Μαζί

Κεφάλαιο 7

Έχουμε επιστρέψει στα σπίτια και στο καθημερινό μας πρόγραμμα. Σχολείο σπίτι φροντιστήριο και ξανά από την αρχή. Μην τον Χάρη δεν ξαναμιλησαμε από τότε. Ούτε καν έχουμε συναντηθεί από όταν γυρίσαμε. Μόνο στο σχολείο βρεθήκαμε τυχαία για λίγο στον ίδιο χώρο. Αυτό μόνο. Η Ηλιάνα, αν και στο ίδιο τμήμα μαζί τους, δεν έχει αλλάξει λέξη με τον Διονύση. Μονάχα βλέμματα ανταλλάζουν. Σαν να μην έγινε τίποτα. Όμως αυτοί οι δύο ξέρουν. Αυτοί θυμούνται καλά τι πέρασαν εκείνο το βράδυ.
Ώρες ώρες τους σκέφτομαι και αναρωτιέμαι "Γιατί;". Γιατί ενώ θέλουν και φαίνεται ότι θέλουν πολύ, δεν κάνουν απολύτως τίποτα; Η Ηλιάνα λέει ότι προσπαθεί αλλά κι αυτό ακόμη μήπως δεν είναι αρκετό; Μήπως κι ο Διονύσης πιστεύει ότι προσπαθεί; Άραγε πόση προσπάθεια χρειάζεται ο έρωτας για να αναπτυχθεί; Πόση φροντίδα χρειάζεται για να ανθίσει και να φανεί πρώτα από όλα στο πρόσωπο που απευθύνεται και μετά σε τρίτους;

Όλες αυτές είναι οι σκέψεις που γυρίζουν στο κεφάλι μου ενώ είμαι ξαπλωμένη. Λίγες ώρες νωρίτερα είχα στην αγκαλια μου την κολλητή μου να κλαίει για όλα αυτά. Όσο εκείνη δακρυζε εγώ σκεφτόμουν τρόπους και μέσα για να βοηθήσω. Πλέον έχω πάρει σχεδόν την απόφασή μου. Υποθέτω πως θα είναι η τελευταία μου προσπάθεια. Είναι δική τους η ζωή και δεν είναι πολύ όμορφο να παρεμβαίνω.

Το επόμενο πρωί, πήγαμε εκκλησία με το σχολείο. Στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο μια μικρή ομάδα μαθητών και καθηγητών από το σχολείο μας. Μας είχαν αφήσει ελεύθερη την επιλογή για το αν θα πάμε ή όχι.
Όταν φτάνουμε στο σχολείο, διανύουμε την τρίτη σχολική ώρα. Γράφοντας σε ένα χαρτί αρχίζω να υλοποιω το σχέδιό μου. Παρά τα παρακάλια της Βενιας και της Σταυρούλας δεν τους αποκαλύπτω τίποτα.
Σύντομα το κουδούνι χτυπά. Βγαίνω έξω από την αίθουσα. Με το βλέμμα μου αρχίζω να ψάχνω τον Χάρη ο οποίος με καταλαβαίνει και με πλησιάζει. Του δίνω το χαρτί που έχω διπλωσει.

"Πάρε αυτό και να ξέρεις είναι η τελευταία προσπάθεια." Εξηγώ και χωρίς καν να σταθώ δίπλα του φεύγω προς την αντίθετη κατεύθυνση
"Εντάξει." Απαντά
"Τι περίεργα ραβασακια είναι αυτά;" Διερωτάται ο Φώτης που είναι κοντά του
"Μην ανησυχείς. Δεν είναι καθόλου περίεργα" Απαντά ο Χάρης τους ακούω και Γελώ

Πηγαίνω προς την αίθουσα που κάνουμε τα μαθήματα γενικής παιδείας. Το κουδούνι δεν έχει χτυπήσει ακόμη αλλά το διάλειμμα θα τελειώσει πολύ σύντομα. Ελέγχω την πόρτα η οποία δεν είναι κλειδωμένη. Το τμήμα της οικονομίας που κάνει εκεί κατεύθυνση δεν κλειδώνει ποτέ.
Σε μερικά από τα θρανία κάθονται παιδιά και διαβάζουν. Αφήνω τα πράγματά μου στο τελευταίο θρανίο στο οποίο κάθομαι συνήθως με την Ηλιάνα. Βγάζω το μάθημα της επόμενης ώρας. Διοίκηση επιχειρήσεων. Είναι το μάθημα της επιλογής μας όμως κανένας ποτέ δεν προσέχει. Παρόλα αυτά εγώ το βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον και καμιά φορά παρακολουθώ.

"Που είσαι εσύ κυρία μου;" ρωτάει η Ηλιάνα από το παράθυρο
"Άργησα να φύγω από την κατεύθυνση. Μετά μέχρι να μεταφέρω πράγματα, πέρασε το διάλειμμα." Εξηγώ
"Σιγά την μετακόμιση." Ειρωνεύεται και μπαίνει πλέον κανονικά στην αίθουσα

"Γιατί από όταν γυρίσαμε φοράς συνέχεια κλειστές μπλούζες;" αναρωτιέται
"Εγώ τις κανονικές μου μπλούζες φοράω. Απλά μωρέ όπως σου είπα, έχω κάτι ενοχλήσεις στον λαιμό μου και θέλω να προσέχω." Ανέφερα
"Είπα κι εγώ μήπως προσπαθείς να κρύψεις κάτι." Λέει και γελάμε
"Ναι μωρε γιατί γενικά τον τελευταίο καιρό είμαι πολύ... άτακτη" Λέω και το γέλιο συνεχίζεται
"Ξέχασα να σου πω. Δεν θα πιστεύεις ποιος έχει σημάδι στον λαιμό του από την εκδρομή." Λέει και καταλαβαίνω ότι αρχίζει το κουτσομπολιό😂
"Ποιος;" ρωτάω
"Ο Χάρης. Έδιωξε τον Διονύση από το δωμάτιο για να κάνει κατάσταση." Λέει με υπονοούμενο
"Δεν σε χάλασε όμως." Απαντώ στον ίδιο τόνο
"Τότε καλά ήταν. Τώρα όμως;" λεει με παράπονο
"Μην στεναχωριεσαι. Πιστεύω ότι κάτι θα γίνει ξανά." Την παρηγορω

Τα θρανία έχουν γεμίσει από παιδιά και ο καθηγητής έχει αρχίσει το μάθημα. Ως συνήθως κάνεις δεν του δίνει σημασία κι ο καθένας ασχολείται με ό,τι θέλει. Αυτή ήταν η τελευταία μας ώρα. Μας ενημέρωσε ο διευθυντής.

"Παρόλο που δεν δείξατε την καλύτερη συμπεριφορά στην εκδρομή σας, επειδή είστε Γ Λυκείου αποφασίσαμε να σας αφήσουμε νωρίτερα σήμερα που είναι η τελευταία μέρα. Καλά Χριστούγεννα και καλά μυαλά για το νέο έτος." Μας είπε κι εμείς αρχίσαμε να φεύγουμε με τον ίδιο τρόπο που φεύγουν οι χρόνια φυλακισμένοι από τα κελιά τους.