang mga magulang ko. Keep yourself together.

"I must say, you did a great job raising our daughter, but why is she in your cursed gang?" Kalamado ang pag kakasabi nung babae pero halata naman na naiirita siya.

"Dahil gusto niya." Sagot ni tito. "She can do whatever she wants, Rośe. Kaya alagaan ng pamangkin ko ang sarili niya." Nginitian ko si tito. Obviously, hindi masaya yung baabe.

Umubo yung asawa niya para makuha ang atensyon namin. "Steven.. pwede ba tayo mag usap, tayo lang." Kalmado na sabi nung lalaki habang inaayos ang salamin niya. Tumungo si tito at naglakad na sila palayo.

Naiwan kaming walo, walang kibuan, walang imikan, hindi mo maiisip na mag kamag-anak kami. Huminga si mom- ew, I'm not calling her that, ng malalim bago lumapit sa akin.

"Roxanne..." Pag uumpisa niya. Tiningnan ko siya, pero yun lang yun. "Anak... pwede ba kitang mayakap?" She asked with tears brimming the edge of her eyes. Her hands reaching out to touch me.

Agad naman akong umiwas sa kanya at tiningnan siya ng masama. "You had eighteen years to do that, but you didn't, you have missed your chance. It was nice meeting you and frankly, I hope it will be the last. Excuse me." Dali-dali akong lumabas at pumunta sa garden.

Sa gitna ng malawak na garden may isang veranda. Madalas ako napaparoon lalo na lag may mha iniisip ako na binabagabag ako or pag maybmga problema ako. Masarap kasi sa labas mag labas ng sama ng loob kesa sa bahay, parang nakaka sofocate. Tsaka maganda ang view sa garden. Pag dating ko dun yumuko ako sa lamesa at nireplay sa utak ko yung scene sa main room. The look om her face.. she was so sad, pero kung ganun bakit hindi sila nag paramdam kahit konti? Binibigyan nila ako ng sakit sa ulo sa kaka-isip. Agad ko inangat ang ulo ko ng may marinig akong footsteps na palapit ang tunog. Sakto pag lingon ko, andun na naka tayo si Hope. He had this awkward smile on na parang tinatry niya ako bigyan ng comfort.

"Gusto mo ng ka-usap o pa bayaan muna kita?" He asks. Tiningnan ko muna si Hope ng ilang segundo bago umusog para may ma upuan siya. "I'll take that as a yes." He says with a soft chuckle. "So... okay ka lang?"

Nag kibit balikat lang ako. "Okay lang."Mahina kong sagot. "Aray!" Sinamaan ko ng tingin si Hope sabay hawak sa noo ko na pinitik niya.

Umiling-iling siya. "Sinungaling ka talaga. Para kang si kuya Troy, sinungaling, hindi ka ngalang magaling." Natatwa niya na sabi.