Μαζί

Κεφάλαιο 5

Η ώρα είναι 9 και στο δωμάτιό μας έχουν πάρει φωτιά τα σεσουάρ και οι πρεσες μαλλιών. Εγώ, η Ηλιάνα, η Βενια και η Σταυρούλα έχουμε κάνει ένα τα δωμάτια μας. Η μία παίρνει από την άλλη ό,τι χρειάζεται. Επικρατεί ένα χάος αλλά δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα. Πρέπει να είναι όλα έτοιμα σε μισή ώρα.
Ολοκληρώνω το μακιγιάζ και τα μαλλιά μου κι αρχίζω να μαζεύω τα καλλυντικά και τις χτένες μου. Διπλωνω και τα τελευταία ρούχα και όλα μαζί τα βάζω στην βαλίτσα μου μαζί με τις πιτζάμες. Έχω πλέον ντυθεί. Κάθομαι στο κρεβάτι να κουμπώσω τα παπούτσια μου. Τότε βγαίνει και η Ηλιάνα από το μπάνιο. Την κοιτάζω από πάνω έως κάτω.

"Πώς είμαι;" με ρωτάει
"Είσαι κούκλα. Θα ξετρελαθεί ο δικός σου." Λέω χαμογελώντας
"Βρίσκεις;" ρωτάει γελώντας
"Είσαι έτοιμη;" την ρωτάω ενώ παράλληλα σηκώνομαι όρθια και βάζω το παλτό μου
"Ναι φύγαμε." Είπε και βγήκαμε από το δωμάτιο.

Περάσαμε μια βόλτα από το δωμάτιο των κοριτσιών. Ήταν κι εκείνες έτοιμες. Κατεβηκαμε όλες μαζί στην είσοδο του ξενοδοχείου από όπου θα παίρναμε το λεωφορείο μας.

"Λοιπόν κοίτα να περάσεις καλά και κάνε λίγο παιχνίδι με τον άνθρωπο. Διεκδίκησε τον." Συμβουλεύω την Ηλιάνα πριν ακόμη φτάσουμε στο κέντρο διασκέδασης
"Αν μου δώσει την ευκαιρία θα το κάνω" μου λέει πρώτη φορά με αυτοπεποίθηση.

Μπαίνουμε στο κέντρο και καθόμαστε σε διπλανά τραπέζια. Η ορχήστρα έχει αρχίσει να παίζει. Το κρασί αρχίζει να έρχεται, πίνουμε και το κέφι όλο και περισσότερο ανεβαίνει. Εγώ και μια φίλη αρχίζουμε πρώτες τον χορό στην πίστα. Ακολουθούν κι άλλες κοπέλες και σιγά σιγά η πίστα γεμίζει από μαθητές αλλά και από μεγαλύτερους που βρίσκονται στο μαγαζί. Το κρασί συνεχίζει να κυκλοφορεί και καταναλωνεται όλο και περισσότερο.
Προσπαθώ να πείσω και τα παιδιά που έχουν παραμείνει στα τραπέζια, να χορέψουν. Συζητάω με όλους.
Παρατηρώ στην πίστα τον Διονύση να χορεύει με την Ηλιάνα. Χαμογελώ και κάθομαι για λίγο μόνη στο τραπέζι μας. Γεμίζω ξανά το ποτήρι.

"Σήμερα δεν με έπρηξε τόσο πολύ." Ακούω την φωνή του Χάρη που κάθεται στο δίπλα τραπέζι
"Δεν μας έχουν ανάγκη σήμερα." Λέω χαμογελώντας
"Λες ε;" ρωτάει
"Μα κοίτα τους." Λέω ενώ και οι δύο κοιτάζουμε την πίστα
"Εμείς γιατί καθόμαστε και δεν χορεύουμε;" αναρωτιέται
"Άντε σηκω." Λέω και ανεβαίνουμε ξανά στην πίστα.

Η ώρα περνάει κι άλλο. Πλέον έχουμε χορέψει όλοι με όλους, με αγόρια και κορίτσια. Οι καραφες έχουν γεμίσει πολλαπλές φορές και τα ποτήρια μας περισσότερες. Πλέον δεν νιώθουμε ούτε πόνο ούτε κούραση από τον χορό.
Οι καθηγητές σημαίνουν το τέλος της βραδιάς και μας προτείνουν να κατευθυνθούμε προς το λεωφορείο. Εκεί τα τραγούδια συνεχίζονται μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.

Μπαίνουμε στα δωμάτιά μας τραγουδώντας. Η κατάσταση όλων μας είναι υπέροχη. Πριν προλάβουμε να μπούμε καλά καλά στο δωμάτιο ο Διονύσης μπαίνει μέσα.

"Καλώς τον Διονύση." Αναφωνουμε γελώντας με την Ηλιάνα
"Αγγελίνα εσύ δεν θα περνούσες αλλού την νύχτα σου απόψε;" ρωτάει ο Διονύσης τον οποίο έχει πιάσει λόξιγκας
"Όχι οχι." Απαντάω με παιδική φωνή
"Όλο και κάπου έχεις να πας." Μου λέει ναζιάρικα η Ηλιάνα. Τους κοιτάζω για λίγο ανοιγοκλεινοντας τα μάτια μου
"Α ναι..." Λέω και σηκώνομαι όρθια προσπαθώ να σταθώ πάνω στις γόβες "Σας αφήνω μόνους σας τώρα. Καλή επιτυχία." Λέω και με οχτάρια βγαίνω από το δωμάτιο
"Καληνύχτα" μου εύχονται γλυκά και οι δύο.

Πριν προλάβω να κάνω δυο τρία βήματα η δίπλα πόρτα ανοίγει

"Αγγελίνα που πας;" με ρωτάει ο Χάρης που έχει τον ίδιο λόξιγκα με τον Διονύση
"Δεν έχω που να πάω." Απαντώ μελαγχολικά μέσα στη μέθη μου
"Ε τότε έλα εδώ." Απαντά στον ίδιο τόνο. Μπαίνω μέσα.
"Κάθισε. Θες κάτι να πιεις;" μου προτείνει
"Κι άλλο; Αν πιούμε λίγο ακόμη αύριο θα μας τρέχουν στο νοσοκομείο." Εξηγώ με ναζιαρα παιδιαριστικη φωνή
"Πιστεύω πως έχεις δίκιο." Συμφωνεί κουνοντας το κεφάλι και κάθεται απότομα δίπλα μου
"Ο Διονύσης πήγε στο δωμάτιό μου και έπρεπε να φύγω." Εξηγώ με την ίδια πάντα φωνή
"Και δεν είχες πουθενά αλλού να πας." Απαντάει κοιτάζοντας με στα μάτια
"Όχι. Όλοι έχουν κάποιον απόψε. Εγώ δεν είχα κανέναν." Συνεχίζω τις εξηγήσεις
"Είσαι εδώ με εμένα τώρα. Κι εγώ μόνος μου ήμουν απόψε μέχρι που ήρθες." Αναφέρει μέσα στη ζάλη του κι αυτός
"Εσένα δεν σε θέλω." Του λέω και του γυρίζω την πλάτη
"Ηηηη δεν με θέλεις;" ρωτάει προσπαθώντας να φανεί θιγμένος αλλά το κρασί που έχει πιει δεν τον αφήνει
"Όχι γιατί είσαι κοντός." Λέω γελώντας
"Θες να σε κάνω να μην σε νοιάζει αυτό;" ρωτάει και με γυρνάει απότομα προς το μέρος του. Γελάω ακόμη
"Νομίζεις θα τα καταφέρεις;" ρωτάω μέσα στα γέλια μου

Τότε περνάει το χέρι του στον αυχένα μου γυρίζει ελαφρώς το κεφάλι του και ενώνει τα χίλια μας. Κρατάει για λίγο το φιλί και ύστερα τραβιεμαι και απομακρυνομαι. Του δίνω ένα δυνατό χαστούκι στο μάγουλο. Βάζει τι χέρι του και τρίβει το μάγουλό του. Τον αρπάζω από τον γιακά και τον φιλάω. Ανάσα και μετά ξανά επόμενο φιλί. Τον έλεγχο πλέον τον έχει αυτός. Σιγά σιγά κατεβαίνει στον λαιμό. Κατεβάζει λίγο το μανίκι του φορέματος και φτάνει έως τον ώμο μου.
Επικρατεί σιωπή και πάθος.