(FHS#1) Braylee wants to make her friends happy, Denver wants to get some sleep. She's hell-bent on making the world a better place while he's desperate for some rest.
When their paths crossed on a midnight bus ride, he finally found the remedy in h...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Braylee
"Tagal naman nila, gutom na ako," Piper whines as we both wait for our friends to arrive for our daily group breakfast.
I glance at the door and this time, I could already see Lucho and Warren walking towards the door. "They're here," I announce.
"Wowwww!" Lucho screams the moment he lays eyes on the table. One plate has his favorite Bicol Express, the other with Adobo. He hurries as he sits right next to me. Taking a spoon, he was about to taste it when Piper stops him by pulling his ear.
"Not yet, we gotta wait for Riley!" Piper says jokingly as Lucho screams for his dear life.
"Daya naman!" Lucho whines, a frown plastered on his face.
"Someone's in a bad mood," I can't help but comment at the sullen look in Warren's face. If someone should be in a bad mood, dapat ako 'yun kasi pinagkait lang naman sa akin ni boy eyebags ang cuteness ng aso niya. Bad boy eyesbags, bad! Still, I can't help but to worried for Warren.
"Nakita ko ang sasakyan ng papa ni Riley sa parking lot," Warren says and in an instant, the smile on my face fades; all of our smiles actually.
Mali ako. Kung may bad mood sa amin, si Riley na ito.
"Let's go. That man could hurt our Riley again," dali-dali akong tumayo at kinuha ang backpack na nakasabit sa likod ng upuan ko nguni bago pa man ako makahakbang, hinawakan ni Piper ang braso ko at umiling-iling siya.
"B, we tried that before. Wala na tayong magagawa," nanlulumong sambit ni Piper. Gusto kong igiit kay Piper na mali siya, na may magagawa pa kami. Ngunit kahit anong sabihin ko, tama parin si Piper... Wala kaming magagawa.
Hindi nagtagal, dumating si Riley sa cafeteria. Napakalapad ng ngiti sa mukha niya at pa-skip skip pa siya sa paglalakad, di alintana ang sariwang sugat sa gilid ng kanyang labi.
"Ola, mga impakta't impakto!" bati ni Riley at agad na naupo sa bakanteng upuan sa tabi ni Lucho.
"Ano na namang nangyari diyan sa labi mo? Nanilip ka na naman sa soccer team no?!" pagmamaang-maangan ni Lucho.
"Tanga! Nalaglag ako sa kama kaninang umaga!" pagsisinungaling ni Riley sabay kubli ng nararamdamang sakit sa pamamagitan ng isang malakas na tawa. Pero sa kabila ng tawa niya, wala sa amin ang ngumiti man lang kasi alam namin ang totoo.... na nasasaktan siya.
That's his greatest talent... pretending everything's okay when it's actually not.
Nagsimula kaming kumain ngunit wala na sa amin ang nagsasalita. Napaka-akward kaya nagtaas na lamang ako ng kamay sabay sandal sa kinauupuan. "You guys need to give me a new dare," bulalas ko.
