Undo This Hurt

Chapter Thirty-Seven

I wasn't so sure kung ano ba talaga ang nararamdaman ko ngayon. Nag halo-halo na ang nararamdaman ko—hiya, lungkot, pananabik at pangungulila. Lahat iyon ay nangingibabaw sa puso't isip ko.

Halos lamunin na ako ng sahig nang mabuking ako ni tita Lilybeth. Ang akala ko walang makakakita sa amin sa garahe kahit na isa pero sya ay nahalata nya agad. Tama nga ang sabi nang karamihan, alam lahat ng isang ina kung ano ang mga nangyayari sa kanilang anak—sa isip, puso at sa gawa.

Nakakahiya talaga.

Lumingon si tita Lilybeth sa kasambahay na nakita namin kanina ni Ismael sa garahe, "Onde está sua bagagem?"

Pinakinggan ko lang ang sinabi nya sa babae, hindi naman nag pahuli at nag salita din ang babaeng kasambahay. "Eu colocaria toda a bagagem no quarto de Sir Ismael."

"Ok, obrigada! By the way, você tem que preparar um prato filipino hoje à noite esta senhora não estava familiarizado por iguarias brasileiras."

Habang tumatagal humahanga ako sa pag sasalita nila ng Portuguese, but at the same time feeling ko ang bobo ko dahil hindi ko sila maintindihan.

"Sim Madame! Eu também perguntei a Sir Ismael e ele disse que eu poderia preparar algo que ela pudesse gostar de provar pelo tempo médio."

At sagot nang kasambahay nila.

"Bom, você pode voltar ao trabalho agora."

At matapos mag salita si tita Lilybeth ay yumuko nang bahagya ang kasambahay sa kanya at binigyan nya din ako ng matamis na ngiti bago pa man ito tumalikod at pumasok sa pintong pinanggalingan nya kanina.

Pumihit ng tingin sa akin si tita at nginitian ulit ako, "Nasa kwarto ni Ismael ang mga bagahe nyo. Kunin mo na lamang doon at sa tabi ng kwarto nya ay ang kwarto mo. Mabuting mag pahinga ka na muna doon." Mahinahon nitong utos sa akin.

Tumango ako, "Saan po ba ang kwarto ni Ismael?" Nasasabik kong tanong.

Sa totoo lang nasasabik akong makita ulit ang Mahal ko. Gusto ko ulit syang yakapin. Nasa sistema ko na kasi iyon, sa halos tatlong buwan naming mag kasama araw-araw kong nararamdaman ang presensya nya.

May pilyang ngiti na namang gumuhit sa kanyang mga labi, "Sa itaas ang kwarto nya. Sa kaliwang banda."

Tumango ulit ako, "Okay po salamat, tita." At tumayo ako para yakapin sya ulit. Naramdaman ko namang hinalikan nya ang sentido ko.

Nag wave ako sa kanya bago pa man ako umakyat sa second floor ng bahay nila. Namangha na naman ako dahil ang ganda ng staircase. Made by kahoy ang bawat steps at mabe by steel and thick glass naman ang gilid.

And after so many steps I had finally on the second floor, mabilis kong nakita ang pinto ng kaliwang kwarto. I didn't had a second guess dahil sabi naman ni tita dito ang kwarto nya so I had so much confidence when I had turned the knob to open the door. Dumungaw ako saglit bago ko natanaw si Ismael sa tapat ng bintana.

Nag lakad ako papasok at isinarado naman ang pinto dahilan para mapalingon sya sa akin. His arms were tightly crossed upon his tough chest while there's a cigarette on his lips. His hot and fierce. Nag katinginan kami. Napangiti ako pero sya ay walang ano mang reaksyon sa mukha.

Nag lakad pa ako nang kaunti until I'd jumped upon his bed. My body bounced for a seconds, I'd jumped like I was a little girl trying to stole the attention of my crush. But suddenly I thought he would like to see me again but I felt he wasn't even happy this time.

Tumalikod sya at humarap ulit sa bintana, nakatanaw lamang sya doon habang naninigarilyo. I love the smell of his black cigarette, it wasn't a fume as reek as a Filipino brand. Otherwise, it's a pleasant cigarette that could make me relax. I wish I could also taste it, but I know he wouldn't allow me.