Mated | Slow Update

Chapter 32

Mated
By EyefulAiry

— Chapter 32 —

"Rayne?" He asked ng hindi makakuha ng sagot mula sakin.

I quickly formed a smile at saka ko sinalubong ang tingin nya.

"Hm?" I asked innocently.

"What did you just said?" Pag-ulit nya, naniniguro sa kung ano ang narinig.

"Alin? Yung kanina ba?" Tanong ko.

Nanatili syang tikom but his eyes starts to get sharp. In a warning look, naiinis na marahil.
┐(￣ヘ￣)┌ "I just keep on remembering it." I said looking at nowhere. "Suddenly, I just can't forget that sentence. It just keeps on repeating and repeating in my head. Para bang nakatatak na sya sa isip ko. Pero di ko alam kung ano ang ibig sabihin non. Basta....I can hear it in my head. It's like...." Ramdam ko ang mga titig nya sakin. Titig na nanunuri, tumatagos sa kaluluwa ko. Mga tingin na ginagamit nya na nagsasabing, malakas sya. Makapangyarihan. ".... it's like I've known that words. It's like it's part of me. I can almost say it like it was the right thing to say at maging kung paano bigkasin iyon. But I honestly don't know what language it is or what exactly it is..." Napapayukong sambit ko habang nakakamot ang ulo ko.

Naramdaman ko ang paggalaw nya at sa isang iglap hawak na nya ako. Ang ulo ko nasa dibdib na nya at ang kanyang labi ay nakalapat sa aking noo. "No matter what it is....promise me that you'll always believe me. Stay with me no matter what Rayne. Please....promise me." Suddenly his voice became so serious na may halong takot at pangamba. Na para bang sa kahit na anong oras ay mawawala ako sa kaniya. Lalo pang nakadagdag don ang higpit ng yakap nya.

Takot na takot sya sa kung anong bagay. Na lalong nagbigay sakin ng dahilan para paniwalaan ang isip ko. Para paniwalaan ang sarili ko.

Para lalong hindi maipangako sa kaniya na mananatili ako sa kaniya ano man ang mangyari.

I'm doubting. I'm sorry....

"Alaric....mahal kita." Madamdamin kong aniya.

"Mahal kita...mahal na mahal." Tugon nya na ikinangiti ko.

Bukod sa minsan lamang syang magtagalog at napakagwapo ng boses nya ay mas emosyonal sa pakiramdam at pandinig ang tagalog non. Siguro dahil mas sanay tayo sa salitang 'I love you' lang at minsan na lang natin marinig ang 'Mahal kita' pero dahil own language ang ginagamit natin sa pagsabi ng nararamdaman, parang mas totoo. Mas buo at mas pino.

Yumakap ako sa kaniya pabalik. Mahigpit as I keep my mind blank. Avoiding to think of any. Avoiding to remember things. Stopping them from flowing. Stopping them from revealing the true story.

I can feel tears starts to flow down on my cheeks at pasimple ko itong pinunasan sa pamamagitan ng pagtatago ng mukha ko sa dibdib nya while nuzzling in him.

We stayed like that for God knows how long.

"Eat plenty. Eat until you're full enough." He quickly get the utensils and slices some piece of meat for me.

"I'm full."

"Not yet." Kumunot ang noo ko.

"Alaric ako ang kumakain. Alam ko kung busog pa ako o hindi."

"And you're not full yet."

"How come?" Nagpameywang na ako kahit pa nakaupo ako sa kama.

"Coz I said so." Nakipaglabanan na sya ng tingin kaya umiwas na ako ng tingin. Takot pa rin naman ako sa mga tinginan nyang ganyan. Tch. Vampires glares.