Bite

56

Roxanne

Isang linggo na ang nakaka lipas matapos ang nangyari kay Hope at nang pag-tulong ng Hunters sa pag laban sa hari ng ng mga bampira. I haven't seen Alek in awhile since then, he is always in meetings with my cousins and uncle, planning the attack. Si Xia naman ay laging nandito sa kwarto kung saan naka confine si Hope. Lagi namin siya sinasamahan ni Crystal dahil alam namin na pag wala kami pababayaan niya ang sarili niya. Kahit sabihin natin na naka hanap siya ng kakapitan, hindi ibig sabihin noon hindi siya nasasaktan. Xia had always hid her weak self away, and now that it's showing itself, she is vulnerable.

Makalipas ang ilang oras nang pag babantay kay Hope naka tulog narin si Xia habang hawak ang kamay ng kanyang nobyo. Pinatungan siya ni Crystal ng makapal na kumot bago ito tumabi sa akin. "Tama ba 'to?" Mahina niyang tanong sa akin.

"Ang ano?" Tanong ko sa aking kaibigan.

"Kelangan ba na gera lagi ang sagot sa pagbabago?" Tiningnan niya ako ng seryoso. "Ano ba ang napala natin sa pakikipag gera sa ibang lahi? Hindi ba kaguluhan lamang at mga hinanakit? Look at what it has done to us, to your family, to our family. Hindi ba lalo lang nag watak ang ang mga tao?" Lumunok siya habang nag pipigil nang pag luha. "Sa dulo nito, pag katapos ng lahat, ang maiiwan lang nito na alala ay ang pagkawala ng buhay ng mga tao. Anne, natatakot ako. Paano pag may nawala pa na isa sa inyo? Ikaw, si Xia, Alek, o kaya naman si Nathan!" Tumulo na ang mga luha niya at agad niyang tinakpan ang muka niya ng mga kamay niya.

Agad kong niyakap ang kaibigan ko ng mahigpit habang pinapatahan siya. Crystal is right, after a war, there is pain, but after a war comes peace. Oo may mga buhay na nawala dahil sa kaguluhan na ito, pero pag itinigil namin ang laban ngayon para na din namin itinapon ang mga buhay na nawala. They deserve justice, and they will have it. "Alam ko natatakot ka, na baka may mawala nanaman, pero kelangan natin gawin 'to, Crys." Malungkot ko na sabi sa kaibigan ko. Inangat niya ang ulo niya at tiningnan ako ng mabuti. I felt my heart crack at how broken Crystal is, but we have to be strong. "Hindi lang naman ang mga buhay natin ang matatahimik at maliligtas, pati narin ang sa iba na walang ka muang-muang sa mga kaguluhan na nangyayari sa mundo na tinatayuan nila." I tuck a stray strand of her hair behind her ear as I forced a smile at her. "We are doing this for us, and for everyone else's sake. There is no other way to stop this if we don't fight them." Mahina kong pag bigkas.

Huminga ng malalim si Crystal. "Pagod na kasi ako. To have new people to cherish and care for, but in a span of a short time see them all fall apart or die. It's sad, Anne, so sad. At hindi ko matanggal sa likod ng isip ko na baka hindi nagka ganito kung hindi ka namin nilapitan noong araw na iyon. Baka kasalanan pa namin kung bakit nangkaka gulo ngayon. Sa kadahilanan na gusto namin maging tao, mamuhay ng normal, at tumanda ng normal kagaya ninyo." Tumawa ng mapait si Crystal, isang contrast sa kanyang malungkot na pag-sasalita kanina. Sumandal siya sa pader at tiningnan si Xia na natutulog at si Hope. "Baka hindi ngayon nasasaktan si Xia, baka hindi mag aagaw buhay si Hope. Baka-"

"That's enough." Pag-putol ko sa sasabihin pa ni Crystal. "Hindi ako uupo dito at pakikinggan ka na mag salita ng ganyan." Nang gigil ko na sabi. Itinikom ni Crystal ang bibig niya at napa yuko. "Can't you see? If we hadn't all met, we wouldn't be this strong. Kung hindi ko kayo nakilala, baka hindi ko naisip na makipag bati sa mga magulang ko. Kung wala kayo, I would still have been a spoiled bitch who thought the world owes me. Oo, madaming hindi magandang nangyari, pero nandun din ang mga pinaka masayang ala-ala ko." Hinayaan kong tumulo ang mga luha, hindi ko na sila pinigilan.

"Oh, God. Anne, I'm so sorry." Niyakap niya ako at sabay kaming umiyak sa gilid.

Malalampasan natin 'to. Matatapos din ang kaguluhang 'to. Hindi na tayo matatakot pa ulit pagkatapos. Wala ng iiyak dahil sa pangangamba. No more.