Chapter 34

319 16 28
                                    

Mated
By EyefulAiry





Chapter 34





Nag-init ang mga mata ko as I felt tears starts to flow down on my cheeks. Napapikit na lang ako sa takot, pagkadismaya, lungkot—halu-halong mga emosyon.

Naramdaman kong lumuwag ang pagkakahawak nya sa panga ko. And it slowly went to my nape as I feel his other hand do the same.

I heard him sigh. Taking a deep breath from what happened in our situation. Hearing him do that makes my heart felt heavy.

What just happened made my heart heavy and disappointed. I started sobbing and crying myself out, bitting my lips upang pigilan ang sarili ko na humagulgol ng husto.

'My dear....oh my dear Rayne..' he uttered on my mind as I felt his fingers travel into my cheeks wiping my tears off pero mas mabilis pa sa pagpapalit ng mood nya ang pagbuhos ng mga luha ko.

I can't....I can't stop crying thinking what just happened. I can't....help but cry and cry from disappointment and pure sadness.

What....what did I do wrong?


"You've done nothing. You've never done wrong." Maramdamin nyang ani pero hindi ko iyon mabatid gayong hindi ko naman nakikita ang kaniyang mga mata o maging katiting ng kaniyang reaksyon.

Kung wala akong nagawang masama o mali....bakit ganito? Bakit ako umiiyak...bakit ako nasasaktan gayong nagagalit sya sa pagpupumilit ko. Mali bang magalit ako? Mali ba na magtampo at magdamdam sa bagay na gusto ko lang naman malaman o makumpirma?

Naguguluhan rin naman ako. Gulong gulo na ako at hindi ko na alam kung ano pa ang gagawin ko o kung ano pa ba ang dapat kong sabihin. Napakasakit na para bang ipinagkakait sa akin ang dapat na akin. Ang akin naman.

Napakasakit sa pakiramdam na para bang inaagaw ang akin.

I didn't hear any from him. Maging pagkilos man lang mula sa kaniya ay wala akong maramdaman.

Suddenly I wasn't able to feel his presence, his touch, his hands on my cheeks anymore.

And when I open my eyes....I saw him not longer there. Not longer in front of me with our position, not longer standing right in front of me....

Not longer inside his chamber. Leaving me alone in this lonely room that was just filled with negativity.

Napaupo ako at tuluyang nagpalamon sa lungkot at bigat ng aking dibdib. Napaiyak ako ng husto holding my chest. Tuluyan akong humagulgol at hinayaang umiyak na umiyak na lamang.








~






I woke up wandering my eyes around all over the room. Looking for any presence of him. As if missing him and hoping na makikipagusap sya sakin at aayusin namin ang away o gulong nasimulan.

Pero ni anino nya ay wala.

Nanlumo ako.

But I still tried to get up. Wash my face while looking myself at the mirror. Seeing myself in a red puffy cheeks and nose na may mga mugtong mga mata. Nababakas pa rin ang pagiyak kong natigil lang nung makatulog ako.

I decided to went out. Go for a walk while looking everywhere to find him.

Pero parang naging malaki ang palasyo. Sobrang laki na para bang hindi kami hinahayaang magkita.

Mated | Slow UpdateTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon