Gdy Umiera Dzisiaj

66

Gdy umiera dzisiaj

Część druga

Rozdział trzydziesty czwarty

Jego twarz.

Lucjusz widział już wcześniej ten wyraz. Na pewno nie u tego mężczyzny, ale u kogoś, kto zdał sobie właśnie sprawę, iż coś wymknęło mu się spod kontroli i nie może zrobić nic, aby ją odzyskać.

Trzeba było przyznać, że na tej twarzy widniała beznamiętna maska, ale Lucjusz nie był głupcem. Pod pozorną obojętnością dostrzegał silne poczucie bezradności i niepokój. Czarny Pan czuł teraz coś, doświadczał czegoś bardzo ludzkiego. I Lucjusz był pierwszym śmierciożercą, jeśli nie liczyć Izara, który widział go w tak wrażliwym stanie.

Zdecydowawszy się odwrócić uwagę od rozgrywającej się przed nim sceny, postanowił dalej wpatrywać się w odwrócone od niego oblicze jego Pana. Szkarłatne oczy ani na chwilę nie opuściły leżącego na ziemi Izara. Zupełnie jakby Dumbledore'a, Potterów ani Lucjusza wcale z nim nie było.

Bariery poruszyły się przy jego stopach, zaskakując Lucjusza, kiedy mały ich płomyk wspiął się po jego nogach. Odwrócił się wtedy od swojego Pana i skierował wzrok na ziemię. Po drugiej stronie złotej zasłony zaklęć ochronnych Izar próbował przeczołgać się do jego stóp, bezustannie walcząc z tym, aby choć trochę się podnieść. Lucjusz przykucnął szybko, aby usłyszeć, co mówi.

- Izarze – szepnął, wyciągając dłoń w stronę barier. Nie był jednak zaskoczony, gdy opuszki jego palców uderzyły w widzialną barierę i mocno się od niej odbiły. Spojrzał na drżącego czarodzieja i zaczął zastanawiać się, dlaczego skierował się on ku niemu, a nie Czarnemu Panu. Przecież na pewno chciałby porozmawiać ze swoim kochankiem, prawda?

- Głupcy – wychrypiał chłopiec, spod którego maski dobiegł chichot. Jak bardzo Lucjusz żałował teraz, że ostatnim wspomnieniem jego bezwstydnej fascynacji będzie ta złota maska, a nie kryjące się pod nią nieskazitelne piękno. – Będziecie tu tak bezczynnie stać? Przybyło Ministerstwo… - Pomimo bolesnego drżenia i ciężko czerpanych oddechów, Lucjusz jakimś cudem zrozumiał jego słowa.

Odsunął się od chłopca i odwrócił, spostrzegając zbliżających się do nich aurorów. Cała ich uwaga skupiona była na grupie śmierciożerców, którzy bez wątpienia zastanawiali się, co takiego zajmuje teraz ich Pana.

- Idź – rozkazał mu Voldemort. Najwyraźniej usłyszał Izara, pomimo że ten wyszeptał swoje słowa naprawdę cicho.

- Mój Panie – krzyknął miękko, zerkając na Jamesa i Lily Potterów. – A co z tobą?

- Ja jestem potrzebny tutaj, a ty tam. Idź.

Lucjusz był rozdarty. Podziwiał Izara na tyle mocno, by chcieć przy nim zostać i możliwie jak najbardziej mu pomóc, a także interesowało go, jak potoczy się dalej akcja z Potterami, jednak wiedział, że wszystko to blakło w porównaniu z jego lojalnością do Czarnego Pana. A kto by pomyślał, że zrezygnuje on z walki, by pilnować chłopca, którego istnienie powoli się kończyło. To umocniło tylko jego podejrzenia wobec tego, że Izar był dla Czarnego Pana czymś więcej niż tylko zabawką. Byli kochankami, owszem, ale w jakim dokładnie stopniu?

- Powodzenia, mój Panie. Będę wypatrywał ciebie i Izara na polu bitwy. – Jego ton był oczywiście gładki i beznamiętny. W rzeczywistości jednak te słowa były dla niego gorzkie. Izar tego nie przeżyje, prawda? Czy śmierciożercy utkną teraz w barierach niczym uwięzione zwierzęta? Barierach składających się z ducha i istoty chłopca, który tak wiele poświęcił w imię tej wojny? To było odrażające. Tym bardziej, że Lucjusz zdał sobie sprawę, iż ma nadzieję, że Potterom uda się jakoś go ocalić.