It All Started When I Met Him ll Choi Beomgyu ✔️

14

HEIDI GHAYLE QUIZON

“H-Hey...” Marahan ko siyang tinapik pagkatapos kong maglakad ng dahan-dahan saka tumabi sa kaniya sa sofa.

Nakapikit siya at ang ulo ay nakatingala sa kisame. Ang mantsa dugo sa damit niya ay sobrang dami at kitang-kita ko sa braso niya ang pagtulo ng dugo doon.

I became so worried about his situation, what happen? Why did he turned out like this? Bakit siya duguan? Wag niyang sabihin na sumabak siya sa laban? Oh gosh.

“Beomgyu, wake up.” Bulong ko saka tinapik siya sa pisngi at ganon nalang ang panlalaki ng mga mata ko nang maramdamang sobrang init niya.

I bit my lower lip out of frustration. Duguan siya saka may sakit pa. Should I bring him to the hospital?

“I know what your thinking.” Nagulat ako nang bigla siyang magsalita. Nakadilat na ang mapupungay niyang mga mata ngayon. “Wag mo ng balakin na dalhin ako sa ospital. Mas lalala lang ang s-sitwasyon— Argh! Fck! It hurts!” Sigaw niya habang hawak-hawak ang nagdudugong sugat.

“T-Teka lang... ano bang dapat kong gawin?” Tanong ko sa sarili ko.

“Just go out. Don't mind me, I'm okay.” Aniya.

“Okay? Tignan mo yang itsura mo. Duguan ka at nilalagnat ka, parang hindi mo nga kayang tumayo e.”

Bumuntong hininga siya saka ipinikit ang mga mata. Nagulat ako nang walang kahirap-hirap siyang tumayo mula sa pagkakaupo. Nanlaki ang mga mata ko at napaawang din ang labi.

Ang tindig niya ay ganun pa din, parang wala siyang nararamdamang sakit. Parang ayos nga kang talaga siya pero di matatago ng mga mata niya yon. Kitang-kita ko sa mata niya na pinapakita niya lang sa akin na matapang siya pero iba ang nakikita ko sa mga mata niya.

“See? I'm fine kaya pwede ka ng umalis.” Aniya.

“Hindi ka okay. Nakikita ko.” Pagmamatigas ko.

“Just please, don't mind me. I don't need someone who'll be worried about me.” Saad niya na mahihimigan mo ng inis ang boses.

I sighed heavily then stand up. Tinitigan ko siya ng mabuti sa mata saka nagkibit balikat. Hinawakan ko muna siya sa balikat bago ako lumabas ng tuluyan sa unit niya. Naramdaman ko ang bahagya niyang pagkislot na napapikit pa siya dahil sa pagpipigil ng sakit.

Bago ko pa maisara ang pinto niya, naabutan ko pa siyang napaluhod sa sahig habang sapo-sapo ang sugat sa tagiliran. Napahawak siya sa lamesa para makahugot ng lakas at hindi tuluyang matumba.

I rolled my eyes because of irritation. It obvious that he's in pain but he's hiding it. What wrong with him? Bakit hindi niya matanggap sa sarili niya na mahina siya ngayon at kailangan niya ng tulong.

Nanlaki ang mga mata ko nang bigla siyang umubo ng dugo kaya wala ng pagdadalawang isip na pumasok na ako sa loob. Napalingon siya sa akin at mukhang nagulat siya na nandito ulit ako sa loob ng unit niya.

Sorry siya, matigas ang ulo ko.

“Stubborn woman.” Bulong niya nang makalapit na ako sa kaniya.

I rolled my eyes at him. “Look who's talking.” I said then gently wiped the blood from the side of his lip using my thumb.

Nararamdaman kong nakatitig siya sa akin pero hinayaan ko nalang yon. Nagpatuloy lang ako sa paglilinis ng labi niyang may dugo dahil sa pag-ubo niya kanina.