Chapter Forty-One

1.3K 26 10
                                    

Sign of Depression:
Don't leave me alone
But I'd rather be alone
To fight against my foe;
Foe that holding my core.
Please, heal me inside,
To make me feel alive
I won't say goodbye,
Just for a simple wipe
Give me a chance to smile,
And I will never be die...

—Jamie Elizabeth (ू•ᴗ•ू❁)

Soundtrack: Locked Away, by R. City ft. Adam Levine <3

"Isaiah, please, gumising ka dyan. Uuwi pa tayo kay Nigel." Halos sabihin ko na ang lahat ng bagay para lang magising sya ngunit ni anong salita ay wala syang response. Hindi ako makapaniwalang wala na syawala nang init ang kanyang mga palad at kahit anong bahagi ng katawan. Kung pwede lang sana ipasa ang kalahati ng buhay ko para sa kanya gagawin ko mabuhay lang syang muli at makasama pa namin ng matagal habang buhay.

Wala nang buhay ang ama ng anak ko, hindi na kami mabubuong muli bilang isang pamilya. Nawasak na rin ang pangarap ko. Hindi ko na mareregaluhan ang anak namin ng isang buong pamilya. Wala na akong maibibigay pa sa kanya, at dahil doon mas lalo kong kinamuhian ang sarili ko. He died and seemed he stole the half of my heart from me that's why I'm  barely breathing.

Suicide, he defined the word confusingly. At kaya hindi nya sinasagot ang sinasabi kong uuwi pa kami sa Pilipinas para sa anak namin. At ang mga huling salitang narinig ko bago sya nag-patiwakal. Lahat iyon ay mga pahuling senyales na hindi na kami muling mag kakasama pa.

At isa pa, kinuha ng tadhana ang anak namin ni Ismael. Napaka-liit nya pa lamang—at halos hindi pa nabubuo ang kanyang maliliit na katawan, kinuha na agad nila sa amin ang anak ko.

Dalawang buhay sa isang gabi, pag katapos nang mga masasayang nangyari sa amin ng kambal.

Undo This HurtWhere stories live. Discover now