Chapter 29: Mommy

2.6K 36 0
                                    

Para ko na ding tinakasan ang mga problema ko pero aware na aware ako na sa next time, kailangan ko na din itong harapin. Kailangan ko itong i-solve. But I just  can't right now. What makes it hard for me is that I can never unlove him.

He's my world. Used to.
He was once my home.

Masakit sa part ko na di ko gustong magpaalam kay eros. Ang sama sama kong girlfriend, no, fiancé... Ang sama sama ko para hindi sabihin sa kanya ang mga nararamdaman ko. Kung anong mga nalaman kong mga katotohanan. It's just harsh. Andi regret it. Di ko man lang siya sinabihan na makikipaghiwalay ako kasi magkapatid na kami. Hindi sa dugo kundi sa papel. And the facr that his father doesn't take no for an answer. I was forced to escape.

Nasa airplane kami ngayon ni markus.

Si markus? I don't know what's with him. Actually we're not living together sa abroad. He has a work. Yep, international ass. And then, he always visit me and comfort me. He's good to me. I don't even know why he turned out into something I didn't actually expect. It was strange to think. To be honest.

"Wanna know why people can't move on easily and quick?" He started.

"Not interested." I spilled.

Napatawa naman siya sa sinabi ko. Malamaldita kasi eh. Wala naman ako sa mood ngayon since nireregla ako.

"Cmon. I have...to tell you this." Sabi niya.

What i cannot believe about markus is that i didn't know he could be this ..... Childish.

Kung di mo siya kilala, malamang masasabi mong suplado. Well, suplado naman talaga siya. Pero nagbago lang konti attitude niya sa akin. Ewan ko rin sa kanya kung bakit niya ako tinitiis na palagi na nga lang niya akong makikitang umiinom, magpapakamatay, ano pang negative. He actually saved my life a lot.

"Okay. Shoot." Sabi ko sandal ng ulo sa may window. Ang ganda ng clouds.

"Pride." Sabi niya.

"Ano naman sa pride?"

"Pride... It's just that... You choose not to move on, vea. Kaya di ka talaga makamove on." Sabi niya.

"Oh tapos?"

"You know, i just pity eros." He mentioned his name and there was something that's breaking. It was my heart.

"Why?" I asked.

Umiwas siya ng tingin sa akin at nagsalita.

"You just left without even explaining everything." Sabi niya. I know.

"Tama na."

"He deserve some explanation, don't you think?"

Oo na. Ako na ang mali. Kung iisipin nga ang tanga tanga ko kasi di ko man lang talaga sinabi sa kanya ang lahat lahat. Di ko na nga alam kung kumusta na siya ngayon. We lost contact. Not at all. Sina mama at papa lang ang pwede kong makausap. Pero di ko na nga nakausap yung mga half brothers ko. Actually, i just dont want to think about it. Hindi ko na rin sinabi sa kanila na uuwi ako ngayon ng Philippines.

Book 1: Sore (Completed)Opowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz