Μαζί

Κεφάλαιο 52

Αγγελίνα

Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας και βρισκόμαστε στο εξοχικό μας σπίτι, στο χωριό. Αν και έχει ξημερώσει για τα καλά, νιώθω τόσο κουρασμένη κι αποφασίζω να καθίσω για λίγο ακόμη στο κρεβάτι. Μια υποψία έχει χαραχθεί στο μυαλό μου και δεν λέει να φύγει. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και να ηρεμήσω λίγο. Άλλωστε μπορεί να είναι απλά κάτι τυχαίο εξαιτίας της αλλαγής κλίματος ή του περιβάλλοντος.
Από τις σκέψεις μου με βγάζει ο Χάρης που μπαίνει στο δωμάτιο κι έρχεται κοντά μου μαζί με την μικρή μας η οποία για κάποιο λόγο κλαίει.

"Δεν ξέρω τι την έπιασε, δεν μπορώ να την ηρεμήσω. Μάλλον θέλει εσένα."Είπε και την πήρα στην αγκαλιά μου
"Τι έπαθε το κορίτσι μου; Ποιος σε πείραξε Αθηνούλα μου;"Ρώτησα βάζοντας την βαθιά στην αγκαλιά μου μέχρι να ηρεμήσει
"Καλέ ηρέμησε." Διαπίστωσε ο Χάρης
"Την μαμά της ήθελε. Μπορεί απλά να νυστάζει γιατί δεν κοιμήθηκε καλά το βράδυ. Ήταν πολύ ανήσυχη." Είπα
"Το ξέρω. Μάλλον η αλλαγή του περιβάλλοντος." Είπε
"Τόσες μέρες έχουμε εδώ. Κοντεύουμε εβδομάδα." Είπα

Ακούστηκε η φωνή της γιαγιάς να καλεί τον Χάρη. Τον κοίταξα με απορία.
"Της έχω υποσχεθεί να βοηθήσω με τα ξύλα, τον φούρνο και το ψήσιμο." Είπε
"Αντε πήγαινε. Θα καθίσουμε μαζί μαμά και κόρη." Είπα και μείναμε οι δυο μας στο δωμάτιο.

Βυθίστηκα ξανά στις σκέψεις. Παρατηρούσα την μικρή Αθηνά που είχε πάρει αγκαλιά κι έπαιζε με το αρκουδάκι της και έβγαζε ήχους χαράς. Αργά ή γρήγορα αυτοί οι ήχοι θα γίνουν λέξεις. Πόσο χαίρομαι να την βλέπω να μεγαλώνει. Τρελαίνομαι σε αυτή την φάση που είναι ήσυχη αλλά δεν κοιμάται συνέχεια. Ο γιατρός μας είπε πως σύντομα θα περπατήσει με την βοήθειά μας. Είναι τόσο μαγικός ο τρόπος που μεγαλώνει μέρα με την μέρα.

"Αθηνούλα μου, εγώ θέλω να αφοσιωθώ σε εσένα τουλάχιστον για τα 5 επόμενα χρόνια. Να τελειώσω κι εγώ και ο μπαμπάς τις σπουδές μας, να βρούμε δουλειά και να φτιάξουμε και το δικό μας και το δικό σου μέλλον. Εσύ θα μεγαλώνεις και θα γίνεις μια υπέροχη κοπέλα που θα έχεις μια μαμά κι ένα μπαμπά κοντά σου."Είπα και η Αθηνούλα άφησε το αρκουδάκι και με κοίταξε. Έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο
"Όλα τα καταλαβαίνεις βρε μουρίτσα. Αν οι υποψίες μου βγουν αληθινές να ξέρεις πως θα τον σκοτώσω τον πατέρα σου. Βέβαια εντάξει δεν φταίει μόνο εκείνος..."Είπα και το χαμόγελο αμέσως έσβησε
"Ας μην πηγαίνει το μυαλό μας στο κακό όμως. Να θα ντυθώ τώρα αμέσως να πάμε έξω να παίξουμε."Είπα και αφού έριξα κάτι πάνω μου. Πήρα την μικρή και βγήκαμε από το δωμάτιο στον κήπο.
Άφησα την Αθηνά με την αδερφή μου και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Στην συνέχεια παίξαμε στον ήλιο με την μικρή. Στο βουνό δεν κάνει την ίδια ζέστη αλλά τώρα το μεσημέρι στον ήλιο είναι καλά, αντέχεις και χωρίς ζακέτα.