Μαζί

Κεφάλαιο 39

Χάρης

Στο νοσοκομείο χρειάστηκε να μείνουμε τέσσερις μέρες. Ήθελαν να είναι σίγουροι για την υγεία και των δύο. Το μωρό ήταν σε άριστη κατάσταση. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο και με την Αγγελίνα. Δεν μιλούσε σε κανέναν μας, δεν έτρωγε, δεν ήθελε να βλέπει κανέναν και ούτε καν να ταΐζει την μικρή. Ήμουν προβληματισμένος. Από την μια θυμωνα μαζί της. Δεν γίνεται να μην νοιάζεται για το ίδιο μας το παιδί. Αλλά από την άλλη ανησυχούσα. Πάντα ήταν προσχαρη. Από τότε που την θυμάμαι πάντα ήταν χαμογελαστή και γελούσε. Δεν μπορώ να την βλέπω έτσι. Είναι χαμένη στις σκέψεις της και κλαίει πολλές φορές ακόμη κι αν δεν θέλει να το δείξει.

"Επιλόγχειος κατάθλιψη. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο." Είπε ο γιατρός Θανάσης
"Ιδιαίτερα οι πολύ νεαρές μητέρες, το παθαίνουν." Είπε ο γιατρός Νικόλας
"Και πόσο θα κρατήσει;" ρώτησα
"Μέρες, εβδομάδες, μπορεί και μήνες." Είπε ο Θανάσης
"Και θα την βλέπω συνέχεια έτσι;" ρώτησα
"Εγώ πιστεύω ότι δεν θα κρατήσει πολύ. Απλά ταλαιπωρήθηκε." Είπε ο Νικόλας
"Κάνε μαζί της κάτι που της αρέσει ίσως." Πρότεινε ο Θανάσης
"Εντάξει. Σας ευχαριστώ πολύ για όλα." Είπα. Πήρα το παιδί μου και τη μητέρα του και φύγαμε από το νοσοκομείο.

Πήγαμε στο σπίτι της Αγγελίνας που ήταν οι μητέρες μας. Οι πατέρες είχαν γυρίσει πίσω. Είχαν μαγειρέψει και είχαν καθαρίσει όλο το σπίτι για να υποδεχτούν το νέο μέλος. Η μικρή όλη την ώρα κοιμάται. Η Αγγελίνα έκανε ένα μπάνιο και ύστερα δεν ήρθε καν στο τραπέζι να φάει. Κλείστηκε στο δωμάτιο. Έτσι, κόπηκε και σε εμένα η όρεξη.

"Απλά είναι κουρασμένη." Είπε η μαμά μου
"Δεν είναι αυτό ρε μάνα. Μακάρι να ήταν μόνο αυτό." Είπα
"Τι είναι;" ρώτησε η κυρία Αφροδίτη, η μαμά της Αγγελίνας
"Οι γιατροί είπαν ότι είναι Επιλόγχειος κατάθλιψη σε ήπια μορφή." Είπα
"Θα το ξεπεράσει. Η κόρη μου είναι πολύ δυνατή απλά δεν ήταν έτοιμη για κάτι τέτοιο." Είπε η κυρία Αφροδίτη

Δύο μέρες πέρασαν κι ακόμα να δούμε σημάδια βελτίωσης. Η κυρία Αφροδίτη μένει μαζί μας ενώ η μαμά μου κοιμάται στο δικό μου σπίτι. Εγώ δεν το κουνάω από εδώ.
Ένα απόγευμα με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ. Η κυρία Αφροδίτη ήταν στο σούπερ μάρκετ. Ακούω ξαφνικά την μικρή να κλαίει γοερά. Τρέχω στο δωμάτιο και βλέπω την μικρή να κλαίει στο κρεβάτι και δίπλα την Αγγελίνα να την κοιτάζει και να κλαίει κι αυτή.

"Τι έγινε εδώ;" ρώτησα και πήρα την μικρή στα χέρια μου. Αμέσως σταμάτησε. Την έβαλα στο πορτ μπεμπέ.
"Είμαι άχρηστη μάνα. Δεν ξέρω να κάνω τίποτα. Ούτε να την ταΐζω, ούτε μια πάνα να της αλλάζω ούτε μπορώ να την κάνω να σταματήσει να κλαίει. Τι μάνα είμαι εγώ μου λες;" ρωτάει και πονάει η καρδιά μου αφού πλέον την έχει πιάσει ρίγος από το κλάμα. Την κλείνω στην αγκαλιά μου.