Ms. Chubby Nerd meet Mr. Mysterious Possessive (UNDER REVISION)

Chapter 63: True Love

Her POV

Bumangon ako ng makaramdam ng uhaw. Tiningnan ko ang orasan at 12 midnight na. Tahimik ang loob ng bahay. Patay na ang mga ilaw. Sa tingin ko'y kanina pa sila tulog.

Bakit di ko naramdaman o namalayan? Ganun na ba ka-occupied ang isip ko?

Agad akong uminom ng tubig. Naisipan kong lumabas at magpahangin sa tabing dagat. Umupo ako sa buhanginan. Ramdam na ramdam ko ang lamig ng simoy ng hangin. Nakalimutan kong wala nga pala akong dalang jacket. Napayakap ako sa sarili pero nanatili sa aking pwesto.

"Why are you here?" sambit ng familiar na boses.

Hindi na ako lumingon pa dahil alam ko na kung sino iyon. Naramdaman kong may ipinatong siya sa aking balikat. Isang jacket. Naamoy ko agad ang pabangong nanggaling sa jacket niya.

"Why are you here?" balik na tanong ko at pinakiramdaman ang init na dala ng jacket.

"I can't find my phone. I found it near the bonfire and was about to go back when I saw you" he said. Umupo siya sa tabi ko. Nanaig ang katahimikan bago niya basagin iyon.

"Aze." halos pabulong na sambit niya. Umiling ako.

"Not now, Haven" I said.

"Please. Listen to me" he insisted. Tatayo na sana ako ng pigilan niya ako.

"Please" he said. His eyes are pleading. I sigh.

"Fine." I said and he smiled. Inayos niya ang jacket na nasa balikat ko. Ramdam ko ang init ng kanyang kamay ng mapadaplis ito sa aking braso.

"I'm sorry for everything. I know that I've done was terrible but I regretted it." He explained. Alam ko, Haven. I know how sorry you are.

"I'm very very sorry" he apologized. But, I just can't.

"Can't we just stay as a friend?" I ask. Gusto kong batukan ang sarili ko dahil may bahid ng pait ang mga salitang binitawan ko.

"Aze, I love you. Is it not enough for you to forgive me?" he asks trying to stop himself from shouting.

"Akala mo ba ganun kadali yon? Akala mo ba ganun lang kadali na magalit sa isang taong sobrang importante sayo? Ang hirap Haven, sobra." sambit ko habang tumutulo ang luha sa aking mga mata.

"Why can't you just forgive me? Is it because of that bastard Trexx?" he asks. I can see the anger in his eyes pero mas pinili niyang pigilan ang sarili kaysa sigawan ako. And in that quick moment my heart melt. He still respects me despite everything.

"Don't call him that." It was almost a whisper. I look at him straight in the eye. Mukha namang natauhan siya sa ng magtama ang mata namin.

"How I wish I was him." he whispered but I can't hear him.

"What?" I asks confuse.

"Do you love him?" he asked. Seryosong seryoso ang kanyang mukha habang iniintay ang sagot ko.

"I love him." I said kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata. Of course I love my brother and I know that at this moment I am hurting him.

"But why are you crying?" he ask. Because I am hurting.

"Nothing" I said at tumayo na.

"Why are you crying, Aze?" he asked in a very serious tone.

"Did he hurt you?" he asked again.

"No" I immediately said habang umiiling. It's the opposite. Ako yung nananakit sa kapatid ko ngayon. He's worried about me just like you, Haven.

"So why are you crying?" malumanay na sambit niya.