Mijn Leven Op Zweinstein // Hannah Willems

Hoofdstuk 25

A/N het eerste deel wat ik recenter geschreven heb :) Ik hoop dat jullie het leuk vinden, laat dat weten met een ster ;)
Xx

"Hannah, wacht!" zegt Remus, "Ik kan het uitleggen." Ik draai me om en hij kijkt me smekend aan. Hij pakt mijn handen vast. "Hannah, het spijt me zo. Ik had niet moeten wegrennen na wat er gebeurde. Ik was in de war, ik wist niet wat ik moest doen of zeggen. Ik wilde het niet verpesten bij je door wat stoms te zeggen. Ik vind je leuk Hannah, zo ontzettend leuk. Daarom zoende ik je, het gebeurde gewoon. Hannah wil je me vergeven? Ik kan niet zonder jou, wees alsjeblieft niet meer boos."

"Remus, ik-" "En ik snap het als je denkt dat we geen vrienden meer kunnen zijn, maar alsjeblieft, wil je er over na denken. Want ik kan nu niet zonder je. En-" "Remus, ik wil helemaal geen vrienden zijn." "Dat weet ik, en dat begrijp ik, maar kunnen we dat alsjeblieft proberen?"

Ik begrijp dit niet. Sirius zei dat hij me zag zitten, Remus zegt met ook dat hij me leuk vindt. Waarom wil hij dan vrienden zijn? En waarom laat hij me niet uitpraten.

"Remus, ik-" probeer ik. "Ik begrijp het echt, maar alsjeblieft, laat me alsjeblieft niet zitten."

"Remus-" "Hannah alsjeblief, ik-" "KAN IK VERDORIE NIET EEN KEER WAT ZEGGEN?!" Het is eruit voordat ik het door heb.

Het is nu wel stil.

"Sorry Remus, dat bedoelde ik niet zo," zeg ik. "Je bleef maar gewoon praten en er is iets wat ik wil zeggen." "Sorry, ik raakte in paniek. Nu ik weet dat je me niet leuk vindt." "Wie heeft dat gezegd, ik niet. Ik zei dat ik geen vrienden meer met je wil zijn. Remus, ik wil geen vrienden meer zijn, ik wil meer dan dat. Dat probeer ik je al de hele tijd te zeggen, maar je bleef maar praten."

"Hannah, ik," stamelt hij, "ik weet niet of ik dit kan." Ik begrijp dit niet. Ik merk ook dat mijn wenkbrauwen frons en Remus vragend aankijk. "Ik weet niet of ik onze vriendschap op het spel durf te zetten," zegt hij voorzichtig en rustig.

Het blijft even stil. Wil ik dat wel? Durf ik dat op te geven om het officieel te maken? Wat als het stuk loopt? Wat als Remus me toch niet leuk genoeg vindt? Maar ik wil hem. Ik wil met hem zijn, ik wil niet dat hij met een ander meisje is. En dat zal gebeuren als ik hem laat gaan.

Wat als hij mij hier laat staan? Wat als hij mij verlaat? Ik moet wat zeggen, snel, anders is het te laat.

"Hannah," mijn naam klinkt zo goed met zijn stem, "gaat het wel?" Ik schrik op uit mijn gedachten. Ik voel iets nats op mijn gezicht. Tranen. Waarom huil ik. Ik lach door de tranen heen. "Ja, ik weet ook niet wat dit is," antwoord ik. "Ik ben denk ik gewoon te bang om je kwijt te raken Reem." Ik kijk voorzichtig omhoog, recht in zijn ogen. Remus doet een stap dichterbij en legt zijn ene hand op mijn arm. De andere hand gebruikt hij om voorzichtig mijn tranen weg te vegen.

Hij doet dat zo voorzichtig en teder dat het voelt alsof ik een porseleinen bordje ben waar een beetje stof op ligt. En het bordje wordt voorzichtig uit de kast gepakt. En elk kleine stukje stof wordt er voorzichtig af gehaald. Daarna wordt het bordje weer in de kast gezet. Remus verplaatst zijn tweede hand naar mijn andere arm.

Ik zeg niets. Ik doe niets. Ik sta gewoon stil en bekijk en voel dit hele tafereel aan. Misschien geniet ik er zelfs van. Ik glimlach naar hem. Hij glimlacht naar mij.

Best gek hoe er soms geen woorden nodig zijn om elkaar perfect te begrijpen. Om elkaar te voelen, te weten wat de ander denkt. Ik glimlach bij de gedachte dat Remus en ik zo'n speciale connectie hebben.

Hij glimlacht ook, hij denkt vast hetzelfde.

"Ik heb m bedacht," zegt hij, "ik wil niet gewoon vrienden zijn. Ik wil ook meer, als jij dat ook nog wilt. Ik bedoel ik zou het snappen als je dat niet wilt. Ik ben gevaarlijk..." "'Reem, tuurlijk wil ik dat. En ik weet toch hoe ik je in bedwang kan houden." Dat laatste zeg ik met een knipoog.

En het is officieel. Wauw. Ik had nooit verwacht dat dat zou gebeuren. Remus was mijn beste vriend, tot het begin van dit jaar. Toen werd dat anders. En nu is het zo, nu is het beter. Remus is mijn eerste vriendje. En mijn enige. Want met hem wordt ik oud. Dat weet ik zeker. Ik voel dat gewoon.

Ik kijk hem aan en giechel dom. Dan draai ik me om en ren ik weg. Ik laat hem achter in de slaapzaal. Ik denk dat hij redelijk verbaasd is, maar ik zelf net zo veel om eerlijk te zijn. Maar nu is het te laat om terug te gaan, dus ren ik terug naar de Grote Zaal waar ik Lily zie.

☽☾

"En," zegt ze met wiebelende wenkbrauwen, "hoe ging het?"
"Wel oké denk ik," zeg ik. "Misschien wel meer dan wel oké," zeg ik daarna grijnzend. Lily slaakt een enthousiast gilletje. "Vertel!" kirt ze. "Het is nu officieel aan," zeg ik trots. "Echt? Wat leuk!!" roept Lily veel te enthousiast. "Hoe moet ik je nu noemen dan? Hannah Willems of Hannah Lupos?" "Ho ho, we zijn niet getrouwd hè," lach ik. "Ik ship Hanmus helemaal," gaat ze door. Ik rol met mijn ogen en kijk haar lachend aan. "Hanmus?" lach ik.

Ik zat eigenlijk te  twijfelen of ik ze samen moest laten komen, maar ik wilde het denk ik zelf te graag haha! :) Ik weet nog niet wanneer het volgende deel komt, maar het komt er wel!
Xx