Ms. Chubby Nerd meet Mr. Mysterious Possessive (UNDER REVISION)

Chapter 18: His struggles

Elle's POV

Katulad ng dati ay maaga akong nagising. Pinakiramdaman ko ang paa ko. Ginalaw-galaw ko ito at 'di na nakaramdam ng sakit. Tumayo na ako at muling pinakiramdaman ang paa.

Mabuti na lang at ayos na ang paa ko hindi ko na kailangang umabsent. Naghanda na ako sa pagpasok. Nang matapos ang paghahanda ay kumain na ako ng almusal. Niligpit ko ang aking kinainan. Binuksan ko na ang pinto at nagulat ako sa aking nakita.

"Trexx" banggit ko sa pangalan niya.

Ngayon ko na lamang nabanggit ang kanyang pangalan.

"Aze" tawag nito sa pangalan ko. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Nakahawak parin ako sa doorknob at nakatingin lang sa kanya.

"Aze, can we talk?" may pagmamaka-awa sa boses niya. Bumuntong hininga ako.

Siguro nga ito na ang tamang panahon para kausapin siya.

"Sige, saan?" pagpayag ko

"There's a park near here, right?" tanong niya.

Tumango ako at nauna ng maglakad. Nakasunod lang siya sakin at 'di ko siya kasabay maglakad. Nang makarating sa park ay umupo ako sa swing, ganun din naman ang ginawa niya. Tahimik ang paligid walang tao ngayon dito sa park.

"Aze" tawag ni Trexx sakin. Hindi ako nagsalita at tumingin lang sa kanya. Iniintay kung ano ang sasabihin niya.

"I'm really really sorry. I didn't mean to hurt you. When I arrived in London that was the time my dad (who adopted me) had an heart attack." Sambit ni Trexx na halatang malungkot.

Nagulat ako sa sinabi niya. Tahimik lang ako pero naramdaman ko yung lungkot niya.

"We immediately went to the nearest hospital but when we arrived, the doctor said it was dead on arrival." kwento niya. Kitang kita ko ang pagtulo ng luha sa kanyang mga mata. Gusto kong yakapin siya at sabihin na andito lang ako para sa kanya pero hindi ako makagalaw sa pwesto ko.

"I was so shocked that day. My mom (who adopted me) was so devastated. I don't know what to do. I don't want to tell you that because I don't want you to worry about me. After that day, I become very busy in school works and to help my mom to take care of the funeral and the company. Every night  I heard my mom cry. It was so heartbreaking. They are not my real parents but I treated them as one." Mahabang sabi ni Trexx. Tuloy parin sa pagtulo ang luha sa kanyang mga mata habang inaalala ang mga nangyari.

Ito ang unang beses na nakita ko siyang umiiyak. Kahit kalian ay 'di ko siya nakitang umiyak noong nasa orphanage palang kami. 'Di ko mapigilang mapaluha dahil dito. Tumayo ako at pumunta sa harap niya. Niyakap ko siya. Nagpatuloy siya sa pagkwe-kwento.

"I'm sorry for not contacting you. I lost my phone and I didn't memorize your number. I tried everything to contact you but when I finally had a contact in the orphanage you're not there anymore. Sister Tessie said that you left and she don't know where you are." Sambit ni Trexx

"I'm really sorry but I really can't find you. I have to go to school and help to run the company and at the same time I don't want to left mom there in London." Sambit muli ni Trexx. Hinigpitan ko ang yakap sa kanya.

"I'm sorry Trexx, hindi ko alam." sambit ko habang yakap parin siya

Umalis siya sa pagkakayakap, pinunasan ang luha sa mga mata niya at hinarap ako.

"No, Aze. It's okay I understand you." sambit niya at pinunasan ang luha sa mga mata ko. Ngumiti siya sakin. Yung natural na ngiti na nakita ko sa kanya noon. Nginitian ko siya pabalik.