Ms. Chubby Nerd meet Mr. Mysterious Possessive (UNDER REVISION)

Chapter 45: Going Home

Her POV

Paalis na kami ni Trexx at Rionder. Naisipan namin na sa private plane na lang sumakay.

"Mama Lulu, where are we going?" tanong ni Rionder sakin.

"We're going to the Philippines. Where your Mama Lulu and Daddy Trexx born." Nakangiting sambit ko kay Rionder. Nasa gitna namin siya ni Trexx.

"Is the Philippines beautiful?" inosenteng tanong ni Rionder

"Yes, baby. It so many beautiful places there." sambit ni Trexx

"I can't wait to see the Philippines." excited na sambit ni Rionder. Habang nasa byahe ay tulog lang si Rionder. Gising naman si Trexx at nagbabasa lamang ng mga papers para sa kompanya. While in the middle of the sky I can't stop thinking about them.

I'm not ready to face and meet them but I can't run away forever. After I left in the Philippines, I realized how much I love Haven. I always dreamed about him but the fact that he hurt me, broke me.

"Are you okay?" napalingon ako kay Trexx at kita ko ang pag-aalala sa mga mata niya. Halatang itinigil niya ang ginagawa para makausap ako.

"I'm fine" sambit ko

"Are you worried about meeting them?" tanong ni Haven

"Yeah. I don't know what to react if I meet them." Pagtatapat ko

"Just be yourself. You are not the old Azhelle Luck. You're much strong and brave now." sambit ni Trexx

Nginitian ko na lang siya at itinuon na lamang ang atensyon sa ibang bagay. Nang makarating sa airport ay agad kaming bumaba at sumakay sa isang limousine papunta sa titirhan namin.

Nang makarating sa titirhan ay hindi na ako nagulat sa laki nito. We'll sa loob ng 3 taon doon ko unti-untng nalaman kung sino ang mga magulang ko. Marami kaming business pero tago naman ang pangalan ng parents ko. Si Trexx ang tumayong representative noong na-adopt na siya ni mom and dad.

"Mama Lulu, where's my room? I'm so tired." humuhikab na sambit ni Rionder. Napangiti ako dahil napaka-cute niya. Napaka-antukin talaga nito ni Rionder.

"Let's go baby, I will show you your room." sambit ko at binuhat siya. Lumingon ako kay Trexx at sinenyasan siya na ako na bahala kay Rionder. Tumango ito at nag 'thank you' ng walang tunog.

Inihiga ko siya at tinabihan. Nang tuluyang makatulog ay bumaba na ako at nakita si Trexx sa office niya na busy parin sa ginagawa.

"You have to rest. Kanina ka pa diyan sa harap ng mga papers at laptop mo." sambit ko.

"I have to finish this today. Para sa mga susunod na araw ay hindi ko na ito gawin. I want to spend more time with my son and of course with you." sambit ni Trexx. Napangiti ako sa sinabi niya. Wala na akong nagawa sa sinabi niya. Umupo ako sa tabi niya.

"I will help you." sambit ko. Si Trexx ang nag-manage ng business naming. Our parents trusted him. I saw how hardworking he is.

"No need. I can handle this, just rest" sambit niya habag hindi inaalis ang tingin sa laptop.

"No, I will help you" matigas na sambit ko

"You really become stubborn. " nakangiting sambit ni Trexx at itinigil ang ginagawa. Pi-nat niya ang ulo ko. Tinulungan ko siya at madaling araw na ng matapos kami.

"Are you hungry?" tanong ko

"Yeah. Can you cook something?" Tumango ako at dumeretso na kami sa kusina. Hindi na kami kumuha ng maraming maid dahil kaya naman namin ni Trexx ang gawaing bahay. Sa totoo lang ay gusto ni Trexx kumuha ng mga maid para daw 'di na ako mahirapan. Pero tumanggi ako. Nagpumilit siya kaya pumayag ako na isa lang para magbantay kay Rionder pag wala kami.

Hindi pa dumadating yung maid kaya kami pa lang ang nandito. Syempre pati driver at security guard. Nagluto lang ako ng Bicol Express. Favorite ni Trexx. Sabay kaming kumain at ako na ang naghugas ng pinggan namin. Hinintay ako ni Trexx na matapos maghugas at sabay kaming umakyat.

"Goodnight. Lulu" sambit ni Trexx

"Goodnight and for so many times stop calling me Lulu, kuya." pangaasar ko rin kay Trexx. Nakita ko lang na ngumisi ito. Pumasok na kami sa kanya-kanya naming kwarto. Si Trexx ay matutulog sa tabi ni Rionder.

Nagbihis na ako at agad nahiga sa kama. Bumuntong hininga ako.

Ilang taon na ang lumipas at alam kong maraming nagbago. Hindi na ako masyadong pamilyar dito sa Pilipinas. What am I going to react if I met them?

Hindi nawala yung sakit na naramdaman ko simula ng mangyari ang lahat. Sa tingin ko mahirap si kalimutan lahat ng nangyari kasi hanggang ngayon masakit pa rin. And I don't really sure if this was going to disappear.