Book 1: Sore (Completed)

Chapter 37: Slipped

"Here." Sabi ni fred at may ibinigay siyang tubig sa akin.

Pawis na pawis na ako sa kakalakad sa gitna ng gubat na to. Hindi na din nakakatulong sa paglalakad ko ang bagpack na pasan ko.

"Akin na." Sabi ni markus habang tinanggal niya ang bag locks sa may tiyan ko at kinuha ito mula sa akin.

Napansin kong napatigil ang lahat. Except ni eros na buhat buhat si farrah sa likod niya at patuloy lang sila sa paglalakad.

The conte boys looked at me... Like my face is some kind of a joke.

"Kaya ko pa." I immediately said.

Napasnap naman ng finger si erian.

"Sabi ko sa inyo eh! Talo pa din kayo sa akin. Money down na. Kilala ko na talaga si ate vea." Sabi ni erian. Talagang naguguluhan ako sa sinasabi niya. Pero doon pa lang nag sink in sa utak ko na pinagpupustahan pala nila kung pareha ba ako nung Farrah na ang bilis bumigay at sumuko. Kaya ngayon ay nakasakay lang siya kay eros sa likod. Tsk.

"Seriously, erian?" Sabi ni markus saka hinawakan ang kamay ko para magpatuloy na sa paglalakad.

Nasa likod lang namin ang conte boys. Pagkalipas ng ilan pang mga minuto ay nakaramdam na ako ng pagod.

"Hey mark, buntis pa naman si ate vea... Di mo pa kayang buhatin?"

"Kaya."

"Pero ayoko." Sabi ko naman.

"Bakit naman ate vea? Buntis ka Hindi ba?" Sabat ni edward. Si ender... Tahimik pa din.

Di ko na sila nilingon pa at nauna na. Nasalikod ko lang din si markus. Tas nakasunod sa kanya ang conte's at fred.

"Hindi ako buntis, loka." Sabi ko.

Napatigil ako.

"Watch out!" Sigaw ni ender.

Did he just talk?

Wait, what?

Shit.

Nadulas ako. Nadulas na nga ang bibig ko nadulas pa ako sa nilakad ko. Napasigaw ako ng napakalakas nung nahulog ako sa gilid na mayroong pababa na shit. Di ko maimagine.

"Fuck! Vea!" Rinig kong sigaw ni Markus.

Pero sa pagkakadulas ko ay napagulong ako pababa ng isang napabangin na side ng isang bundok. Sa paggulong pababa ay nakaramdam ako ng hapdi sa noo at sa kamay ko.

Napatigil ako sa pagkaagulong nong mayroon ng flat surface. Mabilis at malalim ang pagkakahinga ko. Hinabol ko pa ito at napatingin sa itaas. Hindi ko na narinig sina markus. Hindi ko na din sila makita.

Bigpa na pang nandilim ang paningin ko at nakatulog.

Sa pagkakagising ko ay medyo madilim na.

Napalunok ko ng laway.

At napatingin sa paligid. There's no way na kakayanin kong makaakyat sa ibabaw na ron kung saan ako nanggaling.

Ang taas kaya nun.

Balak ko sanang tumayo kaso sumakit ang paa ko. Tinignan ko ito at napaawang ang labi sa hapdi. I think i broke my ankle.

"Markus!" Sigaw ko. "Markus, andito ako!" Sigaw ko ulit.

Pababa na ng pababa ang araw. Padilim na din ng padilim.

"Tulong! Tulong niyo ako!!!" Sigaw ko. Halos mapaos na din ako sa kakasigaw. Halos isang oras na o dalawa akong nakaupo dito. Hindi ko man lang maramdaman ang paa ko na ewan. It's broken or twisted, i don't know.

Napatahimik na lang ako.

Wala rin akong gamit. Kinuha kasi ni markus sa akin kanina kaya wala akong magamit na cellphone para ma contact sila.

Kinabahan na ako sa susunod na mangyayari. Hindi ko na kaya. Pagod na ako sumigaw. Nasasaktan na din ako.

Gut at uhaw na uhaw na ako. Paano na ang buhay ko nito? Ito na ba? Ito na nga ba ang kataposan ko? Ang oa ko na shit.

Nagsimula ng dumilim. And the fact na Forest to kaya mas madlim pa sa katotohanan. Nakakarinig na din ako ng mga insects. Nangangati na din ako ng todo.

Lumipas pa ang ilang minuto... Tuloyan na akong nanghina. Kailangan ko nang tubig. Nanghihina na ang katawan ko. Napahiga na lang ako. At napaiyak sa hapdi at sakit na nararamdaman.

"Vea!"

Rinig kong boses. Napangiti ako sa tuwa at sa wakas ay may naririnig naakong naghahanap sa akin. Pero...

I opened my mouth to speak pero nawala na boses ko... Ang dry na at masakit sa lalamunan. I tried shouting pero ang hina lang.

"Vea!" Palapit na din ng palapit ang boses na tumatawag sa pangalan ko.

Magsasalita na sana ako kaso napaubo lang ako tod. Yun bang parang mayroong nakasabit sa lalamunan ko.

I almost shut down.

"Help me." I uttered in a very weak voice.

Unti unti na din akong nawawalan ng malay.

Pero sa ilang sandali... May mga kamay na binuhat ako.