Bad Boys Do It Better

¿ 17 ?

POV Levi

Ik besluit om in mijn tussenblok even langs mijn moeder te gaan. Ik start mijn scooter en rij naar mijn huis, ergens voel ik een beetje zenuwen maar ik druk ze gauw weg. Als ik voor mijn huis sta is er niks veranderd, wat ook logisch is na vier dagen er niet zijn geweest. Ik pak mijn sleutel en steek deze in het gat. Als ik naar binnen loop omarmt de alcohol lucht mij meteen. "Mam?" Vraag ik, maar er is geen reactie. Als ik de woonkamer in loop zie ik mijn vader op de bank liggen, hij heeft een half lege fles sterke drank in zijn hand. Zijn ademhaling is zwak. "Fuck." Mompel ik en loop naar hem toe, zachtjes schud ik aan zijn schouder maar er is geen reactie. Ik schud wat harder en tik tegen zijn wang aan. "Godverdomme pap wordt wakker." Mompel ik. Plots pakt hij mijn pols en kijkt hij me aan. "Wat doe jij hier?!" Is het eerste wat hij uit weet te brengen. "Ik dacht verdomme dat je dood was!" En ik trek mijn pols los. Ik kijk hem onderzoekend aan en hij stuurt me een boze blik. "Waar is mam?" Vraag ik voorzichtig. "Ze is weg." Zegt hij nors. "Ze is verdomme weg!" Schreeuwt hij. "En het is allemaal jouw schuld! Je had nooit geboren moeten worden!" Hij staat op en komt tegen over mij staan. Ik zie de agressie in zijn ogen. "Het was ook niet mijn idee om geboren te worden, hadden jullie het maar gewoon veilig moeten doen hé." Zeg ik bijdehand. "Ik ben dat kut gedrag helemaal zat van je!" Schreeuwt hij, het komt vanuit de grond van zijn hart, zijn koude hart. En dan voel ik een scherpe pijn in mijn wang, ik heb geen tijd om mezelf te verdedigen en gelijk krijg ik een duw. Ik verlies mijn evenwicht en beland op de grond, mijn vader blijft maar door slaan. Ik rol mezelf op tot een balletje en bescherm mijn hoofd. Ik krijg een trap in mijn buik en hap naar adem, de trappen blijven volgen en ik zie al snel zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik kan niks terug doen, ik wil misschien ook niets terug doen. Ik heb dit verdiend herhaal ik in mijn hoofd. Ik laat het maar gebeuren en al snel wordt het zwart voor mijn ogen.

  POV Loïs

Ik zit in mijn laatste les van vandaag, vandaag was nog niet zo heel erg. Een meisje, genaamd Romy stelde mij voor aan haar vriendengroep en ze waren allemaal heel aardig. Ik hoefde gelukkig niet de pauze door te brengen in de wc, waar ik al bang voor was. Ik zit nu naast Romy bij wiskunde. We zijn een beetje aan het klooien, op de manier waar van ik dacht dat het alleen bij Diaz kon. "Zullen we galgje spelen?" En ze kijkt me ondeugend aan. Ik grinnik "is goed." Zeg ik en scheur een blaadje uit mijn schrift. "Ik begin." Zegt ze en ze zet een paar streepjes op het papier. Ik noem een paar letters maar voordat ik het woord heb geraden worden we abrupt gedwongen te stoppen door de docent. Hij pakt het blaadje af, scheurt het in stukken en gooit het dan weg. "Romy jij mag een briefje gaan halen, en het is dat je nieuw bent Loïs anders had je ook een briefje moeten halen." En hij kijkt me aan. Shit hij zet me zo erg voor het blok. Of ik blijf hier zitten en riskeer het dat Romy me gelijk niet meer aardig vindt, of ik ga mee een briefje halen en vermoorden mijn ouders me. Ik ga wel voor het laatste, snel sta ik op en loop ik achter Romy aan. Ik sluit de deur en ze kijkt me aan. "Ben je gek?" En ze kijkt me aan. "Waarschijnlijk wel." Mompel ik terug en ze grinnikt. "Tof van je dat je mee gaat." En een glimlach krult haar lippen.

We lopen samen naar de afdelingshoofd, Romy is blijkbaar al bekend hier en de afdelingshoofd grinnikt als ze ons ziet. Ze pakt al twee briefjes voor ons en twee pennen. "Mevrouw, Loïs verdiend eigenlijk geen briefje." Neemt Romy het voor me op. "Nee, het is goed zo." Zeg ik snel. "Oh, Romy vertel." Vraagt de afdelingshoofd met oprechte interesse. Romy begint het verhaal van galgje te vertellen en wat onze docent tegen mij zei. Maar dat ik toch met Romy mee liep. "En het is haar tweede dag hier." Voegt Romy er snel achteraan. De afdelingshoofd knikt maar voordat ze verder antwoord kan geven staat er een vrouw van de administratie in de deuropening. "Wat is er Lia?" Vraagt de afdelingshoofd. "Levi Jones is niet dit blok aanwezig, hij had hiervoor een tussenblok, en ik krijg zijn ouders ook niet te pakken." Zegt ze. "Oké dankjewel Lia, daar ga ik achteraan. Meiden ik laat jullie briefjes allebei zitten, ga maar gauw terug naar de les." Zegt ze met een glimlach en Romy en ik lopen lachend haar kamertje uit. Als we bij het lokaal aankomen en de deur open doen zegt de docent gelijk "Meiden blijf maar op de gang zitten." En hij sluit de deur weer. Romy schiet in de lach en ik plof lachend op een stoel. "Weet je." Begin ik dan opeens. Romy kijkt me vragend aan "Nee ik weet het niet." Zegt ze. "Ik was zo bang dat ik geen vrienden hier zou krijgen en dat ik weer gepest zou worden." Ik durf Romy niet aan te kijken. "Hoe kan jij gepest zijn? Je bent zo mooi en knap en leuk." Ze kijkt me vragend aan. "Vroeger zag ik er niet zo uit hoor." Mompel ik. Ik vind het zo lastig om hierover te beginnen maar het gebeurde gewoon vanzelf. Romy ziet dat het me pijn doet en begint snel over iets anders, over wat haar is overkomen afgelopen weekend en ik grinnik.