Chapter Seven

2.7K 47 2
                                    

The only thing I remembered when my consciousness back was, I was bleeding. I dragged my eyelids up and I suddenly see the three nun, who accepted me here in the orphanage.

"Payton?" It was Sister Psyricharm's voice that so sounded like an angel voice.

Hindi ako makagalaw dahil sa pag iisip na baka malala ang lagay ko ngayon.

"Maayos na ba ang pakiramdam mo?" Pinilit kong makangiti upang hindi na sya lubhang mag alala.

"Ayos na po ang pakiramdam ko, pero hindi ko alam kung ayos lang ang baby ko." Nasabi ko sakabila ng namamaos kong boses. Hindi ko mapigilan ang pag dausdos ng aking luha habang nakahiga sa kama, at pinakikiramdaman ang nanghihinang katawan.

Napatingin ako sa isang madre na nasa aking gilid, akmang sasagutin nya na ang aking tanong nang may bumulabog sa pintuan. Isang maliit na bata ang nag mamadaling buksan iyon, napatakbo sya ng mabilis papunta sa akin habang rinig naming lahat ang kanyang maliliit na hikbi.

Kumaripas sya ng takbo hanggang sa makarating sya sa aking tabi. "A-ate Payton!" Luhaan nyang tawag sa akin.

"Okay lang ako, Carmela. H'wag ka ng umiyak." Pag papatahan ko. Alam kong mas nag alala ang batang ito. Since the moment I told that I have a baby in my tummy, she'd become more protective and caring on me. I try to soothe her by leaning her head on my chest while stroking her hair and back. I can still feel her warm tears dropping down from her eyes to my skin.

"You'd just bled, but doesn't mean you loss your baby. The baby is safe now, don't worry." Naka ngiting sambit ni Sister Maricel.

"Oh, Carmela, safe na pala si baby eh! Don't cry na." Pag tatahan ko sa batang umiiyak.

Pero sa totoo lang, hindi ko alam kung anong mangyayare sa akin kung malaman kong nakunan ako. Gusto kong palakihin ang baby ko with or without my parents' help nor Isaiah's help. But if ever they come along my way again, why not? If they chose to help, I'm willing to accept it with all of my heart.

"Mauuna na muna kami, Payton. Aasikasuhin na muna namin ang mga bata." Pag paalam ni Sister Charm.

"Magpahinga ka na muna dyaan." Dagdag pa ni Sister Maricel.

Hindi nag tagal naiwan kaming dalawa ni Baby Carmela sa loob ng kwarto, habang sya ay patuloy sa pag iyak sa aking dibdib. She probably worried a lot about what happened to me. The continues sobs makes me feel worried about her, kaya naman pinilit ko syang napaupo sa tabi ko at kunin ang kanyang atensyon para hindi na umiiyak ng malala.

"Tahan ka na, maayos na si baby." Nasabi ko habang pinapahid ang mga luha nya sa kanyang mga pisngi.

Nag hahalong kaba at saya ang nararamdaman ko. Hindi ko alam kung paano ko malalagpasan ito kung wala ang tulong nilang lahat.

--

Nagdaan ang ilan pang mga araw ko sa loob ng ampunan. Nag simula na akong mag turo ng mga written and reading type of learning sa mga 3 to 6 years old na mga bata. Sa halip na mahirapan ako, mas naging enjoyable pa ang experience ko sa kanilang lahat. Carmela had always gave me a hard time comforting herself every time she's struggling in writing and especially in social work. She's not a socially active type of little girl.

Now, lunch break. All the little students ran through the cafeteria as they heard the ring. But only one little infant left with me inside the room. And he is the little boy who made me worried about my baby.

He has something in his back while walking slowly towards where I am. I blinked as he put the bunch of different flowers over my table.

I smiled. "Sorry po..." Mahinang sabi nito. I know it's a genuine and sincere apology from him.

Undo This HurtWhere stories live. Discover now