One Night

29

{Hayley}

Langzaam open ik mijn ogen. Ik lig nog steeds in Ethans armen. Onze benen zijn verwikkeld. Voorzichtig kijk ik op. Hij slaapt nog. Ik glimlach breed. Ik hou zoveel van deze jongen. Nu ik hem ken is hij zó lief. Hij laat me alles vergeten. Zacht laat ik mijn vingertoppen over zijn gezicht glijden. Hij heeft kleine stoppeltjes op zijn kin. Zijn volle lippen zijn roze. Mijn hand glijdt verder naar zijn donkere haren. Ze zijn zacht nu er geen gel inzit. Ik laat mijn lippen kort de zijne raken. Wanneer hij me terugtrekt om me nog een keer te zoenen schrik ik op.

'Goedemorgen' mompelt Ethan met een schorre ochtendstem terwijl hij zijn ogen opent.

'Goeiemorgen' glimlach ik. 'Lekker geslapen?' Meteen knikt hij.

'Veel beter dan de afgelopen dagen' mompelt hij. Voor een aantal seconden staart hij me aan. 'Ik hou zoveel van je. En ik weet dat ik het vaak zeg, maar ik wil gewoon dat je dat onthoudt voor het geval dat...' Hij slaat zijn ogen neer.

'Ethan, ik weet het' verzeker ik hem. 'Ik hou ook van jou.' Hij glimlacht.

'Hayley' begint hij. 'Ik... We moeten nog ergens over praten.' Ik kijk hem verbaasd aan.

'Wat dan?' Ethan zucht zachtjes.

'Ik heb je al veel over mij verteld, maar ik wil jou iets vragen' zegt hij. 'Ik zal het respecteren als je me niks wilt vertellen of als je er niet klaar voor bent, maar...'

'Wat is het?' vraag ik.

'Milou vertelde me dat er een reden is waarom je zo weinig vertrouwen hebt in anderen' vertelt hij. 'Ze wilde niet zeggen waarom en zei dat jij het me zou vertellen als je er klaar voor bent.' Alle herinneringen komen als een klap bij me terug. Ik had alles verdrongen. Ik dacht er eindelijk niet meer aan, na een lange tijd.

'Hayley... shit.' Ethan slaat zijn armen stevig om me heen als een traan over mijn wang rolt. 'Het spijt me. Ik wilde je niet aan het huilen maken.' Ik schud mijn hoofd.

'Het is niet erg' fluister ik. 'Het is alleen... Ik had het verdrongen.'

'Wil je het me vertellen?' vraagt Ethan voorzichtig. Ik knik. Hij heeft recht om het te weten.

'Er is een reden waarom ik ben verhuisd' mompel ik. 'Op mijn vorige school had ik een relatie met een jongen. Ik was zó verliefd op hem. Hij was mijn eerste keer. Ik vertrouwde hem met alles. Ik vertelde hem letterlijk alles. En toen op een dag maakte hij het uit, zonder reden. Toen ik doorvroeg schreeuwde hij waar iedereen bij was dat hij niks voor me voelde, dat ik niks in zijn ogen was en nooit ben geweest, dat hij alleen seks met me wilde hebben en verder niks. Iedereen lachte erom. Ik ben toen huilend weggerend en heb mezelf opgesloten in de wc.'

'Weetje' fluistert Ethan. 'Als hij niks voor je voelde had hij waarschijnlijk geen hart. Ik ben voor je gevallen. Ethan, met het hart van steen. Je verdient zoveel beter dan die jongen. Ik zeg niet dat ik het beste ben wat je kan krijgen, en ik weet dat ik je niet altijd goed behandel. Maar ik geef wel om je. Als ik je zie besef ik me keer op keer hoe gelukkig ik met je ben. Ik weet zeker dat hij nu spijt heeft. Ik hoop dat je inziet dat je echt geweldig bent. Je verdient het om gelukkig te zijn.' Ik glimlach bij zijn woorden en sla mijn armen stevig om hem heen.

'Dank je' fluister ik. 'Dit had ik even nodig.' Ethan streelt over mijn lichaam en verstrengelt uiteindelijk onze vingers.

'Wat zullen we vandaag doen?' vraagt hij.

'Ik weet het niet' zucht ik. 'Ik ben moe.'

'Het is koud buiten vandaag' mompelt Ethan. 'Het zou maar twaalf graden worden.'

'Zullen we zo iets eten?' stel ik voor. 'Ik heb best wel honger.' Ethan knikt instemmend waarna we uit bed stappen. We lopen naar beneden. In de keuken pak ik mijn telefoon en zie dat Milou me een aantal berichten heeft gestuurd.

*Ik vind hem echt leuk.*

*Ik hou van alles wat hij doet.*

*Is het erg als hij is blijven slapen?*

Lachend schud ik mijn hoofd en stuur iets terug.

*Nee, zo begon het ook bij Ethan en mij. Is er nog iets spannends gebeurd?😏*

*Ja... Maar het was niet zoals de vorige keer. Deze keer was het zo... Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden.* krijg ik na amper twee minuten binnen.

*Rustig? Romantisch?* stuur ik.

*Ja, we hebben de hele avond en nacht geknuffeld.*

*Ik hoop echt dat jullie iets krijgen. Maar ik ga even ontbijten x* Ik leg mijn telefoon weg en richt me tot Ethan die ook met zijn telefoon staat.

'Wil je pannenkoeken?' vraag ik hem. Ethan kijkt op en knikt.

'Moet ik helpen?' vraagt hij dan waarop ik mijn hoofd schud.

Snel maak ik het beslag en begin dan met bakken. Op een gegeven moment komt Ethan achter me staan en slaat zijn armen om me heen.

'Ik heb net gepraat met Noah' mompelt hij. 'Alles gaat goed. Hij ziet echt wat in haar.'

'Milou vindt hem echt leuk' vertel ik. Ethan duwt zachte kusjes in mijn nek waardoor ik huiver. Waarom weet hij altijd mijn zwakke plekken te vinden?

'Ethan' breng ik uit als hij aan mijn huid zuigt. 'Straks laat ik het eten aanbranden.'

'Dat moeten we niet hebben.' Ethan laat mijn nek los en legt zijn hoofd op mijn schouder. 'Ik moet toch nog even zeggen... Mijn shirt staat je verdomd goed.' Mijn mondhoeken trekken omhoog.

'Je houdt ervan als ik zo tegen je praat, hè?' mompelt Ethan vlakbij mijn oor. 'Je houdt ervan als ik dominant ben.'

'Misschien' zeg ik zacht. Ik hou ervan als hij zo tegen me praat, maar dat zou ik nooit letterlijk zeggen. Ethan grinnikt en laat me dan los.

'Voor we straks kunnen blussen' zegt hij. 'Maar na het eten ben je van mij.'

(Ik heb 80% van mijn internet nu al verbruikt, oeps. Ik schrijf wel veel, maar dat is offline. Dus verder zal ik de komende dagen niet heel actief zijn op wattpad. Alleen als ik wifi heb zoals nu. Maar goed, wat vinden jullie eigenlijk tot nu toe van dit boek? Er komt drama aan.)