Μαζί

Κεφάλαιο 29

Ήμουν συνηθισμένη, κάθε Κυριακή να πηγαίνω εκκλησία. Ήταν μια συνήθεια που είχα από πολύ μικρή και συνέχιζα ακόμη. Αν και το σκεφτόμουν πολύ, πήρα την απόφαση να μιλήσω στον Χάρη για την επιθυμία μου να επισκεφτούμε τον πνευματικό μας για να πάρουμε μια ευχή. Η οικογένεια του ήξερα ότι ήταν άνθρωποι της εκκλησίας, ο ίδιος όμως δεν ήξερα πως θα αντιδρούσε. Παρόλα αυτά, μου είπε πως θα έρθει μαζί μου.
Στην εκκλησία θα πηγαίναμε Τετάρτη απόγευμα, τότε ο ιερέας δεχόταν κόσμο. Με είχε πιάσει άγχος για το τι θα μας έλεγε. Θα μας αφοριζε;
Ντύθηκα όμως και στον δρόμο λίγο πριν την εκκλησία βρήκα τον Χάρη.

"Πώς είσαι;" ρώτησε
"Φοβάμαι λίγο." Απάντησα
"Δεν υπάρχει λόγος. Μόνη σου το έχεις πει, ότι ερχόμαστε εδώ για καλό, οπότε δεν χρειάζεται να φοβάσαι." Είπε
"Δίκιο έχεις. Κοίτα αν έχει κόσμο για τον παπά." Είπα καθώς είχαμε φτάσει στην εκκλησία
"Δεν έχει. Μόνο κάποιος είναι μέσα." Είπε και σταθηκαμε έξω από την εκκλησία, στο γραφείο που ήταν διαμορφωμένο για τέτοιου είδους συζητήσεις. Ακούω την πόρτα να ανοίγει και τρέμει η ψυχή μου. Ο ιερέας μας καλεί μέσα. Μπαίνουμε και μας χαρίζει ένα ζεστό χαμόγελο

"Καλώς τα παιδιά μου. Καθίστε." Μας είπε και καθίσαμε δίπλα δίπλα μπροστά από το γραφείο του
"Τι σας φέρνει εδώ;" ρώτησε
"Πάτερ, μας γνωρίζετε καλά και τους δύο." Παίρνει πρώτα τον λόγο ο Χάρης αφού από εμένα δεν βγαίνει λέξη
"Φυσικά και σας γνωρίζω. Πείτε μου όμως τι σας προβληματιζει;" ρώτησε
"Εμείς οι δύο είμαστε ζευγάρι." Λέει ο Χάρης κι εγώ δεν έχω ξεκολλήσει λεπτό το βλέμμα μου από το πάτωμα.
"Ξέρετε τις απόψεις μας για τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων και των ζευγαριών πριν τον γάμο." Είπε με αυστηρό τόνο
"Ναι. Απλά..." Ειπε κι ο Χάρης αλλά δεν μπορούσε ούτε εκείνος να το ξεστομίσει
"Τι είναι παιδιά μου; Αγγελίνα;" ρώτησε γιατί πλέον κάνεις μας δεν μιλούσε
"Είμαι έγκυος." Είπα σιγανά
"Αυτό είναι υπέροχο." Είπε και τον κοιταξαμε και οι δύο με απορία
"Μα πάτερ είμαστε νέοι. Και... ανυπαντροι;" είπε ο Χάρης
"Το ότι είστε νέοι δεν έχει σχέση, θα κάνετε νέα σχέδια με το παιδάκι σας τώρα. Δεν πιστεύω να μην το θέλετε;" ρώτησε
"Τώρα το θέλουμε." Είπε ο Χάρης
"Εγώ δεν το ήθελα στην αρχή. Μετά όμως το θέλησα γιατί είναι το παιδί μου και τα παιδιά είναι δώρο." Είπα
"Σωστά το σκέφτηκες μικρή μου. Εσύ νεαρέ;" ρώτησε
"Εγώ το ήθελα από την πρώτη στιγμή. Όμως ότι κι αν αποφάσιζε, θα την στηριζα." Είπε και μου έπιασε το χέρι
"Είστε αγαπημένοι μεταξύ σας ή κάνετε συμβιβασμούς εξαιτίας του παιδιού;" ρώτησε
"Πιστεύω πως είμαστε αγαπημένοι. Δηλαδή ακόμη και να μην ερχόταν τώρα το παιδί, θα ήμασταν μαζί." Είπε ο Χάρης
"Κι εγώ το ίδιο πιστεύω." Είπα
"Τότε να τελεσουμε έναν γάμο." Είπε
"Όχι. Τουλάχιστον όχι τώρα." Είπα
"Γιατί;" απορησε ο ιερέας
"Γιατί τώρα περάσαμε. Εδώ δίπλα, στα Γιάννενα. Να βάλουμε πρώτα μια τάξη και μετά ο γάμος. Θέλουμε να συνειδητοποιησουν και οι γονείς μας την νέα πραγματικότητα." Εξήγησε ο Χάρης
"Εσείς ξέρετε παιδιά μου καλύτερα. Θα σας διαβάσω εγώ μια ευχή, και για εσάς και για το μωράκι, αλλά σαν τον κανονικό τον γάμο δεν είναι." Είπε σκυψαμε και οι δυο κάτω από το πετραχήλι και μας διάβασε την ευχή. Όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε τον ευχαριστησαμε.

"Στο καλό παιδιά μου και να προσεύχεστε στο θεό. Να θυμάστε πως ό,τι κάνει το κάνει για λόγους που μόνο Εκείνος γνωρίζει. Να προσέχετε και θα περιμένω σύντομα να σας ξαναδώ και με το μωρό σας." Είπε και φύγαμε. Πραγματικά ένιωθα να μου έχει φύγει ένα βάρος.

"Πώς νιώθεις τώρα;" με ρώτησε ο Χάρης χαμογελώντας
"Πάρα πολύ καλύτερα." Είπα
"Κι εγώ το ίδιο. Καιρό είχα να νιώσω έτσι." Είπε
" Ρε Χάρη τι θα κάνουμε;" ρώτησα
"Άκουσες τι είπε ο παπάς; Όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε έτσι κι αλλιώς. Εμείς θα προσέχουμε το παιδί μας και θα παλέψουμε μαζί για όλα τα άλλα." Είπε
"Θα τα καταφέρουμε;" ρώτησα
"Έχε πίστη μικρή και όλα καλά θα πάνε." Είπε και κατάλαβα πως ο Χάρης μάλλον αρχίζει να γίνεται πιο θρησκος κι από εμένα. Αν είναι έτσι να τον πηγαίνω πιο συχνά εκκλησία. Το καλό είναι πως σε λίγες μέρες φεύγουμε για Γιάννενα και θα μείνουμε εκεί. Για λίγες μέρες θα καθίσει και η μαμά μου αλλά μετά θα είμαστε επιτέλους ελεύθεροι.