Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hızla hazırlandıktan sonra soluğu Kaan'ların evinde aldık. Yardımcılar tarafından karşılanarak içeri girdiğimizde, bizi bekleyen manzara işler acısıydı. Bir köşede gözyaşı dökeninden evin içinde çaresizce ve bir o kadar da öfkeli bir şekilde volta atana kadar herkes vardı.
Dayım yanımdan ayrılarak kendine bir yol çizerken kendimi kaybolmuş gibi hissettiğim anda tanıdık bir yüz çıktı önüme. Sarp'ın annesi bana doğru hüzünlü bir şekilde tebessüm ederek, ''Hoş geldin, Işıl,'' dedi.
''Hoş buldum, Ceyda Hanım.''
Kendimi gülümsemeye zorladım. Ortaya buruk bir ifade çıkarken buradaki insanların ruh hallerini tahmin edebilsem de nezaketen, ''Nasılsınız?'' diye sordum.
Ceyda Hanım da yorgun bir şekilde gülümsedi ve ellerini iki yanına açarak etrafına bakındı. ''Gördüğün gibi.''
Karşılık olarak sadece başımı salladım. Dayım Ferit Bey ile Kaan'ın babasının yanına ulaşmış Ferit Bey'e sarıldıktan sonra elini destek verircesine Kaan'ın babasının omuzunu koymuştu. Kaan dağılmış bir şekilde koltukta oturup sabit bir noktaya bakıyor, Sarp ise duvara yaslanmış bir şekilde düşüncelerine dalmış gibi görünüyordu.
Bakışlarımı onlardan ayırarak kendi etrafıma bakındım. Koltuklardan birinde oturmuş ve gözyaşlarını akıtan kadını görmemle kendisinin kim olduğunu anlamam uzun sürmedi. Ses tonumu alçalttım ve Ceyda Hanım'a biraz daha yanaşarak kadını işaret ettim. ''Hanımefendi Ayda ve Kaan'ın annesi mi?''
''Evet,'' diye yanıtladı Ceyda Hanım ve tanıtmak istercesine ekledi. ''Demet.''
Başımı sallayarak usulca kadına doğru adımladım. Daha önce birçok kaçırılmaya el atmıştık, ama hiçbirinde kaçırılan kişinin acılı annesiyle bizzat muhattap olmak durumunda kalmamıştım. Ağır hareketlerle kadının önünde dizlerime doğru çöktüm ve yüzüme güven veren bir ifade yerleştirerek, ''Demet Hanım, merhaba,'' dedim
Kaan'ın annesi başını kaldırdı. Yaşlarla dolu gözleri beni bulduğunda, ''Ben Kaan'ın bir arkadaşıyım,'' diyerek en kolay yoldan kendimi tanıttım. Kadının elini tuttum ve ona sözlerimin garantisini verircesine gözlerine baktım. ''Size söz veriyorum Ayda'yı bulacağız.''
Kızının adını işitmesiyle sesli bir iç çekti. Kırık bir sesle, ''Siz?'' diye sorduğunda, ''Ben bunun için görevlendirildim,'' dedim kısaca. ''Bunu bilseniz yeter.''
Tam olarak görevlendirilmiş sayılmazsın.
Kendi kendimi bu göreve tayin etmiş olabilirdim, ama dayımın Ayda için kurulan ekipte bana da yer vereceğini biliyordum. Sonuçta bu olay Sarp ile bağlantılıydı ve benim artık şirkette bir görevim olmadığı için boştaydım.
