Μαζί

Κεφάλαιο 63

Χάρης

Επιτέλους ξημέρωσε η μέρα του γάμου μας, η μέρα που πολλές φορές τα τελευταία χρόνια είχα φανταστεί, κυρίως όταν την έβλεπα να κοιμάται. Το προηγούμενο βράδυ τα παιδιά μου έκαναν το bachelor party. Είχε πολύ πλάκα αφού είναι όλοι ελεύθεροι και εγώ είμαι ο πρώτος που παντρεύεται. Ετοιμάζομαι στο δωμάτιο και ήδη έχει έρθει παρα πολύ κόσμος. Από ότι έμαθα έχουν έρθει και μερικοί δημοσιογράφοι για το ρεπορτάζ. Ή είμαστε διάσημοι ή δεν είμαστε 😂. Από ότι μου λένε και στο δωμάτιο της Αγγελίνας έχει πολύ κόσμο. Μόνο και μόνο τις οικογένειές μας να βάλεις, έχουμε αρκετό κόσμο.

Ξέχασα να πω το πιο σημαντικό. Ο γάμος αποφασίσαμε να γίνει μεσημεράκι καθώς δεν έχει ακόμη την τρελή ζέστη οπότε φοβηθήκαμε πως το βράδυ θα κάνει κρύο. Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν η άφιξη του καθηγητή μου μετά της συζύγου του. Η οικογένεια Μπενράουγκεν από την Ζυρίχη ήρθε στην Άνδρο μόνο και μόνο για τον γάμο μου. Εννοείται πως έβαλα να τους περιποιηθουν όπως τους άξιζε.

Κατά τις 10:30 άρχισαν να με ετοιμάζουν. Με έντυσαν οι φίλοι και οι δύο μου κουμπάροι. Χαιρόμουν πολύ που τους είχα όλους αυτούς κοντά μου. Ήταν φίλοι που είχα αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου. Ο πατέρας μου είχε εξαφανιστεί και πραγματικά τον έχω ικανό να τα πίνει κάπου με τον πεθερό μου από την χαρά τους. Η μάνα μου έχει μεταφέρει όλα τα γλυκά εδώ και κερνάει τον κόσμο. Στο τέλος με ξυρίζουν γιατί μην ξεχνάμε πάνω από όλα είμαι γαμπρός.

Στις 11:15 ξεκινάμε για να είμαστε σίγουρα εκεί στην ώρα μας. Ανυπομονώ να δω την νυφούλα μου. Θέλω τόσο πολύ να γίνει αυτός ο γάμος όπως πρέπει.
Όταν φτάνουμε, κάποιοι δημοσιογράφοι με πλησιάζουν. Δεν κρύβω την χαρά μου και τους μιλάω πραγματικά πρώτη φορά τόσο άνετα και ευδιάθετα. Σήμερα είναι η δική μας μέρα.

Αγγελίνα

Όταν είναι έτοιμα και τα μαλλιά με το μακιγιάζ μου, φοράω το νυφικό μου. Είμαι έτοιμη με την βοήθεια των κοριτσιών.
"Κουμπαρούλα μου είσαι υπέροχη." Είπε η Δάφνη που με κοίταζε από πάνω έως κάτω
"Σε ευχαριστώ πολύ που ήσουν μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια. Στα εύκολα και στα δύσκολα." Είπα και την αγκάλιασα
"Εγώ ευχαριστώ που μου δίνεις τέτοια χαρά σήμερα. Με έκανες καλύτερο άνθρωπο τόσα χρόνια και σήμερα δες με κάνεις κουμπάρα." Είπε χαμογελώντας
"Μήπως είναι ώρα να φύγουμε;" ρώτησα
"Μην φοβάσαι. Αφού δεν έφυγε τόσα χρόνια, δεν θα φύγει τώρα." Είπε η Ηλιάνα
"Αφού δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε. Είμαστε έτοιμοι." Είπα
"Δες ανυπομονησία για τον Χάρη." Είπε γελώντας η Σταυρούλα
"Καρδιά μου τον άντρα καλό είναι να τον στήνεις και λίγο στην εκκλησία. Για να δείξεις ποιος έχει το πάνω χέρι." Είπε η μάνα μου
"Δίκιο έχει η κυρία Αφροδίτη." Συμφώνησαν τα κορίτσια
"Βρε πάτε καλά. Τόσα χρόνια ζούμε σαν παντρεμένοι και σήμερα με ένα στήσιμο θα του το αποδείξω. Φωνάξτε τον μπαμπά να φύγουμε." Είπα και ακόμη απορώ γιατί δεν πήγα μαζί του στην εκκλησία.

Ο μπαμπάς ήρθε και μπήκαμε στα αυτοκίνητα για να φτάσουμε ως την εκκλησία. Η Αθηνά προχώρησε μπροστά και ανέβηκε πρώτη τα σκαλιά για να σταθεί με τον μπαμπά της και τους δυο κουμπάρους.
Στην συνέχεια ανέβηκα κι εγώ συνοδευόμενη από τον μπαμπά μου που με παρέδωσε στον γαμπρό.
"Τι να πω τώρα; Να συνεχίσεις να την αγαπάς και να την προσέχεις σαν να είναι δική σου εφεύρεση. Μην ξεχνάς όμως πως είναι δικό μου δημιούργημα." Είπε ο μπαμπάς μου
"Μείνετε ήσυχος." Του χαμογέλασε ο Χάρης που πήρε το χέρι μου και το φίλησε

Το μυστήριο ξεκίνησε. Οι φωτογραφίσεις και τα βίντεο λάμβαναν χώρα σε όλο τον τόπο γύρω μας. Ήμασταν οι πρωταγωνιστές εκείνη την μέρα. Κατα την διάρκεια του γάμου ρίχναμε τρυφερές ματιές ο ένας στον άλλο και χαμόγελα.
"Ευχαριστώ που έβαλες χαμηλό παπούτσι." Ψιθύρισε στο αυτί μου και προσπάθησα να συγκρατήσω τα γέλια μου
"Δεν το έκανα για εσένα. Αν φορούσα ψηλό δεν θα μπορούσα να περπατήσω καλά καλά." Απάντησα στον ίδιο τόνο

Ακολούθησε μια βροχή από ρύζι, πολλές ευχές και δηλώσεις στις κάμερες. Βγάλαμε μερικές ακόμη φωτογραφίες στο εκκλησάκι.

"Μαμά, μπαμπά, για όλη μου την ζωή θα λέω πως ο γάμο σας ήταν ο καλύτερος που πήγα." Είπε η Αθηνά και γελώντας την αγκαλιάσαμε και οι δύο
"Γυναίκες μου υπόσχομαι πως θα σας αγαπάω για πάντα." Είπε ο Χάρης και συγκινήθηκα
"Η σημερινή μέρα είναι μια έναρξη, ένα ξεκίνημα για μια υπέροχη ζωή που μας περιμένει. Και με τις ευλογίες του Θεού πλέον, είμαστε οικογένεια." Είπα τρυφερά

Πήγαμε στην δεξίωση που είχαν μεταβεί όλοι οι καλεσμένοι και η διασκέδαση είχε ήδη ξεκινήσει. Πολύ γέλιο, χορός και τραγούδι με ανθρώπους που αγαπάμε και εκτιμάμε όλα αυτά τα χρόνια. Είμαστε στ' αλήθεια ευτυχισμένοι.

Διονύσης

Καθώς κάθομαι στο τραπέζι ακούω την φωνή της. Μου φαίνεται τόσο περίεργο μετά από τόσο καιρό, τόσα χρόνια...
"Μας έβαλαν στο ίδιο τραπέζι τελικά." Είπε και γύρισα να δω πόσο έχει αλλάξει. Είναι πολύ όμορφη, ιδιαίτερα μέσα σε αυτό το φόρεμα που της ταιριάζει απόλυτα.
"Στην εκκλησία δεν πίστευα στα μάτια μου. Νόμιζα πως δεν ήσουν εσύ" Είπα
"Τόσο πολύ άλλαξα;" ρώτησε
"Είσαι όμορφη. Όσο κι αν αλλάξεις αυτό το βλέμμα θα είναι πάντα το ίδιο." της είπα γλυκά
"Και θα αναζητά πάντα εσένα." Είπε και με πλησίασε αρκετά
"Μου έλειψες πολύ." Είπα και την αγκάλιασα
"Αυτή την φορά ήρθα για να μείνω. Αν δηλαδή θέλεις κι εσύ." Είπε την κοίταξα για να επιβεβαιωθώ πως λέει αλήθεια και της χάρισα το πιο τρυφερό φιλί που έχω δώσει ποτέ.

"Ώστε δεν ήταν μόνο φίλη της μαμάς η Ηλιάνα αλλά και... νονά μου." είπε γελώντας η Αθηνά που έπαιζε με άλλα παιδάκια, μας είδε όμως και εντυπωσιάστηκε
"Αθηνά, με αφήνεις να είμαι με τον νονό σου;" ρώτησε η Ηλιάνα
"Φυσικά. Αφού είσαι όμορφη, έξυπνη και φίλη μου." Είπε και η χαρά μας πια δεν περιγράφονταν.