Μαζί

Κεφάλαιο 28

Χάρης

Είναι μέσα Αυγούστου και στο σπίτι επικρατεί ένα χάος μιας και χθες γιόρταζε ο αδερφός μου ο Παναγιώτης. Οι γονείς μου σηκώθηκαν πρωί κι αφού συγυρησαν το σπίτι, έφυγαν. Δεν έγινε το ίδιο και με τα αδέρφια μου. Πέρα από το γεγονός ότι έχουν ξυπνήσει από τις 8 και κάνουν θόρυβο, πριν λίγο άρχισαν να τσακώνονται με αποτέλεσμα να γίνω έξαλλος πρωί πρωί. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω στο δωμάτιό τους. Βλέπω τα δίδυμα αδέρφια μου να στέκονται το ένα απέναντι από το άλλο και να φωνάζουν. Απορώ πως καταλαβαινονται έτσι όπως τσιριζουν.

"Τι έγινε εδώ;" φώναξα για να σταματήσουν
"Ορίστε τι έκανες. Κατάφερες να ξυπνήσεις τον Χάρη. Ηλιθιε." Είπε η Έρση
"Έρση μην μιλάς έτσι." Είπα αμέσως
"Σιγά δεν είπα και τίποτα." Είπε
"Αυτή φταίει." Είπε ο Παναγιώτης
"Εσύ φταις." Απάντησε η αδερφή
"Όχι, εσύ." Κι άρχισε ξανά ο τσακωμός
"Εεεε φτάνει πια." Είπα "Τέλος! Εσύ στο σαλόνι και εσύ στην κουζίνα. Αφού δεν θέλετε να μου πείτε τι έγινε, κάντε καμία δουλειά εδώ μέσα. Άντε πρωί πρωί." Είπα και πεισμωμενα υπακουσαν

Επέστρεψα στο δωμάτιό μου και πήρα το τηλέφωνό μου στα χέρια μου. Έχω δύο μηνύματα από τον Διονύση αλλά πριν προλάβω να τα ανοίξω, ο ίδιος με παίρνει τηλέφωνο.

"Έλα ρε φίλε τι θες;" ρώτησα
"Καλημέρα. Είμαι έξω από το σπίτι σου." Είπε και πήγα προς την πόρτα
"Και τι κάνεις;" ρώτησα
"Περιμένω να μου ανοίξεις." Είπε και άνοιξα την πόρτα
"Μου άνοιξες." Διαπίστωσε
"Είσαι μαλακας;" ρώτησα
"Ήρθε να πω τα χρόνια πολλά για χθες στο Πανό." Είπε και άρχισε να μιλάει με τον αδερφό μου. Η Έρση έβγαλε το γλυκό. Εγώ πήγα απτόητος στο δωμάτιό μου. Συμμαζεψα λίγο το κρεβάτι μου. Η Αγγελίνα με πήρε τηλέφωνο.

"Καλημέρα κορίτσι μου." Είπα
"Καλημέρα Χαρουλη μου." Ακούστηκε η γλυκιά φωνή της στην απέναντι γραμμή
"Έχεις να κάνεις κάποια δουλειά σήμερα;" ρώτησε
"Από ότι ξέρω όχι. Γιατί τι θες;" ρώτησα
"Με πήρε ο γιατρός και μου είπε αν μπορούμε να πάμε σήμερα για το υπερηχογράφημα." Είπε
"Εννοείται. Τι ώρα;" ρώτησα
"Βασικά μου είπε αν γίνεται να πάμε τώρα το πρωί κατά τις έντεκα ." Είπε
"Εντάξει θα δω πως θα τα βολέψω και θα ξαναμιλησουμε." Είπα
"Εντάξει. Θα περιμένω τηλεφώνημα." Είπε

Πήγα στον κήπο που κάθονταν τα παιδιά. Έλεγαν βλακιες και γελούσαν. Ώρες ώρες πιστεύω πως με τους άλλους τα βρίσκουν καλύτερα από εμένα.

"Οι γονείς μας που είναι;" ρώτησα
"Ανέβηκαν στο χωριό." Είπε ο Πάνος χωρίς να πάρει τα μάτια του από το ταμπλετ
"Ποιο χωριό;" απόρησα "αφού εμείς δεν έχουμε χωριό."
"Όχι στο δικό μας ρε βλακα. Στο χωριό της θείας της Βασιλικής." Είπε η Έρση
"Θα αργήσουν;" ρώτησα
"Θα μείνουν ως το βράδυ." Είπε ο Πάνος
"Ωραία θα μείνετε για λίγο με τον Διονύση γιατί εγώ πρέπει να πεταχτώ σε μια δουλειά." Ανακοίνωσα αλλά τα παιδιά ούτε που ασχολήθηκαν. Μπήκα στο σπίτι κι άρχισα να ετοιμάζομαι

"Τι δουλειά έχεις;" ρώτησε ο Διονύσης που μπήκε μες το σπίτι
"Κάπου έχω να πάω με την Αγγελίνα." Είπα
"Αα γκομενοδουλεια δηλαδή" Είπε
"Σε παρακαλώ πολύ, η Αγγελίνα δεν είναι κάνα γκομενακι. Είναι το καλύτερο πλάσμα στον κόσμο μου." Είπα
"Μάγια σου χει κάνει." Είπε γελώντας
"Θα προσέχεις λίγο τα μικρά;" ρώτησα
"Ρε δεν το έχω ξανακάνει." Είπε
"Έλα ρε Νιονιο εύκολο είναι. Κι εσύ μικρότερο αδερφό έχεις." Είπα
"Καλά καλά. Αρκεί να μην αργήσεις." Είπε
"Ευχαριστώ." Είπα φεύγοντας. Τηλεφώνησα στην Αγγελίνα την οποία και βρήκα στον δρόμο. Πήγαμε στον γιατρό και είδαμε για πρώτη φορά το μωράκι μας σε τρισδιάστατη προβολή. Ήταν πλέον κανονικό μωρό. Σαν σε φωτογραφία φαίνονταν. Παρατήρησα την κοιλιά της Αγγελίνας που είχε φουσκώσει αρκετά από την τελευταία φορά που την είδα. Ακούσαμε και την καρδούλα του. Ήταν τόσο όμορφο το συναίσθημα που ένιωσα τότε. Αυτή η καρδιά προήλθε από εμένα και την αγαπημένη μου. Είναι καρπός ενός έρωτα.

Μετά το γιατρό επιστρεφαμε σπίτι. Ήμασταν και οι δύο συγκινημένοι με αυτό που είχε συμβεί, με τον τρόπο που είχαμε δει το μωρό μας. Δεν είπαμε πολλά.

"Το μικρό μας δείχνει να μεγαλώνει." Είπα
"Ναι. Συνεχώς παραπονιέμαι στους δικούς μου ότι παχυνα και μου λένε πως θα τα χάσω τώρα που θα φύγω και να πάω να μείνω μόνη." Είπε
"Δεν σε βλέπω πάντως πολύ ορεξατη." Είπα
"Απλά σκέφτηκα κάποια πράγματα και..." Ειπε διστακτικά
"Και;" ρώτησα
"Ξέχνα το." Είπε
"Αγγελίνα μου πες μου. Είπαμε πως μεταξύ μας θα τα λέμε όλα." Είπα
"Απλά θέλω να πάω στον πνευματικό μου. Ξέρω πως είναι ενάντια σε όλο αυτό όμως έστω μια ευχή, μια συμβουλή. Θέλω το παιδί μου να έχει το θεό μέσα του πριν ακόμη γεννηθεί. Θέλω να μείνω κοντά στο θεό ακόμη κι αν δεν φέρθηκα σωστά." Είπε και πρώτη φορά την άκουσα έτσι
"Θα πάμε μαζί. Δεν θέλω να σε αφήσω μόνη σε όλο αυτό." Είπα και χαμογέλασε σαν να της έφυγε ένα βάρος.
"Ευχαριστώ." Είπε και με αγκάλιασε
"Να προσέχεις." Είπα και την άφησα να πάει σπίτι