Μαζί

Κεφάλαιο 57

Χάρης

Το τελευταίο συστατικό που έψαχνα το βρήκα τυχαία ένα βράδυ. Είχα κοιμίσει την μικρή με ένα παραμύθι. Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Πριν λίγες μέρες είχα πάρει το πτυχίο μου. Κάθισα λοιπόν το βράδυ στον καναπέ με την Αγγελίνα. Αρχίσαμε να συζητάμε για τα πτυχία που μόλις είχαμε λάβει και για τα σύντομα μελλοντικά μας σχέδια.
"Σκέφτομαι να στείλω τα χαρτιά μου σε μερικές υπηρεσίες και ιδρύματα, μήπως και χρειάζονται ψυχολόγο." Είπε
"Κι εγώ θα προσπαθήσω να βρω δουλειά σε κανένα εργαστήριο. Κάτι θα βρούμε. Πτυχίο έχουμε, δύο ξένες γλώσσες ξέρουμε, έχουμε και πτυχίο για τους υπολογιστές."Είπα
"Είμαι αισιόδοξη. Η ζωή άλλωστε τώρα ξεκινά. Η καριέρα μας αρχίζει." Είπε χαρούμενη
"Πρέπει να τελειώσουμε το πακετάρισμα." Είπα κοιτώντας τις κούτες γύρω μου
"Το ξέρω. Αύριο θα μπουν και τα τελευταία." Είπε και η χαρά έφυγε για λίγο
"Θα ήθελες να μείνουμε εδώ Ε;" ρώτησα
"Ε εντάξει είχα συνηθίσει. Τρία χρόνια όλα εδώ τα ζήσαμε." Απάντησε
"Ήταν ωραίο σπίτι και περάσαμε καλά. Αλλά και στο σπιτάκι μας, κοντά στους δικούς μας καλά θα είναι." Είπα
"Καλά θα είμαστε, αφού θα είμαστε μαζί." Είπε
"Θα το αλλάξουμε κιόλας το σπίτι. Είδες ήδη αλλάξαμε κάποια έπιπλα." Είπα
"Ωραίο θα γίνει. Ανυπομονώ να δω πως έγινε μετά το βάψιμο." Είπε
"Οι γονείς μου είπαν ότι βγήκε πολύ ωραίο." Είπα "Εσένα όμως δεν σε βλέπω καλά"
"Σκέφτομαι την μικρή. Ήταν και άρρωστη αυτές τις μέρες, δεν πρόλαβε να χαιρετήσει τους συμμαθητές της." Είπε
"Πήγατε στον γιατρό;" ρώτησα
"Ναι και μας έδωσε ένα σιρόπι. Είπε δεν είναι τίποτα σοβαρό για αντιβίωση." Είπε
"Τι σιρόπι;" ρώτησα
"Αυτό που είναι πάνω στον πάγκο της κουζίνας." Είπε και πήγα να το δω.  Κι έτσι όπως κοιτούσα τις οδηγίες χρήσης μου ήρθε η έμπνευση και έπιασα δουλειά
"Τα πράγματα του γραφείου μου που είναι;" ρώτησα
"Στην κούτα 10. Δεν την έχω κλείσει ακόμη. Είναι στο γραφείο." Είπε κι έτρεξα προς τα εκεί. Εκείνη με ακολούθησε
"Τι έγινε; Τι έπαθες;" ρώτησε
"Νομίζω το βρήκα." Είπα κι άρχισα να γράφω
"Καλή επιτυχία. Πιστεύω πως αυτή τη φορά θα το πετύχεις. Θα τα πούμε το πρωί." Είπε και πήγε για ύπνο.
Μέχρι το πρωί το είχα βρει και είχα ολοκληρώσει τον σχεδιασμό. Το μεσημέρι μίλησα με τον καθηγητή μου κι αποφασίσαμε να το υποβάλλουμε για εξέταση.

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε κι ακόμα να λάβω απάντηση. Το φάρμακο έχει σταλεί στην Στοκχόλμη. Μέχρι εκεί έχω ενημερωθεί. Από εκεί και πέρα δεν γνωρίζω την εξέλιξή του.

Ακούω κλειδιά στην πόρτα και σε λίγο βλέπω την Αγγελίνα να μπαίνει στο σπίτι.

"Γύρισες κιόλας από το φροντιστήριο;" ρώτησε
"Ναι είχαμε λίγες ώρες σήμερα." Απάντησα
"Η Αθηνά που είναι;" ρώτησε
"Πάνω, στην μάνα μου. Είπε θα κοιμηθεί εκεί απόψε." Απάντησα
"Καλά μπορεί να ανέβω να την καληνυχτίσω." Είπε
"Τι σε ήθελε η Βασια;" ρώτησα
"Σκέφτηκε να ξεκινήσουμε μια γραμμή στήριξης και μια ιστοσελίδα με θεραπευτικά προγράμματα εξ αποστάσεως." εξήγησε
"Και από χρήματα;" ρώτησα
"Μωρέ καλά είναι τα λεφτά που μου πρότεινε αλλά δεν ξέρω πόσο θα λειτουργήσει όλο αυτό." Απάντησε
"Δεν χάνεις τίποτα να το δοκιμάσεις." Είπα και της χάρισα ένα φιλί στα χείλη και κάθισα στον υπολογιστή που είχα ανοίξει από νωρίτερα.
"Δίκιο έχεις. Θα δεχτώ!" Ανακοίνωσε
"Για μια στιγμή... Ναι... Ναι..." Είπα διαβάζοντας το email
"Τι έγινε; Τι λέει;" ρώτησε η Αγγελίνα
"Το φάρμακο έπιασε. Απάντησαν από το εργαστήριο της Στοκχόλμης και λένε ότι πέτυχε." Είπα γεμάτος χαρά
"Αυτό είναι απίστευτο. Είμαι πολύ χαρούμενη για εσένα. Μπράβο αγάπη μου!" Είπε και μου φίλησε τα χείλη
"Επίσης μας καλούν Ντουμπάι για να το παρουσιάσω σε ένα συνέδριο που γίνεται σε λίγες μέρες εκεί." Δήλωσα και με φίλησε
"Στο Ντουμπάι ε;" Ρώτησε ενθουσιασμένη
"Βεβαίως. Με όλα τα έξοδα πληρωμένα." Είπα
"Τι να πω; Μπράβο!" Είπε έκπληκτη
"Πρέπει να ετοιμάσουμε βαλίτσες. Το συνέδριο είναι σε τρεις μέρες." Είπα

Πράγματι σε μια εβδομάδα πετούσαμε για Ντουμπάι. Αποφασίσαμε να πάμε οι δυο μας γιατί η μικρή δεν θα έβρισκε κανένα ενδιαφέρον σε μια τέτοια πόλη.
Το ξενοδοχείο που μας είχαν κάνει κράτηση, ήταν ένα πολυτελές ξενοδοχείο φτιαγμένο από γυαλί. Έμοιαζε με εκείνους τους γυάλινους πύργους στα παιδικά παραμύθια που γίνονται ταινίες και παρακολουθώ με την μικρή Αθηνά. Το δωμάτιό μας είχε κι αυτό μια μεγάλη τζαμαρία που έβλεπε στα κτήρια και τα φώτα της πόλης, καθώς ήταν σε ένα ψηλό όροφο.

"Δες εδώ πολυτέλειες!" Είπε έκπληκτη η Αγγελίνα
"Στα καλύτερα σε φέρνω." Είπα και την τράβηξα κοντά μου
"Πάντα είχες τις καλύτερες προθέσεις για εμένα. Και το έδειχνες με τον πιο όμορφο τρόπο." Είπε τρυφερά
"Αφού σε αγαπάω και ίσως άργησα να το ερμηνεύσω σε αγάπη αυτό το συναίσθημα αλλά τώρα το ξέρω." Είπα και της χάρισα ένα απαλό φιλί στα χείλη
"Τι ώρα θα κατέβεις για το συνέδριο;" ρώτησε και πήγε προς τις βαλίτσες
"Στις 5 αλλά ούτε που ξέρω τι ώρα είναι." Είπα
"Κι εμένα το jet lag με έχει χτυπήσει στο κεφάλι. Μα καλά πόσες ώρες διαφορά έχουμε;" απόρησε
"Είχα διαβάσει ότι έχουμε μόνο μια ώρα διαφορά. Σίγουρα φταίει ο καιρός. Εδώ δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα." Είπα
"Αφού φάγαμε στο αεροπλάνο, προτείνω να κοιμηθούμε λιγάκι για να είσαι κι εσύ ξεκούραστος αργότερα." Είπε
"Πολύ καλή ιδέα. Να κάνουμε αγκαλίτσες." Είπα και γέλασε