Μαζί

Κεφάλαιο 12

Ούτε ένας μήνας δεν πέρασε από την χοροεσπεριδα και ήρθαν οι αποκριες. Στο σχολείο μας έδωσαν την ευκαιρία να λειπουμε χώρος να παίρνουμε απουσίες, εξαιτίας κάποιας εποχικής ασθένειας που θερίζει αυτή την εποχή. Εκμεταλλευτήκαμε λοιπόν την ευκαιρία κάνοντας έξτρα ώρες ή διαβάζοντας μόνοι επιπλέον ώρες στο σπίτι. Τα περισσότερα παιδιά θα επιστρέψουν στο σχολείο αμέσως μετά την Καθαρά Δευτέρα. Εγώ πήρα την άδεια μια εβδομάδα πριν και θα γυρίσω μια εβδομάδα μετά από αυτή.
Η Ηλιάνα συνέχιζε κανονικά το σχολείο. Την βολεύει καλύτερα να λύνει ασκήσεις εκεί. Για εμάς όμως, τους μαθητές της θεωρητικής ο χώρος του σχολείου δεν μας διευκολύνει να διαβάζουμε και να κάνουμε επανάληψη τα "απέξω".
Παρόλα αυτά κάθε μέρα την έβλεπα. Τελειώνοντας το σχολείο περνούσε από το σπίτι μου για λίγο. Αν και έκανα και πρωινά μαθήματα, τα μεσημέρια είχα επιστρέψει σπίτι.

"Έχω μείνει εντελώς μόνη μου τώρα που λείπετε." Είπε ένα απόγευμα καθώς πηγαίναμε για μάθημα
"Πόσα παιδιά έχουν μείνει;" ρώτησα
"Σήμερα στην κατεύθυνση ήμασταν 4 και στο γενικής 6." Απάντησε
"Κάνετε μάθημα;" ρώτησα
"Όχι. Οι καθηγητές κάθονται στην έδρα κι εμείς διαβάζουμε και λύνουμε ασκήσεις. Ο καθένας τα δικά του." Εξηγεί
"Αυτό είναι καλό για εσάς." Είπα
"Ναι αλλά στα διαλείμματα δεν έχω κανέναν από εσάς και αναγκαστικά κάθομαι με τα παιδιά από την Δευτέρα." Παραπονέθηκε
"Θα γυρίσουμε σύντομα μωρε. Απλά πρέπει να βγει η ύλη." Την παρηγόρησα
"Τα παιδιά έχουν πρωινά μαθήματα ακόμη. Θυμάσαι που είδαμε τον Διονύση την προηγούμενη εβδομάδα να κατεβαίνει προς το κέντρο με την σχολική του τσάντα; Τα μαθήματα συνεχίζονται και αυτή την εβδομάδα." Είπε
"Λογικό ρε συ. Ακόμη κι εγώ που κάνω ιδιαίτερα έχω πρωινά. Όσο περισσότερο κάνουν τόσο το καλύτερο." Είπα
"Όσες ώρες κι αν κάνουν, αν δεν διαβάσουν, δεν περνάνε. Όπως όλοι μας δηλαδή." Είπε
"Όλα θα γίνουν πάντως. Εγώ είμαι αισιόδοξη." Ανέφερα
"Και καλά κάνεις. Πήγαινε για μάθημα." Είπε και με άφησε κοντά στο φροντιστήριο. Θα έστριβε σε άλλον δρόμο.
"Θα τα πούμε αργότερα. Καλό μάθημα." Είπα κι αφού αγκαλιαστηκαμε χωρίστηκαν οι δρόμοι μας.

Εκείνο το απόγευμα συνάντησα και το Χάρη. Όταν μπήκα στο φροντιστήριο, περίμενε στο ασανσέρ. Μπήκαμε για να ανεβούμε μαζί.
"Είσαι καλά;" ρώτησε
"Καλά είμαι. Εσύ;" Απάντησα
"Καλά. Οι δικοί μου φεύγουν αύριο το πρωί." Είπε
"Και οι δικοί μου." Είπα
"Θα σε δω;" ρώτησε ενώ είχαμε ήδη φτάσει στον όροφο της δικής μου τάξης
"Στις 5 στο δασάκι ανάμεσα στα σπίτια μας." Είπα κι έφυγα. Χαμογέλασε όπως κι εγώ.

Την επόμενη μέρα διάβαζα μέχρι αργά. Το μεσημέρι σταμάτησα. Έφαγα ένα αυγό κι έκανα ένα μπάνιο. Ντύθηκα και στις 5 έφυγα από το σπίτι. Άργησα λίγο αλλά ήξερα πως δεν θα φύγει.
Όταν έφτασα ήταν ήδη εκεί και καθόταν σε ένα παγκάκι. Πήγα πίσω του και με τα χέρια μου έπιασα το κεφάλι του. Δεν τον άφησα να γυρίσει να με δει.

"Χάρη, χθες το βράδυ, μετά το μάθημα, ήρθε η κομμώτρια και με κούρεψε." Είπα
"Ωχ, για αυτό δεν με αφήνεις να σε δω;" ρώτησε
"Βασικά ναι." Απάντησα
"Δεν μπορεί όμως να συνεχιστεί για πολύ αυτό." Είπε
"Εντάξει. Πρόσεξε πώς θα αντιδράσεις." Είπε και πήγα δίπλα του. Με κοίταξε αμέσως.
"Ο Χριστός και η Παναγία... αγάπη μου..." Είπε ενώ είχε γιυρλωσει τα μάτια
"Τόσο χάλια;" ρώτησα
"Είσαι κούκλα. Σίγουρα ήταν μια τολμηρή αλλαγή αλλά σου πηγαίνει πάρα πολύ." Είπε κοιτάζοντας με με ένα κολλημένο χαμόγελο
"Σε ευχαριστώ πολύ γλυκούλη μου." Είπα
"Έλα να πούμε τα νέα μας" μου ειπε
"Γεμάτη διαβασμα αυτή η εβδομάδα και μαθήματα, πρωί απόγευμα." Είπα
"Δεν πήγες σχολείο;" ρώτησε
"Αυτή την εβδομάδα δεν πήγα. Αφήσαμε την Ηλιάνα μόνη της." Εξήγησα
"Θα γυρίσουμε εμείς την Τρίτη οπότε δεν θα είναι μόνη." Είπε
"Από βδομάδα θα γυρίσουν και ο Λάμπρος με τον Μάνο. Γενικά θα αρχίσουν όλοι να μαζεύονται." Είπα
"Κι εσύ πότε θα έρθεις; " ρώτησε
"Θα δούμε. Έτσι κι αλλιώς δεν μιλάμε καθόλου στο σχολείο." Είπα
"Και που σε βλέπω μου αρκεί." Είπε και χαμογέλασα. Ήταν τόσο ρομαντικό αυτό που είπε.