Chapter Five

3.3K 35 6
                                    


In my second appointment with my Doctor, I was so excited that moment because I am in my first trimester. By the shape of the fetus of my baby, he/she definitely a big baby. And me, as his/her mother I was so happy seeing my baby in the monitor. There's a certain time when my tears fell, I was crying in fulfillment and in joy. Hindi ko alam na ganito pala ang pakiramdam ng mama ko noong pinag-bubuntis nya ako. Kaso dahil hindi ko na sya kasama wala akong matanungan kung ano ang dapat kong gawin sa panahong ito. May stepmother nga ako pero parehas naman silang wala ni Papa. Nami-miss ko na silang lahat, at iyon ang ikinai-iyak ko.


Lumabas ang resulta ng mid-term naging maganda ang resulta ng mga tests ko, pero ang kalagayan ko ay hindi na kaya ang bigat at stress ng pag-aaral. Kaya naman noong araw na makita ko ang mga rankings ay sya ring pag-paalam ko sa university at sa kaisa-isang taong nag-alaga sa akin habang nag-papatuloy ako sa pag-aral. He was so down when he knew that I was ready to leave my study right now. Sa hindi malamang dahilan, bigla na lang akong naluha dahil sa pagpa-paalam ko sa kanya. Glenn had been a good friend of me. He loves me more than of his doggies, as what he have said on me. He took care of me, and he is not asking for return, he said only my presence will do as a good practical return for his goodness. Tumanggi na akong magpa-hatid sa bahay dahil madi-disgrasya ang mga following subjects nya kung sasamahan nya pa ako.

Natutuwa ako kapag napapadaan ako sa mga daang may glass wall dahil nakikita ko doon ang umbok ng tyan ko. Is because I'm petite my belly is not that too big and subtle, unless I will wear fit clothes.

Nakarating ako sa bahay na super sakit ng paa, kaunting lakad lang ang ginawa ko pero napagod na agad ang mga paa ko. Naupo ako sa sofa habang ipina-pahinga ang mga pagod kong paa. But while relaxing, I suddenly remember the father of my child, my Isaiah. I miss him, I miss his presence, his scent, his eyes, his breathe through my skin, his lips against mine, and his warmth body. I miss him, at ina-alala ko kung bakit hindi na sya nag-punta muli dito sa bahay. Bakit hindi nya ako dinadalaw dito? Gustong gusto ko pa namang ipa-alam sa kanya ang balita. Gusto kong makita ang masaya nyang reaksyon.

Only God knows how I'm very glad to raise Isaiah's child. Even the world will be against to this, I wouldn't give up from this. No matter what, Isaiah's memories will always be my strength and also to my growing baby.

On the third week of August, I was feeling drowsy and lethargic. I relied myself on the softness and tenderness of my cozy bed. Nahiga lang akong mag-hapon doon, hindi ko alam kung ano ba dapat ang gawin ko pero ito lang ako ginagawa ko. Hanggang sa dumating ang hapon, umambon ang kalangitan kaya naging mas malamig ang hapon at hindi lamang iyon, nakarinig din ako ng tunog ng sasakyan sa labas. A familiar sounds of car. Napangiti ako dahil sa narinig. Pinakinggan ko lamang ang mga tunog, hanggang sa bumusina na ito sa tapat ng garahe ng bahay. Tumingin ako sa bintana at hindi nga ako nagka mali.

Dali-dali akong bumaba upang pag buksan sila ng gate. Binalewala ko na ang antok at sakit ng aking bewang, ang mas mahalaga ngayon ay nandito na sila. Nakauwi na sila. Binuksan ko ang pinto at dali-dali kong binuksan ang garahe gamit ang susi nito. Naipasok ni Papa ang kotse sa garahe, hindi ko maiwasang matuwa ng sobra dahil sa pag dating nila.

"Papa!" Dahil sa kasabikan naisigaw ko iyon. Nakalabas si Papa sa sasakyan at ganoon din si Mama. Abot tainga ang aking ngiti nang makita ko sya lalo na noong nayakap ko sya ng mahigpat. I miss them, I miss my papa.

Naramdaman ko ang paghalik ni papa sa tuktok ng aking ulo, at narinig ang kanyang sinabi habang magka-yakap pa rin kaming dalawa. "I'm sorry, anak."

"Sus, okay lang 'yon, pa! At least nandito na kayo ni Mama." Nakalapit si mama sa kung na saan kami ngayon ni papa.

"Salamat," nasabi ni papa at saka nya ako binitawan para naman makayakap ako kay mama. Napatingin ako kay mama na sobra ang pag hilot sa kanyang sentido.

Undo This HurtWhere stories live. Discover now