Proksima e Tokës.

Pjesa 7.

-Kam një javë pa e parë, pa folur me të, pa ia dëgjuar zërin e ky është rekord.

-Si ka mundësi?!

-Vullneti im është më i fortë se çdo gjë tjetër. Më ka dërguar mbi tridhjetë mesazhe në instagram, po nuk i kam hapur fare. I jam shmangur në shkollë e këtë do vazhdoj të bëj.

-Ëndërro!

-Çfarë?!- pyeti e habitur e menjëherë Eda e drejtoi nga dera e klasës për t'i treguar se tashmë ai kishte erdhur në klase e po përpiqej ta gjente me sy mes turmës së vajzave mbledhur para klasës duke qënë se ishte pesë-minutshi.

-Proksima, a vjen pak?!

Ndërkaq ajo pa menjëherë rreth e rrotull e u has me vëzhgimet paragjykuese të të gjithëve teksa filluan të flisnin vesh-më-vesh. Doli qetë nga klasa e e priti në korridor.

-Nga ke humbur?

-Askund!

-Pse s'ke hyrë në instagram?

-Skam patur kohë.

-Seriozisht? As për të thënë një 'jam mirë' ? Vdiqa nga meraku.

-Pse duhet të kesh merak ti për mua?!

-Seriozisht e ke ti?

-Po!

-Proksima,çka ndodhur me ty? Përse sillesh kaq ftohtë?

-Ndoshta kështu kam qënë gjithmonë, por tani po më shikon qartë.

-Pra po më thua se ajo që kam parë deri më tani s'ka qënë e vërtetë?

-Ndoshta ke parë atë që ke dashur të shikosh dhe jo atë që po të paraqitej.

-Dyshoj për këtë.

-Nuk më intereson.

-Dua të të them diçka. Diçka që më mundon prej kohësh në shpirt. Diçka që më gërryen, diçka për të cilën kam vendosur të ndjek këshillën tënde.- tha këto fjalë pa ia ndarë sytë nga karameli i syve të saj. E ajo humbi thellë në vëzhgimin e tij e po priste me zemrën që gati sa s'po i dilte nga kraharori fjalët që do thoshte ai.

-Të thashë që kam rënë brenda me një vajzë me sy gështenjë, flokë të gjatë e me onde, buzëqeshje rrëzëllitëse e shpirt kristal të pastër por kisha frikë tia thoja se mos humbisja miqësinë me të. Ti, ishe ti ajo që më the tia thosha, mos i ndrydhja e burgosja ndjenjat e mia dhe këtë po bëj Proksima...-lëshoi një buzëqeshje të pavetëdijshme teksa sytë e saj ishin mbushur me lot.Dukej sikur sytë ishin ca kristale xhami që do të thyheshin nga momenti në moment. E ashtu do të bëhej,po ku dinte gjë ajo?! Ajo gjithmonë e shikonte jetën me atë syrin e optimistes, jetën e shikonte me dritë pa e ditur se nuk mund të gjente dritën në një univers tërë errësirë.

-Ajo vajzë....Është Klara...- shprehu haptazi e menjëherë ajo mbeti si e shushatur duke e vëzhguar e habitur. Në ato momente ndjeu zemrën t'i dërrmohej e t'i copkavitej, në ato momente iu duk sikur atë copëz zemre aq të brishte e të çiltër që ajo e kishte ruajtur për vite me rradhë në një pyll të largët ku askush nuk mund të depërtonte, atje të ruajtur nga bisha që ishin mendimet e ndërgjegjia e saj, tashmë e kishte gjetur një çunak e si pa të keq e kishte goditur aq fort, sa e kishin ndarë në mijëra copëza.

-Klara?!- ishte fjala e vogël që arriti të nxjerrë së bashku me lotët që tashmë dolën nga vatra e tyre. Ata lotë të krijuar nga emocionet kishin dalë në sipërfaqe nga zhgënjimi. Nuk i besohej që lotët e parë për çështje zemre i kishte harxhuar për një person aq të...pavlere e të parëndësishëm për të. Dhe ajo e dinte që ai ishte një pëlqim i tejzgjatur për të, e dinte se dhe nëse në vend të emrit që i tha do të ishte emri i saj ajo nuk do e pranonte kurrsesi, por përsëri ndihej çuditshëm...Ndihej çuditshëm të shikonte atë mashkull pranë një tjetre. Nuk mund ta perceptonte dot atë ndjesi, ishte e re dhe e pajetuar më parë për të.