Μαζί

Κεφάλαιο 1

Αγγελίνα

Τον Χάρη δεν τον ήξερα από πάντα. Η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα η ύπαρξη του. Για αυτή ενημερώθηκα τυχαία όσο ήμουν ακόμη στο Γυμνάσιο. Οι οικογένειες μας γνωρίζονταν από χρόνια χωρίς ωστόσο να τις δένει κάποια ιδιαίτερη φιλία.
Τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε τίποτα να μας ενώνει. Αν και ήμασταν στο ίδιο σχολείο, σε διπλανά τμήματα, αμφιβάλλω να είχαμε μιλήσει δύο φορές. Ήταν σαν να ζούμε σε εντελώς διαφορετικους κόσμους. Από την μια εκείνος ήταν υπεύθυνος, ήρεμος, με πρώτο του στόχο το διαβασμα και την μελέτη. Η παρέα του ήταν παιδιά του ίδιου στυλ. Η οικογένεια ευνοουσε αυτή τη στάση ζωής του. Ο μπαμπάς του είχε από χρόνια ένα από τα μεγαλύτερα φροντιστήρια της πόλης. Η μητέρα του μια ήρεμη γυναίκα με αρχές και τρόπους.
Από την άλλη εγώ τότε ήμουν ατίθασο νιάτο. Η οικογένειά μου δεν ήξερε τι να κάνει πλέον μαζί μου. Τριγυρνουσα με κάθε είδους παρέες, έπαιρνα μέρος σε καταλήψεις, πήγαινα σε πορείες, αντιδρούσα έντονα στο καθετί. Ποτέ όμως δεν ξεπερνούσα το μέτρο. Ήξερα πότε να σταματάω.
Κάποτε έμαθα από τους γονείς του ότι ο Χάρης είχε πολύ καλή εικόνα για εμένα κι έλεγε τα καλύτερα. Ξαφνιάστηκα. Ήταν περίεργο που ένα παιδί που ως τότε είχα για "φλώρο" , με τα λόγια του έδειχνε να θαυμάζει τη ζωή μου. Ήταν ένας τρόπος να τραβήξει την συμπάθειά μου.

Όταν πήγαμε λύκειο άλλαξαν πολλά. Όχι όμως και η σχέση μεταξύ μας. Παραμεναμε δύο γνωστοί άγνωστοι. Η παρέα μου χωρίστηκε τότε χωρίς βέβαια να χαθούμε. Το ίδιο και η δική του. Εκείνοι δεν επηρεάστηκαν καθόλου αφού είχαν ως κοινό σημείο ακόμη το φροντιστήριο. Για εμάς ίσως να ήταν χειρότερα αφού δεν περνούσαμε πλέον τον ίδιο χρόνο.

Τα δύο πρώτα χρόνια του Λυκείου ηρέμησα πολύ. Άλλαξα μέσα μου, ωρίμασα. Βίωσα έναν μεγάλο έρωτα δίχως ανταπόκριση. Ήταν ένας όμορφος άνθρωπος με μια υπέροχη ψυχή. Παρόλο που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μου, δεν του κράτησα ποτέ κακιά. Ούτε έπαψα ποτέ να νοιάζομαι για εκείνον, ακόμη κι όταν ο έρωτας αποχώρησε. Ήταν ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζοταν από λεπτότητα κι ευγένεια στα συναισθήματα του άλλου. Αυτό θεωρούσα ότι ήταν και το πιο σημαντικό. Ούτε με έθιξε ούτε με πρόσβαλε πότε. Αντίθετα, σεβάστηκε όλα όσα ένιωθα και με έκανε να νιώσω όμορφα με αυτά. Συμβιβάστηκα, λοιπόν, με την παρουσία του.

Όταν έφυγε ανακάλυψα πως ζω κάτω από την σκιά του. Είχα συνηθίσει να κρύβομαι και να βρίσκω ως δικαιολογία την ύπαρξη του.
Όταν το κατάλαβα έκλαψα πολύ. Κατά την διάρκεια της τελευταίας μας εκδρομής, της πενθήμερης εκδρομής στην Γ Λυκείου αντιλήφθηκα ότι αυτός ο άνθρωπος, αν και βρίσκονταν χιλιόμετρα μακριά, δεν με άφηνε να χαρώ την κάθε στιγμή της ζωής μου. Έχανα στιγμές που δεν γυρίζουν πίσω. Για όλα αυτά έφταιγα εγώ. Ήμουν η μόνη που μπορούσα να το αλλάξω.