Μαζί

Κεφάλαιο 37

Αγγελίνα

Προσπαθώ να βολευτώ στο κρεβάτι του νοσοκομείου που με έβαλαν αλλά οι πόνοι και ο ορός δεν με αφήνουν. Οι γιατροί με άφησαν πριν λίγο και τώρα ο Χάρης μπαίνει στο δωμάτιο.
"Τι έχει γίνει; θα φύγουμε από εδώ;' ρώτησα
"Αγάπη μου, σήμερα... Θα... γεννήσουμε." Είπε
"Τιιιι; Δηλαδή εγώ θα γεννήσω γιατί εσύ απλά θα κάθεσαι." Είπα αφού με έκανε έξαλλη
"Μην θυμώνεις." Είπε ήρεμα

Πριν προλάβω να απαντήσω νιώθω ένα πόνο πιο δυνατό κι από τους προηγούμενους. Βγάζω ένα δυνατό επιφώνημα πόνου ενώ τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.

"Αγγελίνα μου..." λεει ο Χάρης που έρχεται κοντά μου
"Άσε με. Τι το θέλαμε όλο αυτό;" αναρωτιέμαι ενώ κλαίω
"Θα σου περάσει όταν κρατήσεις στα χέρια σου το αγγελούδι μας."  Είπε
"Δεν είμαι και τόσο σίγουρη.... Χάρη δεν μπορώ... Πονάω." Είπα κλαιγοντας κι έσφιξα το χέρι του
"Οι γιατροί είπαν ότι πρέπει να περπατήσουμε λίγο. Να σπάσουν και τα νερά." Είπε
"Με κοροϊδεύεις; Δεν μπορώ να κουνηθώ από τον πόνο." Είπα
"Θα σε βοηθήσω εγώ. Μπορεί να είναι καλύτερα έτσι." Είπε και όντως όταν σηκώθηκα δεν ένιωθα το ίδιο. Φόραγα κι αυτή την γαλάζια ρόμπα σαν να είμαι άρρωστη. Είχα και τον Χάρη που έδειχνε τόσο ήρεμος και ψύχραιμος που ήθελα να τον σκοτώσω. Αλλά στηριζομουν πάνω του και δεν μπορούσα να κάνω και πολλά.

"Στράτα στρατουλα." Μου έλεγε για τα βήματα που έκανα
"Απλά σταμάτα το επιτέλους ." Είπα κάποια στιγμή εκείνος απλά χαμογέλασε και συνεχίσαμε σιωπηλοι τα πέρα δώθε.

Οι μεγάλοι πόνοι ήρθαν και τα νερά έσπασαν όταν επέστρεφα στο δωμάτιο. Ήταν σαν χτύπημα με ρόπαλο αυτός ο πόνος που με έκανε να ξεχάσω όλους τους προηγούμενους. Έσφιξα το χέρι του Χάρη τόσο πολύ που νόμιζα ότι θα του το κόψω. Εγειρα πάνω του μέχρι να έρθει ο γιατρός και του Ψιθύρισα ένα πράγμα μέσα από τους λυγμούς μου:

"Φοβάμαι."
"Όλα θα πάνε καλά ομορφιά μου. Δεν θα πάθει τίποτα καμία από τις δύο. Σας αγαπάω." Είπε και με φίλησε στο μέτωπο.

Οι γιατροί με οδήγησαν στην αίθουσα του τοκετού. Ο Χάρης είπαν πως δεν μπορεί να έρθει ακόμη αλλά συντομα θα τον φωνάξουν κοντά μου. Εκεί υπήρχαν νοσοκομοι, μαιες και φυσικά οι γιατροί μου. Χαίρομαι που θα τους έχω και του δύο εδώ αφού ξέρω ότι είναι και οι δύο πολύ καλοί γιατροί και καταπληκτικοι άνθρωποι.
Ελέγχουν διάφορα πατώντας την κοιλιά μου σε διάφορα σημεία. Εγώ τους λέω μόνο που πονάω και που όχι. Νιώθω πολύ περίεργα αλλά ο πόνος καλύπτει κάθε άλλο συναίσθημα. Μου εξηγούν πως πρέπει να κάτσω και τι ακριβώς πρέπει να κάνω. Νομίζω πως έχω καταλάβει απόλυτα.

Αρχίζω λοιπόν να σπρωχνω, να πονάω, να κλαίω και να ιδρωνω ενώ παράλληλα ζητάω τον Χάρη. Ύστερα από λίγη ώρα μου τον φέρνουν κι αυτόν ντυμένο χειρουργηκά.

"Χάρη μου, τι γίνεται γιατί αργούμε;"
"Αγάπη μου, έτσι γίνεται πάντα. Μείνε δυνατή και σπρωξε." Μου λέει και εγώ τον υπακουω

Πολύ ώρα μετά στράφηκα πάλι σε αυτόν.
"Χάρη δεν μπορώ άλλο." Είπε
"Έλα ψυχή μου λίγο έμεινε. Σε παρακαλώ. Ξέρω ότι μπορείς." Είπε και με κοίταξε στα μάτια. Και όντως σε πολύ λίγη ώρα η μικρή μας βγήκε κι εγώ έπεσα σε ένα βαθύ ύπνο.

Χάρης

Όταν πήραν την Αγγελίνα για τον τοκετό άρχισαν να με ετοιμάζουν για να πάω κι εγώ μαζί της. Λίγη ώρα αργότερα μπήκα κι εγώ μέσα στην παγωμένη αίθουσα. Φαίνεται πολύ πιεσμένη και εξαντλημένη. Εγώ όμως είμαι εδώ για να την παροτρυνω να συνεχίσει με αυτόν τον αγώνα. Καταλαβαίνω πως πονάει πολύ και δεν μπορώ να την βλέπω να υποφέρει. Είναι όμως πολύ δυνατή και ξέρω πως η γέννα θα κρατήσει για πολύ λίγη ώρα. Και πράγματι. Μια ώρα μετά ακούσαμε το πρώτο κλάμα της κόρης μας. Η Αγγελίνα δεν πρόλαβε καν να την δει αφού λιποθύμησε. Ανησύχησα πολύ και δεν έφυγα από κοντά της αλλά μου είπαν ότι ήταν λογικό μετά από τόση εξάντληση. Ήταν και το νεαρό της ηλικίας που δεν βοηθούσε.

Μια νοσοκόμα έφερε στην αγκαλιά μου την κορούλα μου. Ήταν τόσο μικροσκοπική κι όμως η πιο όμορφη μικρούλα που έχουν δει ποτέ τα μάτια μου.
"Γειά σου μικρούλα. Καλώς ήρθες κοντά μας. Είμαι ο μπαμπάς. Την μαμά θα την δεις μόλις ξυπνήσει." Είπα σιγανά για να μην την τρομάξω κι όλοι χαμογελασαν
"Θα την πάμε στην θερμοκοιτιδα μέχρι αύριο. Μπορείς όμως να την βλέπεις κι εκεί." Είπε ο ένας ο γιατρός
"Η Αγγελίνα;" ρώτησα
"Η Αγγελίνα θα μεταφερθεί στο δωμάτιο. Θα ξυπνήσει όταν ξεκουραστεί. Σας περιμένουν πολλές αϋπνίες." Είπε ο άλλος γιατρός
"Πες μου τα στοιχεία για το βραχιολακι της" μου ζήτησαν
"Παινεση. Το μικρό δεν το έχουμε αποφασίσει." Είπα
"Ωραία. Παινεση του Χαραλάμπους και της Αγγελίνας. Θήλυ. Ημερομηνία: 30 Νοεμβρίου Ώρα γέννησης: 00:15." Είπε ο γιατρός που συμπλήρωσε ο ίδιος τα στοιχεία.

Ακολούθησα τον γιατρό που έβαλε την μικρή στην θερμοκοιτιδα. Έσβησαν τα φώτα αλλά και πάλι μπορούσα να βλέπω το μωρό μου.
Ένιωθα περίεργα και μεικτά συναίσθημα. Ένιωθα ευτυχισμένος που επιτέλους γνώρισα την κόρη μου. Ένιωθα ανησυχία για την Αγγελίνα που δεν είχε ξυπνήσει ακόμη και τέλος ένιωθα αγωνία για το μέλλον. Το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν θα πειράξει τις γυναίκες μου και πως θα σταθώ άξιος απέναντί τους. Τους αξίζουν τα καλύτερα.