One Night

2.14

{Hayley}

Wanneer ik mijn ogen open zie ik naast me het scherm van mijn telefoon oplichten. Zuchtend pak ik het ding. Ik heb allemaal berichten van Samuel.

*Hayley, het spijt me dat ik zo tegen je deed.*

*Kom alsjeblieft terug naar huis dan kunnen we praten.*

*Ik wil niet een relatie van vijf jaar weggooien.*

*Ik had nooit vreemd moeten gaan.*

*Het spijt me zo erg.*

*God Hayley, ik weet niet wat me bezielde de afgelopen twee maanden.*

*Ik ben bezorgd om je. Laat me op zijn minst weten waar je bent. Dan weet ik dat je veilig bent.*

*Reageer alsjeblieft. Ik ben ongerust.*

*Vergeet alsjeblieft niet dat ik van je hou.*

*Ik ben bij Milou en Noah.*  stuur ik terug waarna ik mijn telefoon weer wegleg. Misschien moet ik met Samuel gaan praten. Aan de ene kant wil ik het niet. Ik denk dat mijn beslissing vast staat. Ik wil verdergaan met Ethan. Maar aan de andere kant moet ik het goed afsluiten met Samuel. Ook al heeft hij zich als een eikel gedragen, ik ben toch vijf jaar met hem samen geweest. Hij heeft een groot deel van mijn leven uitgemaakt.

*Kom je ooit nog terug?*  stuurt Samuel.

*Ik kom straks langs.*  typ ik terug waarna ik uit bed stap en richting de woonkamer loop. Milou en Noah zitten op de bank tv te kijken.

'Heey, hoe gaat het met je?' vraagt Milou. Ik haal mijn schouders op en wrijf kort in mijn ogen.

'Ik ga zo met Samuel praten' mompel ik.

'Ga je hem nog een kans geven?' vraagt Milou voorzichtig. Ik haal mijn schouders op.

'Ik denk het niet' antwoord ik eerlijk. 'Hij heeft me gekwetst. Ik geef nog steeds om hem en ik hou van hem. Maar wat Ethan en ik hebben... Ik weet het niet.'

'Dat heet liefde' zegt Noah. 'Ethan en jij zijn voor elkaar gemaakt. Na vijf jaar vallen jullie nog steeds op elkaar terug.'

'Ethan verdient wel een tweede kans' zegt Milou. 'Hij heeft altijd het beste met je voor gehad. Samuel neemt schaamteloos een of ander wijf mee naar huis.' Ik knik instemmend.

Zo'n uur later sta ik voor de deur van mijn appartement. Ik zucht diep voor ik de sleutel in het slok steek en de deur open. Zodra Samuel me ziet staat hij op van de bank.

'Hayley' zegt hij verrast. Waarschijnlijk had hij niet verwacht dat ik zo vroeg zou komen. Ik loop verder naar binnen. Dit appartement voelt niet langer meer als thuis. Het voelt vreemd, alsof ik in een heel ander huis sta.

'Hayley, het spijt me zo ontzettend' begint Samuel. 'Ik... wat je gisteren hebt gezien. Ik snap dat je boos bent. En wat jij eenmalig met Ethan hebt gedaan valt niet te vergelijken met wat ik de afgelopen twee maanden heb gedaan. Ik ben zo'n enorme eikel geweest. Ik weet niet wat me bezielde. Je verdient dit allemaal niet.'

'Hoe?' fluister ik. 'Hoe kon je twee maanden doen alsof er niks aan de hand was?'

'Ik weet het niet' mompelt Samuel. 'Ik... Ik had gewoon behoeftes en zij was daar en... Ik ben zo stom geweest.'

'Was ik niet genoeg voor je?' vraag ik. 'Heb je in die vijf jaar me nog vaker bedrogen?'

'Nee' zegt Samuel meteen. 'Ik heb je niet vaker bedrogen. Ik zat gewoon in een kut periode. Ik zat in de knoop met mezelf. En het was fout van me om het op deze manier aan te pakken. Je bent zeker wel goed genoeg voor me, maar ik wilde je niet lastigvallen met mijn problemen.'

'Samuel, daarvoor ben ik er' prevel ik. 'In een relatie is je partner er voor je als er iets is. Als je het gevoel hebt dat je het niet bij mij kwijt kan, dan kan dit niet langer.'

'Wil je echt een relatie van vijf jaar weggooien?' vraagt Samuel. 'Kijk wat we samen hebben bereikt. We wonen samen. Het ging allemaal zo goed.'

'Nee, het gaat niet goed' mompel ik. 'Jij praat niet tegen me als er iets met je aan de hand is.'

'Omdat ik je niet teleur wilde stellen' fluistert Samuel.

'Wat bedoel je?' Ik kijk hem vragend aan.

'Ik...' Tranen ontstaan in zijn ogen. 'Ik ben onvruchtbaar, Hayley. En ik weet hoe graag je kinderen wilt, maar ik kan ze je niet geven.' Mijn hart stopt even met kloppen. Dus dit zit hem dwars.

'Hoelang weet je dit al?' vraag ik zacht.

'Drie maanden' mompelt Samuel. 'Ik had een test laten doen. Gewoon om er zeker van te zijn aangezien we steeds serieuzer werden. Maar toen bleek dus dat ik onvruchtbaar ben.'

'Samuel, ik zou je nooit verlaten omdat je onvruchtbaar bent' maak ik hem duidelijk. 'Er zijn andere manieren.'

'Ik weet het' stamelt Samuel. 'Maar het zou nooit ons eigen gemaakte kind worden.' Een traan rolt over zijn wang. Ik veeg hem zacht weg.

'Het komt wel goed' verzeker ik hem terwijl ik mijn armen om hem heen sla. Samuel schudt zijn hoofd terwijl de tranen zijn ogen verlaten. De stof van mijn shirt wordt nat, maar op dit moment kan het me niets schelen. Samuel verdient dit niet. Ik weet hoe graag hij kinderen wilt. We hadden het er regelmatig over.

'Ik verdien je niet' fluistert Samuel.

'Had het gewoon tegen me gezegd' mompel ik. 'Ik zou daar nooit boos of wat dan ook om worden. Je kan er niks aan doen.'

'Nee, maar ik wilde kinderen met je' zegt Samuel zacht. 'Ik wilde zo graag een creatie van ons en nu... Alles is verpest.' Ik zeg niks. Ik weet niet wat ik hierop moet zeggen.

'Hayley' zegt Samuel na een aantal seconden stilte. 'Heb je gevoelens voor Ethan?' Ik bijt op mijn lip en sla mijn ogen neer.

'Ja' antwoord ik eerlijk. Samuel knikt.

'Dan...' Hij zucht diep. 'Ik kan dit niet. Ik kan niet zeggen dat het klaar is. Ik kan het niet en ik wil het niet. Ik hou nog altijd even veel van je . We hebben al zo lang iets, en ik wil het niet weggooien alsof het niets was.'

'Ik ook niet' fluister ik terwijl ik de brok in mijn keel voel groeien. Ik heb nog nooit zo'n moeilijke keuze gehad. Wil ik echt Samuel opgeven voor Ethan? Is het in dit geval niet beter om mijn hoofd te volgen in plaats van mijn hart?

'Het is zo moeilijk' breng ik uit. 'Ik hou van je, maar ik heb gevoelens voor Ethan. Er is iets tussen ons wat ik niet kan beschrijven.'

'Zal ik het dan maar zeggen?' mompelt Samuel amper verstaanbaar. Ik knik.

'Hayley, het is klaar tussen ons' zegt Samuel met een verstikte stem. 'Het is beter zo.'

'Het spijt me' fluister ik. 'Het spijt me echt.'

'Het spijt mij ook.' Samuel laat me langzaam los. 'Ik had het gewoon meteen tegen je moeten zeggen. Dan had dit alles voorkomen kunnen worden.'

'Het doet er nu niet meer toe.' Ik zucht even. Het is echt klaar. Vijf jaar, en het is nu klaar.

'Wat doen we met het appartement?' vraagt Samuel dan.

'Ik wil hier niet meer wonen' beken ik. 'Dus ik zoek wel iets waar ik tijdelijk kan verblijven tot ik iets nieuws heb gevonden.'

(Voor degenen die nog wakker zijn. Hadden jullie dit verwacht van Samuel? Ik ben trouwens echt moe, dus ik ga nu slapen. Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vinden x)