Mated | Slow Update

Chapter 17

Mated
By EyefulAiry

— Chapter 17 —

Napabalikwas ako ng bangon kasabay ang pagpunas ko ng mga luha ko sa gilid ng mga mata ko.

"Hey...you okay?" Nilingon ko sya na nagising dahil sa biglaan kong pagbangon. He checks my face at gamit ang kamay nya, sya ang nagpunas ng mga mumunting butil ng pawis sa noo ko. "What happened?" He looks worried.

"N-nightmare." I hug my knees as I stare at nowhere.

"Of what?" Nilingon ko sya.

"I can't...explain it. Images were blurry." And I keep on dreaming about it for this past few days. Though I don't know who are those persons I'm seeing in my dream. I also don't see their faces since it was all blurry. But this night, something's different in my dream. Kung dati ay puro images and unfamiliar scenes lang ang nakikita ko, this time may kasama na itong sigawan at karahasan.  And it's scaring me.

He grab my head at isinandal sa kanyang matipunong dibdib. "It's just a dream. Nothing's to worry about."

Matapos nya akong i-comfort at panoorin kumain, he went out with guards on his side. He said he's meeting with the council. Ako naman naiwang tulala sa silid.

Mukhang mahirap ang tungkulin na Alaric bilang King ano? Lagi na lang syang lumalabas para i-meet ang council. But what's great about him is he is handling all of those calmly.

He's the type of person na akala mo walang pake pero pagkatapos ng lahat ng rants mo he will give you tons of words that will make you wooow. Napansin ko yon nung sinama nya ako sa meeting kahapon.

Suddenly, I got an idea at agarang nagbihis. Since all of my clothes here were long gowns and ball gowns. I pick the plain one. A simple pale blue gown. An off shoulder gown at magaan lang sya. Medyo pabuka ang layers nito. Walang beads and such. Yung stitches and itsura mismo ng gown ang nagpapaganda rito. I wear a pair of flat shoes. Para makatakbo ako hehe.

Dahan-dahan kong binuksan ang main door ng kwarto ni Alaric. Ewan ko ba. Bakit ang laki laki ng pinto na to? Siguro mga 7-8 feet tall? Tas 2 way door ito.

Inalabas ko ang ulo ko at saka sumilip sa hall. Walang kahit na sino. Agad akong lumabas at sinarado ang pinto. Paglabas ng kwarto kasi ni Alaric ay may isang malawak na hall na napupuno ng paintings sa ceiling at canvas sa pader. May mga statues rin. Lumakad muna ako sa isang canvas ron.

A canvas of a placid lake surrounded by trees and grasses. At sa kabila ng lake there is a man. Sitting on root of a tree leaning on the tree itself with his eyes closed. And that man is Alaric.

Who paint this? Pinasadahan ko ng hawak ang canvas pero ng maglandas ang kamay ko sa gitna nito, a sudden familiar struck of pain hits my head again. Nasapo ko ang ulo at saka ako napayuko.

"Ahh....ang sakit!" Nilagay ko ang magkabilang palad ko sa magkabilang sintido ko at saka ko pinagdadaop iyon.

"Aaahhhhhhh!!!!" Parang gusto kong pisilin yung ulo ko dahil sa sakit. Para kasi itong kumikirot at pinipisil sa loob. Tipong mismong utak ko ata ang masakit?

Napaupo na ako at halos idikit ang ulo sa sahig. Di ko alam kung gaano katagal na sumakit ang ulo ko.

Kusa itong nawala.

I lean on the wall as I breathe in and out. Ilang segundo pa akong huminga ng huminga ron saka ko hinawi ang buhok ko. Tumayo ako at saka ako nagsimulang maglakad palabas but I didn't expect guards were guarding the door of this hall.