Μαζί

Κεφάλαιο 9

Δύο μέρες μετά την αλλαγή του χρόνου αρχίσαμε τα φροντιστήρια. Τον χρόνο τον ξεκινήσαμε με ένα υπέροχο 3ωρο, από τις 5 έως τις 8. Πήγαμε για μάθημα "με την βασιλόπιτα στο στόμα" όπως έλεγαν και τα παιδιά του τμήματός μου. Τα πρωινά, μέχρι να αρχίσουν τα σχολεία, είτε έκανα έξτρα ώρες είτε έγραφα τεστ και το Σάββατο το καθορισμένο διαγώνισμα. Έτσι, όταν ξεκίνησε επιτέλους το σχολείο όλα μου φάνηκαν λίγο καλύτερα αφού επέστρεψα στο καθιερωμένο μου πρόγραμμα. Την πρώτη σχολική μέρα του νέου έτους, γράψαμε διαγώνισμα σε ένα από τα μαθήματα γενικής παιδείας. Ήμασταν τυχεροί γιατί είχαμε τελειώσει τα διαγωνισματα της κατεύθυνσης πολύ πριν τα Χριστούγεννα. Τώρα έπρεπε να γράψουμε όσα είχαν μείνει πριν λήξει το τετράμηνο.

Γράφω ό,τι ξέρω, βάζω και κάποια δικά μου και παραδίδω την κόλλα. Βγαίνω από την αίθουσα και κατεβαίνω προς το προαύλιο. Σε ένα παράμερο πεζούλι κάθεται ο Χάρης.

"Ψιτ Αγγελίνα." Με καλεί χωρίς να φωνάξει
"Τι θέλεις Χάρη;" ρωτάω και πλησιάζω λίγο
"Τι ώρα έχεις μάθημα σήμερα;" ρώτησε
"Στις 5." Απάντησα
"Άρα μπορεί να σε πετύχω." Είπε
"Έχει γίνει κάτι;" ρώτησα
"Μη ανησυχείς. Όλα είναι υπό έλεγχο." Εξήγησε κι έφυγε.
Τι ήταν αυτό τώρα; Υποθέτω πως κάτι έγινε με τον Διονύση. Αν είναι όμως έτσι γιατί δεν μου το έλεγε και στο σχολείο. Ή γιατί πολύ απλά δεν το συζητάει ο ίδιος με την Ηλιάνα. Τέλος πάντων, εμένα δεν με πειράζει εφόσον δεν με καθυστερούν ή δεν μου αλλάζουν το πρόγραμμα. Στην κολλητή μου διαλέγω να μην πω τίποτα μέχρι να επιβεβαιωθω πως όλα είναι καλά. Δεν θέλω να την ανησυχήσω άδικα με τους προβληματισμους μου. Αν τον βρω το απόγευμα ούτως ή άλλως θα μου πει τι τρέχει.

__________________________________♡♡

Στις 5 παρά αφού ετοιμάστηκα κατεβηκα στο δρόμο. Άρχισα να προχωράω προς το κέντρο μέχρι που άκουσα το όνομά μου. Γύρισα και είδα τον Χάρη.

"Μόνος σου είσαι; Δεν πηγαίνεις με τον Διονύση;" ρώτησα
"Όχι. Σχεδόν ποτέ δεν πάμε μαζί." Απαντάει
"Πώς και έτσι;" ρώτησα
"Ο Διονύσης συνήθως αργεί. Εμένα με ελέγχει λίγο ο πατέρας μου και πολλές φορές με πηγαίνει κιόλας." Εξηγεί
"Πώς είναι να έχεις καθηγητή τον μπαμπά σου;" ρώτησα
"Γενικά ο πατέρας μου σαν καθηγητής είναι πολύ απαιτητικός κι αυστηρός οπότε ώρες ώρες μου σπάει τα νεύρα." Απάντησε
"Στο σπίτι σε πιέζει με το διαβασμα;" ρώτησα
"Αρκετά. Βασικά και οι δύο οι γονείς με πιέζουν λίγο πάνω σε αυτό το θέμα αλλά πλέον έχω συνηθίσει." Απάντησε
"Δες το θετικά. Με το να διαβάζεις τόσα χρόνια, απέκτησες γερά θεμέλια." Είπα
"Δίκιο έχεις. Εσύ πως τα βλέπεις τα πράγματα;" ρώτησε
"Εμένα ποτέ δεν με πίεσαν ιδιαίτερα. Περισσότερο ασχολήθηκαν με το διάβασμα της αδερφής μου. Εγώ πάντα ξέφευγα. Αλλά από όταν άρχισα το Λύκειο άρχισα και το διαβασμα." Εξήγησα
"Τα καταφέρνεις;" ρώτησε
"Ναι δεν έχω πρόβλημα. Από πέρυσι πηγαίνω και φροντιστήριο και μένω πολύ ικανοποιημένη." Απάντησα
"Το αποτέλεσμα θα φανεί σε μερικούς μήνες" Είπε και συμφώνησα. Είχαμε φτάσει κοντά στα φροντιστήρια.

"Ρε Χάρη να σε ρωτήσω κάτι;"
"Ρώτησε με." Απάντησε
"Τι με ήθελες;" ρώτησα
"Ωχ ναι. Παραλίγο να το ξεχάσω. Αυτό πρέπει να είναι δικό σου." Είπε και έβγαλε από την τσάντα του το ασημένιο μου βραχιόλι
"Νόμιζα ότι το έχασα. Που το βρήκες;" αναρωτήθηκα
"Στο ξενοδοχείο. Φαίνεται σου έπεσε εκείνο το βράδυ." Είπε
"Τελικά θυμηθήκαμε τι έγινε εκείνο το βράδυ;" ρώτησα
"Αν κρίνω από τα σημάδια, ήρθαμε κοντά. Αλλά από όσα θυμήθηκα, δεν κάναμε κάτι παραπάνω. Εσύ θυμήθηκες κάτι άλλο;" ρώτησε
"Είχα πιει αρκετά. Αλλά πιστεύω ότι δεν έγινε τίποτα υπερβολικό." Απάντησα
"Μήπως θες να γίνει;" με ρώτησε γελώντας κλείνοντας το μάτι
"Συγκεντρωσου ρε." Είπε και του έδωσα μια αδύναμη σφαλιάρα. Γύρισα την πλάτη και μπήκα στο φροντιστήριο. Έχουμε άλλες προτεραιότητες τώρα!