Młody aktywista środowiska LGBT, Kim Taehyung, za namową swojego chłopaka Namjoona, decyduje się na zrzucenie kilku zbędnych kilogramów u najlepszego trenera w mieście. Polecony przez brata partnera pracownik siłowni, Min Yoongi, okazuje się bardzo...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zawsze pewny siebie i odważny niczym lew Taehyung stanął przed ogromnym budynkiem siłowni, tym razem przypominając bardziej przerażonego, malutkiego koteczka, aniżeli dumnego króla zwierząt. Pomimo chłodu panującego na dworze, czoło chłopaka okraszone było niewielkimi kropelkami potu, które idealnie uwydatniały zmęczenie Kima, spowodowane noszeniem sporej wielkości torby treningowej. W końcu zdążył zmachać się już przed wyjściem z mieszkania, zawzięcie szukając jakichkolwiek sportowych ubrań nadających się do pokazania w miejscu publicznym. To nie tak, że Tae był niczym kobiety malujące się na siłownię, ale zwyczajnie zdawał sobie sprawę z tego, że jest osobą względnie rozpoznawalną, a jego twarz ludzie kojarzą z całą społecznością LGBT w Korei Południowej. Z tego powodu w miejscach publicznych zawsze starał się wyglądać i zachowywać nienagannie, nie narażając się na krytykę ze strony swoich przeciwników czy mediów.
Co innego działo się oczywiście w momentach, gdy Tae mógł być prawdziwym sobą. Wtedy pokazywał najbliższym swoje pazurki, które chował tylko postawiony przed obcymi ludźmi lub w momentach, gdy ktoś okazywał się zdecydowanie bardziej dominującym. Tak też było w relacji jego i Namjoona, przy którym dwudziestolatek mógł swobodnie czuć się beztroskim i słodkim dzieciaczkiem, nie przejmując się problemami życia codziennego. Odpowiadało to również dwudziestopięcioletniemu mężczyźnie, który był typowym karierowiczem, właścicielem dobrze zarabiającej firmy i na pierwszy rzut oka idealnym partnerem. Spełniał wszystkie zachcianki Tae, wysłuchiwał jego infantylnych opowieści i spędzał z nim cudowne chwile, pozostawiając chłopaka daleko od problemów związanych z pracą czy innych trudów życia, takich jak gotowanie, płacenie rachunków czy robienie zakupów.
Dzięki temu Taehyung był ostoją Namjoona, do której mógł wracać każdego wieczoru i w stu procentach odciąć się od pracy czy wszystkich problemów. I chociaż brunet zdawał sobie sprawę z tego, że Tae nie jest głupim dzieciakiem bez pasji czy niedorozwojem z ilorazem inteligencji wyrażonej dwucyfrową liczbą, to tak naprawdę nigdy nie próbował rozmawiać z nim na poważniejsze tematy. Widział twarz szatyna w telewizji, słyszał jego żarliwe przemowy w obronie wszelakich mniejszości i nawet gdzieś w głębi serca był cholernie dumny z faktu, że przystojny chłopak, którego z początku wyrwał dla zabawy w gejowskim klubie, w rzeczywistości okazał się całkiem mądrym gościem, ale tak naprawdę nie doceniał tego nawet w najmniejszym stopniu. Nam w rzeczywistości potrzebował tylko kojących przytulasków Kima, jego mięciutkiej pupy czy uroczego śmiechu. I chociaż na pierwszy rzut oka nie robił młodszemu o pięć lat chłopakowi żadnej krzywdy, to ich relacji nigdy nie można było określić mianem normalnego związku opartego na przyjaźni. Był to raczej układ, w którym dwoje względnie dorosłych ludzi odnajdywało się w całkowicie przyzwoity sposób.
Mimo tego Taehyung nigdy nie czuł się samotny czy niedowartościowany. Od filozoficznych dyskusji i rozmów o problemach dwudziestego pierwszego wieku miał w końcu swoich znajomych z organizacji działającej na rzecz osób nieheteronormatywnych, transpłciowych czy wszelkich innych mniejszości, o które w należyty sposób nie dbał rząd. Aktywny udział w marszach, walka o prawa chroniące przed dyskryminacją, prowadzenie bloga czy zwykła pomoc ludziom była dla Tae czymś wyjątkowym i najważniejszym, a fakt, że Namjoon szczególnie nie interesował się misją życiową swojego partnera, jakoś bardzo go nie szokował. Prawdę mówiąc, Kim doceniał nawet to, że dwudziestopięciolatek nie wstydzi się mówić przy ludziach, że jest w homoseksualnym związku, co w Korei nie należało do powszechnych zachowań.
