Proksima e Tokës.

Pjesa 26.

Dielli i majit doli përsëri atë ditë. Nuk mbajti zi  e nuk i erdhi aspak keq për atë vajzë. Zogjtë po cicëronin përsëri teksa lodronin nëpër degët e qershive të çelura a në kokrrat e vogla të kumbullave të cilat jeshilonin kudo, as atyre nuk iu dhimbs vajza e gjorë.
Toka po rrotullohej përsëri, as ajo nuk ndaloi, nuk ndaloi të shikojë se në një copëz të saj ishte një vajzë që kishte qëndruar tërë natën me lot në sy duke duruar dhimbjen që nuk qe zhdukur, dhimbjen e trupit e dhimbjen e shpirtit.

Ishte mëngjes, një mëngjes i bukur do të thoshte dikur, se rrezet e arta të diellit shkëlqenin tërë hijeshi, por asaj nuk i bënte më përshtypje tashmë, le të binte rrebesh, le të frynte erë, le të vinte një uragan e të merrte me vete çdo gjë që gjente, ah sa do i bëhej qejfi. Le të shfarosej kjo botë mizore, le të zhdukej.

Le të binte ndonjë meteor e të shkrumbonte çdo qenie njerzore në fraksione sekondash, e kështu ajo, Proksima do të shkonte atje ku një yll e kish vendin, në qiell. Se, a mundet një yll qieli që adhuron lirinë të jetojë në tokë?

Sytë tepër të rënduar i hapi nga trokitja e derës.  Koka i dhimbte, dhimbja i shkonte deri në zemër. Rrudhosi vetullat e vendosi dorën në ballë sikur donte të hiqte tërë atë ankth, boshllek e dhimbje koke.

Pa gjakun e përhapur në çarçafët kartë të bardhë dhe iu kujtua nata e mbrëmshme, e tmerrshme. Pa se ende ishte lakuriq, ashtu kishte qëndruar dhe nën prezencën e ftohtësisë së natës. Hodhi vëzhgimin në të djathtën e saj dhe pa atë rezil që flinte aq qetësisht duke gërhitur si një derr. I erdhi neveri.

Në të njëjtën kohë dëgjonte derën që trokiste e në fakt dukej sikur do të hidhej në erë, por nuk po mblidhte dot mendjen, nuk dinte ç'ishte duke ndodhur.

-Po ti, s'dëgjon që po bie dera? Do jetë mamaja. Ngrihu hape.- tha ai që ishte ngritur me të katërta  i zgjuar nga trokitja e derës.

Ajo nuk i ktheu përgjigje, thjesht sa largoi vëzhgimin nga ai duke parë më mirë pllakat e bardha të dhomës.

-Akoma s'qënke veshur? Ngrihu se kemi punë.  Ka ardhur dreka.- veshi shpejt e shpejt një bluzë të zezë e xhinset që kishte patur natën e kaluar. Rregulloi mustaqet paksa të thinjura e shkoi drejt derës për ta hapur.

Ajo menjëherë mori batanijen duke mbuluar pjesët e lakuriqta të trupit, pa u ngritur aspak, por ashtu qëndronte në krevat, ajo dhe dhimbja.

-Floriri i nënës, ik se ta kam bërë mëngjesin gati për herë të fundit sot.- foli e ëma sapo ai i kishte hapur derën. U largua e ajo shkoi pranë vajzës që qëndronte e ulur frikësuar në shtrat.

-Bravo, bravo. E paske manipuluar mirë situatën. Nuk ma nxive faqen.- nuk e kuptoi se ku donte të dilte plaka, tepër e mbajtur me asnjë thinjë në kokë.

-Për çfarë?

-Paske bërë diçka,t'i ndejmë çarçafët me nder në tel.

E pa çuditshëm dhe iu neverit.

-Unë... E kisha herën e parë mbrëmë.

-Leri ato ti çupë se s'të pijnë ujë me mua. Pse çfarë bëje me dashnorin ti, luanit me letra? Ne ta bëmë kabull dhe të morëm ç'të bësh na i zure derën tërthori, po lere iku tani ajo punë. Ngrihu lahu se unë do ndej çarçafin.

-Përse?

-Hiç s'të ka mësuar jot ëmë? S'është çudi që merreshe me ato gjëra ti atëherë. Nusja kur vete natën e parë te burri duhet të jetë çupë, ndryshe nga ti. Vjehrra merr çarçafët e i ve në tel, në oborrin e shtëpisë, të shikojë tërë mëhalla që shtëpia ka futur në derë nuse të ndershme.