One Night

33

{Ethan}

Om de afgesproken tijd kom ik aan bij het café. Binnen kijk ik even rond. Luna is er nog niet, dus ik neem plaats aan een tafeltje bij het raam. Terwijl ik wacht kijk ik op mijn telefoon. Eden heeft op Snapchat een foto van een jongen gepost. Ze heeft dus eindelijk een ander gevonden.

'Heey.' Ik kijk op en zie Luna staan. Mijn hart slaat een slag over. Elke keer als ik haar zie denk ik voor een seconde dat het Emily is.

'Hey' begroet ik haar. Luna gaat zitten.

'Hoe gaat het?' vraagt ze.

'Goed, met jou?' reageer ik.

'Ook goed' glimlacht ze. 'Ik wilde je eigenlijk meteen iets vragen... Ik heb contact gehad met mijn biologische ouders. Ze hebben gevraagd of ik vanavond kom eten, en ze vroegen ook of jij langs wilde komen.'

'Is goed' zeg ik. Ik heb Emily's ouders al super lang niet meer gezien. De laatste keer dat ik ze zag was op de begrafenis van mijn vader.

Wanneer een serveerster langskomt bestellen we allebei wat te drinken.

'Hoe was Emily?' vraagt Luna dan.

'Emily was echt super lief' vertel ik. 'Ze dacht altijd aan anderen. Ze was nooit egoïstisch, maar dat is haar uiteindelijk te veel geworden. Ik haat mezelf er nog steeds voor dat ik er niet op tijd bij was. Als ik had geweten hoe erg haar depressie had, had ze nu nog geleefd.' Ik sla mijn ogen neer. Luna pakt voorzichtig mijn hand vast.

'Ethan, je kan er niks aan doen' zegt Luna. 'Een vriendin van me was depressief. Als ze zelfmoord willen plegen, kan niks ze tegenhouden.'

'Hoe gaat het nu met die vriendin?' vraag ik.

'Ze zit in een kliniek' antwoordt Luna. Ik knik.

Na zo'n twee uur over Emily te hebben gepraat gaan we naar Emily's ouders.

'Hoe ben je hier gekomen?' vraag ik aan Luna.

'Met de bus.'

'Dan kan je wel met mij meerijden.' Ze glimlacht dankbaar en we lopen richting mijn auto.

Bij het huis van Emily's ouders aangekomen stappen we uit de auto. Luna zucht diep voor ze aanbelt. Binnen een aantal seconden vliegt de deur open en staat Anne in de deuropening.

'Heey, kom verder' glimlacht ze vriendelijk. Luna en ik lopen naar binnen.

'Ethan, hoe gaat het ermee?' vraagt Anne aan mij.

'Goed' antwoord ik. 'En met jullie?'

'Beter' glimlacht ze. 'Ik ben blij dat het goed met je gaat.' Met z'n drieën lopen we verder naar de woonkamer waar ik Andy op de bank zie zitten. Eerst begroet hij Luna en dan richt hij zich op mij.

'Goed je te zien, Ethan' zegt hij terwijl hij zijn hand op mijn schouder legt. Ik glimlach naar hem.

'Ook goed om jullie weer te zien.' We nemen plaats aan tafel. Anne heeft lasagne gemaakt. Ze weet dat ik van haar lasagne hou.

'Ik hoop dat je dit lekker vindt' zegt ze tegen Luna.

'Ik hou van lasagne' glimlacht Luna.

Tijdens het eten worden er veel gesprekken gevoerd. Het voelt net als vroeger. Ik heb me hier altijd al thuis gevoeld. Emily's ouders zijn heel gastvrij.

'Luna' begint Anne plotseling. 'Ik weet dat we je destijds hebben afgestaan, maar we blijven je biologische ouders. Toen we jou en Emily kregen waren we jong en we hadden geen idee wat we met een kind aan moesten, laat staan met twee. Maar nu we wat ouder zijn, moet je weten dat je altijd bij ons terecht komt. We zullen waarschijnlijk nooit aanvoelen als je "echte" ouders. Maar als er iets is, kom naar ons toe.' Luna glimlacht.